Niedoczynność przytarczyc

Co to jest niedoczynność przytarczyc?

Niedoczynność przytarczyc, znana również jako hipoparatyroidyzm, to stan, w którym gruczoły przytarczyczne, zlokalizowane za tarczycą, produkują zbyt mało parathormonu (PTH). Hormon ten odgrywa kluczową rolę w regulacji poziomu wapnia i fosforu w organizmie. Niedobór PTH prowadzi do obniżenia poziomu wapnia we krwi, co może powodować szereg problemów zdrowotnych.

Przyczyny niedoczynności przytarczyc mogą być różnorodne. Wrodzone wady rozwojowe, usunięcie gruczołów przytarczyc podczas operacji na tarczycy, a także choroby autoimmunologiczne mogą przyczyniać się do tego schorzenia. U niektórych pacjentów niedoczynność może być wynikiem niedoboru magnezu lub działań ubocznych leków.

Objawy niedoczynności przytarczyc są często związane z niskim poziomem wapnia we krwi. Mogą obejmować skurcze mięśni, drętwienie, mrowienie, a także poważniejsze problemy, takie jak zaburzenia rytmu serca. W miarę postępu choroby pacjenci mogą doświadczać także objawów neurologicznych, takich jak lęk, depresja czy problemy z pamięcią.

Leczenie niedoczynności przytarczyc polega głównie na suplementacji wapnia i witaminy D, co ma na celu uzupełnienie niedoborów i stabilizację poziomu wapnia we krwi. W niektórych przypadkach konieczne może być podawanie syntetycznego parathormonu.

Choroba ta nie zawsze jest całkowicie uleczalna, a jej leczenie często wymaga długotrwałej terapii. Wiele osób z niedoczynnością przytarczyc może prowadzić normalne życie dzięki odpowiedniemu leczeniu i monitorowaniu stanu zdrowia. Szanse na wyleczenie są zróżnicowane i zależą od przyczyny niedoczynności oraz indywidualnych reakcji pacjenta na leczenie. W przypadku wrodzonych lub autoimmunologicznych przyczyn choroby, pacjenci mogