• MEDWIKI.PL BAZUJE NA ŹRÓDŁACH NAUKOWYCH.

    NIE UDZIELA JEDNAK PORAD MEDYCZNYCH I NIE ZALECA LECZENIA NA WŁASNĄ RĘKĘ.

    JEŚLI NIEPOKOI CIĘ TWÓJ STAN ZDROWIA, ZGŁOŚ SIĘ DO LEKARZA PIERWSZEGO KONTAKTU.

  • MEDWIKI.PL BAZUJE NA ŹRÓDŁACH NAUKOWYCH.

    NIE UDZIELA JEDNAK PORAD MEDYCZNYCH I NIE ZALECA LECZENIA NA WŁASNĄ RĘKĘ.

    JEŚLI NIEPOKOI CIĘ TWÓJ STAN ZDROWIA, ZGŁOŚ SIĘ DO LEKARZA PIERWSZEGO KONTAKTU.

Lista chorób

Przeziębienie

Przeziębienie

Co to jest przeziębienie?

Przeziębienie, znane także jako infekcja górnych dróg oddechowych, jest wirusową chorobą zakaźną, wywoływaną głównie przez rhinowirusy, choć inne wirusy, takie jak koronawirusy, adenowirusy i enterowirusy, również mogą je powodować. Wirusy te przenoszą się drogą kropelkową oraz poprzez kontakt bezpośredni, dostając się do organizmu przez błony śluzowe nosa, gardła, oczu lub ust.

Objawy przeziębienia obejmują katar, kichanie, kaszel, ból gardła, gorączkę, ból głowy, zmęczenie i uczucie zatkania nosa. Pojawiają się zazwyczaj 1-3 dni po zakażeniu i trwają od 7 do 10 dni. Diagnoza opiera się głównie na objawach klinicznych, a testy laboratoryjne, takie jak PCR, rzadko są stosowane ze względu na samoograniczający się charakter choroby.

Leczenie przeziębienia jest głównie objawowe i obejmuje odpoczynek, nawodnienie oraz stosowanie leków przeciwgorączkowych i przeciwbólowych, takich jak paracetamol czy ibuprofen. Nie istnieje specyficzne leczenie przeciwwirusowe dla przeziębienia. Zapobieganie obejmuje praktyki higieniczne, takie jak częste mycie rąk, unikanie kontaktu z zakażonymi osobami i stosowanie środków dezynfekujących. Obecnie nie ma szczepionki przeciwko przeziębieniu ze względu na dużą różnorodność wirusów wywołujących tę chorobę.

Przeziębienie jest powszechną i zazwyczaj łagodną infekcją, która ustępuje samoistnie bez potrzeby specjalistycznego leczenia.

Przeziębienie według naukowych faktów medycznych. Opieramy się tylko na źródłach medycznych, poniższe dane pochodzą ze sprawdzonych baz medycznych. Gorąco odradzamy powierzanie swojego zdrowia szarlatanom i niesprawdzonym źródłom.

Klasyfikacja przeziębienia

ICD-10: J00
ICD-10-CM: J00
ICD-11: 2066255370
ICD-9-CM: 460

Możliwe objawy przeziębienia

Sposoby zarażenia i przenoszenia choroby

  • Kontakt bezpośredni

    Kontakt bezpośredni to jedna z najważniejszych metod przenoszenia chorób zakaźnych, polegająca na bezpośrednim przekazywaniu patogenów z jednej osoby na drugą. Może to zachodzić poprzez dotyk, pocałunki, a także podczas stosunku seksualnego. Wiele chorób, takich jak grypa, ospa wietrzna, czy wirusowe zapalenie wątroby typu B, przenoszonych jest w ten sposób. Bezpośredni kontakt z zakażoną osobą może prowadzić do wprowadzenia wirusów, bakterii czy grzybów do organizmu zdrowego człowieka. Mechanizm ten jest szczególnie niebezpieczny w przypadku chorób o dużej zakaźności, które mogą łatwo rozprzestrzeniać się w populacji, zwłaszcza w zamkniętych środowiskach, takich jak szkoły czy placówki medyczne. Zapobieganie przenoszeniu chorób przez kontakt bezpośredni obejmuje podstawowe zasady higieny, takie jak mycie rąk, unikanie bliskiego kontaktu z osobami chorymi oraz stosowanie barier ochronnych, takich jak prezerwatywy, w przypadku kontaktów seksualnych. Edukacja zdrowotna społeczeństwa jest kluczowym elementem w ograniczaniu rozprzestrzeniania się chorób zakaźnych. >>>

    Kontakt bezpośredni dotyczy również innych chorób, takich jak np.: grypa, mięsak Kaposiego, grzybica skóry, argentyńska gorączka krwotoczna, gorączka Lassa, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, opryszczka, ospa wietrzna, półpasiec, krowianka, mięczak zakaźny, gorączka doliny Rift, gorączka Q, choroba Heinego-Medina, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, wenezuelska gorączka krwotoczna, kłykciny kończyste, wrzód weneryczny, rzęsistkowica, nokardioza, gorączka plamicowa brazylijska, tężec, szkarlatyna, różyca, leptospiroza, trąd, listerioza, melioidoza, tularemia, wąglik, nosacizna, dżuma, ankylostomatoza, ospa małpia, odra, wścieklizna, Świerzb, węgorczyca.

  • Przenoszenie drogą powietrzną

    Przenoszenie chorób drogą powietrzną to jedna z najczęstszych metod transmisji patogenów, takich jak wirusy i bakterie. Odbywa się to głównie poprzez drobne krople wydobywające się z dróg oddechowych osoby zakażonej podczas kaszlu, kichania lub mówienia. Te mikroskopijne krople mogą unosić się w powietrzu i być wdychane przez innych ludzi, co prowadzi do zakażeń. Choroby przenoszone drogą powietrzną obejmują takie schorzenia jak grypa, przeziębienie, a także bardziej poważne infekcje, jak odra czy COVID-19. W przypadku wirusów, okres inkubacji może być krótki, co sprawia, że zarażone osoby mogą nie zdawać sobie sprawy z tego, że są nosicielami patogenów, a tym samym nie świadomie rozpowszechniają je w swoim otoczeniu. Aby ograniczyć przenoszenie chorób drogą powietrzną, zaleca się stosowanie maseczek, utrzymywanie odpowiedniej higieny rąk oraz przestrzeganie dystansu społecznego, szczególnie w zamkniętych i zatłoczonych pomieszczeniach. Wietrzenie pomieszczeń i unikanie bliskiego kontaktu z osobami chorymi również stanowią kluczowe środki zapobiegawcze. Zrozumienie mechanizmów przenoszenia chorób drogą powietrzną jest istotne dla opracowywania skutecznych strategii kontroli epidemii oraz ochrony zdrowia publicznego. Edukacja społeczeństwa w tym zakresie może znacznie przyczynić się do zmniejszenia liczby zakażeń i ochrony najbardziej narażonych grup ludzi. >>>

    Przenoszenie drogą powietrzną dotyczy również innych chorób, takich jak np.: grypa, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, leiszmanioza, Świnka, mononukleoza zakaźna, opryszczka, rumień zakaźny, ornitoza, gorączka Q, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, promienica, błonica, krztusiec, listerioza, tularemia, wąglik, bruceloza, gruźlica, dżuma, ospa małpia, odra.

  • Zakażenie kropelkowe

    Zakażenie kropelkowe – droga szerzenia się chorób zakaźnych, w której infekcja przenosi się od osobnika (np. człowieka) chorego (lub nosiciela) na zdrowego, w wyniku rozpryskiwania w powietrzu śliny oraz wydzieliny pochodzącej z jamy nosowej. >>>

    Zakażenie kropelkowe dotyczy również innych chorób, takich jak np.: grypa, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, mięsak Kaposiego, Świnka, ospa wietrzna, błonica, krztusiec, szkarlatyna, ospa małpia, różyczka.

  • Zarażenie przez fomity

    Zarażenie przez fomity to jedna z metod przenoszenia chorób, która polega na zakażeniu organizmu patogenami poprzez kontakt z przedmiotami lub powierzchniami, na których te mikroorganizmy mogą przetrwać. Fomity to wszelkiego rodzaju obiekty, które mogą stać się wektorem zakażeń, takie jak klamki, poręcze, telefony, naczynia czy ubrania. Patogeny, takie jak wirusy, bakterie czy grzyby, mogą przetrwać na powierzchniach przez różny czas, w zależności od ich rodzaju oraz warunków środowiskowych. Zarażenie następuje najczęściej poprzez dotyk zainfekowanej powierzchni, a następnie przeniesienie mikroorganizmów na błony śluzowe, takie jak usta, nos czy oczy. W kontekście epidemiologii, fomity odgrywają kluczową rolę w rozprzestrzenianiu się chorób zakaźnych, szczególnie w miejscach publicznych, takich jak szpitale, szkoły czy biura. Dlatego higiena rąk oraz regularne dezynfekowanie powierzchni mają ogromne znaczenie w profilaktyce zakażeń, zwłaszcza w czasie epidemii, takich jak grypa czy COVID-19. Właściwe postępowanie w zakresie higieny osobistej oraz utrzymania czystości w otoczeniu może znacznie ograniczyć ryzyko zarażenia przez fomity, co jest istotnym elementem w zwalczaniu chorób zakaźnych. Edukacja społeczna na ten temat jest kluczowa dla zwiększenia świadomości i odpowiednich zachowań w codziennym życiu. >>>

    Zarażenie przez fomity dotyczy również innych chorób, takich jak np.: grypa, ospa małpia.

Możliwe przyczyny przeziębienia

  • Adenowirusy

    Adenowirusy to grupa wirusów DNA, które mogą powodować różnorodne infekcje u ludzi i zwierząt. U ludzi najczęściej wywołują infekcje układu oddechowego, ale mogą także prowadzić do zapalenia spojówek, infekcji przewodu pokarmowego i zakażeń układu moczowego. Infekcje adenowirusowe występują przez cały rok, ale są szczególnie powszechne u dzieci i osób z osłabionym układem odpornościowym. Adenowirusy przenoszą się drogą kropelkową, przez kontakt bezpośredni oraz przez skażone powierzchnie. Objawy zakażenia układu oddechowego obejmują gorączkę, ból gardła, kaszel, katar i ból głowy. Zapalenie spojówek wywołane przez adenowirusy charakteryzuje się zaczerwienieniem, łzawieniem i wydzieliną z oczu. Infekcje przewodu pokarmowego mogą powodować biegunkę, ból brzucha i wymioty. Diagnostyka opiera się na objawach klinicznych, ale w celu potwierdzenia zakażenia można przeprowadzić testy laboratoryjne, takie jak PCR (reakcja łańcuchowa polimerazy) lub hodowla wirusów. Leczenie jest głównie objawowe, ponieważ nie ma specyficznego leku przeciwwirusowego przeciwko adenowirusom. Obejmuje nawodnienie, odpoczynek i stosowanie leków łagodzących objawy. W przypadku ciężkich zakażeń, zwłaszcza u osób z osłabionym układem odpornościowym, może być konieczna hospitalizacja. Zapobieganie zakażeniom adenowirusowym obejmuje dobre praktyki higieniczne, takie jak częste mycie rąk, unikanie kontaktu z zakażonymi osobami oraz dezynfekcja powierzchni. W niektórych krajach dostępne są szczepionki przeciwko wybranym typom adenowirusów, jednak są one stosowane głównie w określonych populacjach, takich jak wojsko. >>>

  • Bocavirus

    Bocawirusy to rodzaj wirusów należący do rodziny Parvoviridae, które zostały po raz pierwszy zidentyfikowane w 2005 roku. Najczęściej powodują infekcje układu oddechowego u dzieci, ale mogą również prowadzić do zakażeń przewodu pokarmowego. Bocawirusy są szczególnie powszechne u dzieci poniżej 5. roku życia. Infekcje bocawirusem przenoszą się drogą kropelkową, co oznacza, że wirus może być przenoszony przez kaszel, kichanie lub bezpośredni kontakt z zakażonymi wydzielinami. Objawy infekcji układu oddechowego wywołane bocawirusem obejmują gorączkę, kaszel, katar, ból gardła i duszność. W cięższych przypadkach mogą wystąpić objawy zapalenia oskrzelików lub zapalenia płuc. Bocawirusy mogą również powodować objawy ze strony przewodu pokarmowego, takie jak biegunka, wymioty i ból brzucha. Diagnostyka bocawirusa opiera się na testach laboratoryjnych, takich jak PCR (reakcja łańcuchowa polimerazy), które wykrywają obecność wirusowego DNA w próbkach pobranych z dróg oddechowych lub kału. Leczenie jest głównie objawowe i obejmuje nawodnienie, odpoczynek oraz stosowanie leków łagodzących objawy, takich jak leki przeciwgorączkowe i przeciwbólowe. Obecnie nie ma specyficznych leków przeciwwirusowych skierowanych przeciwko bocawirusom. Zapobieganie zakażeniom bocawirusem obejmuje dobre praktyki higieniczne, takie jak częste mycie rąk, unikanie bliskiego kontaktu z osobami zakażonymi oraz dezynfekcja powierzchni, z którymi mogły mieć kontakt osoby chore. Edukacja na temat higieny osobistej oraz stosowanie środków ochrony osobistej, zwłaszcza w środowiskach przedszkolnych i szkolnych, może pomóc w ograniczeniu rozprzestrzeniania się wirusa. >>>

  • Coronaviridae

    Rodzina koronawirusów (Coronaviridae) to grupa wirusów RNA, które mogą wywoływać różne infekcje zarówno u ludzi, jak i u zwierząt. Charakteryzują się one wyglądem przypominającym koronę, co jest widoczne pod mikroskopem elektronowym. Koronawirusy są odpowiedzialne za szeroki zakres chorób, od łagodnych przeziębień po ciężkie zapalenia płuc. Wśród koronawirusów, SARS-CoV i MERS-CoV są znane z wywoływania poważnych chorób układu oddechowego. SARS-CoV spowodował epidemie ciężkiego ostrego zespołu oddechowego w 2002 roku, podczas gdy MERS-CoV, zidentyfikowany w 2012 roku, wywołuje bliskowschodni zespół oddechowy. Najnowszym i najbardziej znanym jest SARS-CoV-2, który wywołuje COVID-19. Pandemia COVID-19, rozpoczęta w 2019 roku, miała globalne konsekwencje zdrowotne i społeczne. Koronawirusy przenoszą się głównie drogą kropelkową i przez kontakt z zanieczyszczonymi powierzchniami. Objawy zakażeń mogą obejmować gorączkę, kaszel, ból gardła, a w cięższych przypadkach duszność i zapalenie płuc. Diagnostyka opiera się głównie na testach PCR, a leczenie jest zróżnicowane w zależności od typu wirusa i może obejmować terapie objawowe oraz specyficzne leki przeciwwirusowe. Szczepienia, zwłaszcza przeciwko SARS-CoV-2, mają kluczowe znaczenie w kontroli pandemii i zmniejszaniu ciężkości choroby. >>>

  • Rinowirusy

    Rhinowirusy to rodzina wirusów należąca do rodziny Picornaviridae, które są jedną z głównych przyczyn przeziębień. Są to małe wirusy RNA, które przenoszą się głównie drogą kropelkową i poprzez kontakt z zakażonymi powierzchniami. Rhinowirusy są szczególnie aktywne w sezonie jesienno-zimowym i są bardzo zakaźne. Infekcje wywołane rhinowirusami objawiają się głównie katarami, kichaniem, bólem gardła, kaszlem, bólami głowy i ogólnym uczuciem zmęczenia. Objawy te są zazwyczaj łagodne, ale mogą być uciążliwe i trwać od kilku dni do tygodnia. Rhinowirusy mogą także pogarszać istniejące schorzenia, takie jak astma czy przewlekłe zapalenie oskrzeli. Diagnostyka zakażeń rhinowirusowych zazwyczaj opiera się na ocenie objawów klinicznych, ponieważ nie ma specyficznych testów rutynowo stosowanych w codziennej praktyce. Leczenie jest głównie objawowe i obejmuje leki przeciwgorączkowe, przeciwbólowe oraz środki nawilżające, takie jak inhalacje czy krople do nosa. Ze względu na wysoką zakaźność rhinowirusów, ważne jest przestrzeganie zasad higieny, takich jak częste mycie rąk i unikanie kontaktu z osobami chorymi, aby zminimalizować ryzyko infekcji. >>>

  • Syncytialny wirus oddechowy

    Syncytialny wirus oddechowy (RSV, ang. Respiratory Syncytial Virus) to wirus RNA z rodziny Paramyxoviridae, który jest główną przyczyną infekcji dróg oddechowych u niemowląt i małych dzieci. RSV powoduje sezonowe epidemie, szczególnie w okresie jesienno-zimowym. Infekcje RSV mogą manifestować się jako łagodne przeziębienie, ale u małych dzieci, niemowląt oraz osób starszych mogą prowadzić do cięższych postaci choroby, takich jak zapalenie oskrzeli czy zapalenie płuc. Objawy zakażenia RSV obejmują katar, kaszel, gorączkę, duszność i świszczący oddech. W przypadku poważniejszych infekcji, takich jak ciężkie zapalenie oskrzeli, może być konieczna hospitalizacja. RSV przenosi się drogą kropelkową oraz przez kontakt z zakażonymi powierzchniami. Diagnostyka opiera się na testach laboratoryjnych, takich jak PCR (reakcja łańcuchowa polimerazy) lub testy immunoenzymatyczne, które mogą wykryć obecność wirusa w próbkach z dróg oddechowych. Leczenie RSV jest głównie objawowe i obejmuje nawodnienie, odpoczynek, leki przeciwgorączkowe oraz leki łagodzące kaszel i duszność. W cięższych przypadkach może być potrzebna terapia tlenowa lub inne interwencje medyczne. W profilaktyce ciężkich infekcji RSV u dzieci z grup ryzyka stosuje się lek przeciwwirusowy, palivizumab, który może pomóc w zapobieganiu ciężkim postaciom choroby. Higiena, takie jak częste mycie rąk i unikanie kontaktu z osobami chorymi, jest kluczowa w zapobieganiu zakażeniom RSV. >>>

  • Wirus paragrypy

    Wirus paragrypy to wirus RNA z rodziny Paramyxoviridae, który jest jednym z głównych patogenów wywołujących infekcje górnych i dolnych dróg oddechowych, zwłaszcza u dzieci. Istnieją cztery główne typy wirusa paragrypy (PIV-1, PIV-2, PIV-3 i PIV-4), z których każdy może powodować różne objawy i typy zakażeń. Wirus paragrypy przenosi się drogą kropelkową i przez kontakt z zakażonymi powierzchniami. Objawy zakażenia mogą obejmować gorączkę, kaszel, chrypkę, ból gardła oraz katar. W przypadku cięższych infekcji, takich jak zapalenie krtani (krup) czy zapalenie oskrzeli, objawy mogą obejmować świszczący oddech i duszność. Diagnostyka infekcji wirusem paragrypy opiera się na objawach klinicznych oraz testach laboratoryjnych, takich jak PCR (reakcja łańcuchowa polimerazy) czy testy immunoenzymatyczne, które mogą wykryć obecność wirusa w próbkach z dróg oddechowych. Leczenie zakażeń wirusem paragrypy jest głównie objawowe i może obejmować leki przeciwgorączkowe, środki łagodzące kaszel oraz nawilżanie powietrza. W cięższych przypadkach, takich jak krup, stosuje się kortykosteroidy w celu zmniejszenia stanu zapalnego i obrzęku dróg oddechowych. Profilaktyka zakażeń wirusem paragrypy obejmuje praktyki higieniczne, takie jak częste mycie rąk i unikanie kontaktu z zakażonymi osobami. Szczepionki przeciwko wirusowi paragrypy nie są dostępne, ale ogólne środki zapobiegawcze mogą pomóc w zmniejszeniu ryzyka infekcji. >>>

Stosowane leczenie*

  • (+)-norefedryna

    (+)-Norefedryna, znana również jako norefedryna, to organiczny związek chemiczny z grupy amfetamin, który jest izomerem norefedryny. Jest to substancja o działaniu stymulującym na układ nerwowy. Działa głównie jako agonista receptorów adrenergicznych, co może prowadzić do zwiększenia ciśnienia krwi i przyspieszenia akcji serca. W medycynie i farmakologii, norefedryna nie jest powszechnie stosowana. Jej właściwości stymulujące mogą powodować efekty uboczne, takie jak nadciśnienie, arytmie serca oraz inne problemy związane z układem sercowo-naczyniowym. W przeszłości, norefedryna była badana jako potencjalny lek w leczeniu problemów z układem oddechowym i niskim ciśnieniem krwi, ale z powodu ryzyka działań niepożądanych jej zastosowanie jest ograniczone. W kontekście chemicznym, norefedryna jest podobna do innych substancji z grupy amfetamin, które mają działanie stymulujące na centralny układ nerwowy, ale jej specyficzne działanie i zastosowania są mniej zróżnicowane i mniej znane w porównaniu do bardziej popularnych amfetamin i ich pochodnych. >>>

    (+)-norefedryna stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: otyłość.

  • Askorbinian sodu

    Askorbinian sodu to sól sodowa kwasu askorbinowego, czyli witaminy C. Jest to forma witaminy C, która jest rozpuszczalna w wodzie i wykorzystywana w suplementach diety oraz w preparatach medycznych. W odróżnieniu od czystego kwasu askorbinowego, askorbinian sodu ma łagodniejszy charakter dla układu pokarmowego i jest mniej kwaśny, co może być korzystne dla osób z wrażliwym żołądkiem. Askorbinian sodu pełni kilka ważnych funkcji w organizmie. Jest silnym przeciwutleniaczem, który neutralizuje wolne rodniki i chroni komórki przed uszkodzeniem oksydacyjnym. Odgrywa także kluczową rolę w syntezie kolagenu, co jest istotne dla zdrowia skóry, kości, stawów i naczyń krwionośnych. Dodatkowo wspomaga funkcjonowanie układu odpornościowego, wspierając w ten sposób obronę organizmu przed infekcjami. W medycynie, askorbinian sodu jest stosowany w leczeniu niedoboru witaminy C (szkorbutu) oraz jako część terapii wspomagającej w różnych schorzeniach. W suplementach diety jest używany ze względu na swoją stabilność i lepszą tolerancję w porównaniu do kwasu askorbinowego. Ważne jest, aby stosować askorbinian sodu zgodnie z zaleceniami, ponieważ nadmiar witaminy C, niezależnie od formy, może prowadzić do efektów ubocznych, takich jak biegunka czy kamica nerkowa. >>>

    Askorbinian sodu stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: niedokrwistość, methemoglobinemia.

  • Chlorek cynku

    Chlorek cynku, o wzorze ZnCl₂, jest nieorganicznym związkiem chemicznym w postaci białych kryształków lub proszku, który dobrze rozpuszcza się w wodzie. W przemyśle stosuje się go głównie w procesie galwanizacji, gdzie powleka się metalowe powierzchnie cynkiem w celu ochrony przed korozją. Jest także używany jako katalizator w różnych reakcjach chemicznych oraz w produkcji innych związków chemicznych. W medycynie, chlorek cynku w małych stężeniach ma działanie antyseptyczne i jest używany w niektórych preparatach do dezynfekcji oraz leczenia drobnych ran. Może być również częścią niektórych leków dermatologicznych, np. w leczeniu trądziku. W laboratoriach chemicznych jest używany jako reagent w reakcjach chemicznych oraz w analizach. Chlorek cynku jest higroskopijny, co oznacza, że wchłania wilgoć z powietrza, dlatego należy przechowywać go w szczelnie zamkniętych pojemnikach. Wysokie stężenia chlorku cynku mogą być toksyczne i drażniące dla skóry, oczu oraz dróg oddechowych. Należy zachować ostrożność podczas jego stosowania i unikać kontaktu w dużych ilościach. >>>

  • Glukonian cynku

    Glukonian cynku to organiczny związek chemiczny, będący solą cynku i kwasu glukonowego. Jest stosowany głównie jako suplement diety, ponieważ dostarcza cynk, który jest istotnym mikroelementem wspierającym wiele funkcji w organizmie. Cynk jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania układu odpornościowego, syntezy białek, gojenia ran oraz utrzymania zdrowej skóry, włosów i paznokci. Glukonian cynku jest stosunkowo dobrze tolerowany przez organizm i ma łagodniejszy wpływ na układ pokarmowy niż niektóre inne formy cynku. Jest często wybierany jako suplement, aby wspomóc zdrowie, zwłaszcza w okresach zwiększonego zapotrzebowania na cynk, takich jak stres, infekcje lub w diecie ubogiej w ten minerał. Podczas stosowania glukonianu cynku, ważne jest przestrzeganie zaleceń dotyczących dawkowania, ponieważ nadmiar cynku może prowadzić do działań niepożądanych, takich jak zaburzenia żołądkowo-jelitowe, metaliczny posmak w ustach czy problemy z wchłanianiem innych minerałów. W przypadku wątpliwości lub dolegliwości, warto skonsultować się z lekarzem lub specjalistą ds. żywienia. >>>

  • Gwajafenezyna

    Gwajafenezyna sprzedawana między innymi pod nazwą handlową Mucinex jest lekiem stosowanym jako środek wykrztuśny, mający na celu ułatwienie wykrztuszania flegmy z dróg oddechowych. Chemicznie jest to eter gwajakolu i gliceryny. Nie wiadomo, czy zmniejsza kaszel. Nie zaleca się stosowania u dzieci poniżej 6 roku życia. Często jest stosowany w połączeniu z innymi lekami. Przyjmuje się go doustnie. >>>

    Gwajafenezyna stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: zapalenie zatok przynosowych, ostre zapalenie gardła, ostre zapalenie oskrzeli, krztusiec.

  • Paracetamol

    Paracetamol, znany również jako acetaminofen, to popularny lek stosowany w celu łagodzenia bólu i obniżania gorączki. Jest jednym z najczęściej używanych leków przeciwbólowych na całym świecie. Paracetamol działa poprzez blokowanie enzymów cyklooksygenazy (COX) w centralnym układzie nerwowym, co zmniejsza produkcję prostaglandyn, substancji odpowiedzialnych za odczuwanie bólu i regulację temperatury ciała. Jest stosowany w leczeniu wielu rodzajów bólu, takich jak ból głowy, ból mięśni, ból pleców, ból zęba czy bóle menstruacyjne, a także w obniżaniu gorączki spowodowanej infekcjami wirusowymi czy bakteryjnymi. Paracetamol jest dostępny bez recepty w różnych formach, takich jak tabletki, kapsułki, syropy, czopki i roztwory do infuzji. Paracetamol jest zazwyczaj dobrze tolerowany, ale jego przedawkowanie może być bardzo niebezpieczne i prowadzić do uszkodzenia wątroby, ponieważ jest metabolizowany głównie w wątrobie. Dlatego ważne jest, aby nie przekraczać zalecanej dawki i unikać jednoczesnego stosowania innych leków zawierających paracetamol. Zalecana maksymalna dzienna dawka paracetamolu dla dorosłych to zazwyczaj 4000 mg, choć w niektórych przypadkach lekarz może zalecić niższe limity. W przypadku problemów z wątrobą, nerek czy innych schorzeń, dawkowanie może wymagać dostosowania. W razie wątpliwości co do stosowania paracetamolu, zaleca się konsultację z lekarzem. >>>

    Paracetamol stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: migrena, ospa wietrzna.


    • * Nie stosuj żadnego z wymienionych lekarstw lub terapii bez konsultacji z lekarzem.

Przeziębienie - do jakiego lekarza się udać?

Bibliografia:

Zapalenie języka
Zapalenie języka
Rak wątrobowokomórkowy
Rak wątrobowokomórkowy
Kamica nerkowa
AIDS
AIDS
Glejak wielopostaciowy
Glejak wielopostaciowy
Rak krtani
Rak krtani
Ostre zapalenie oskrzeli
Ostre zapalenie oskrzeli
Zapalenie płuc
Zapalenie płuc

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *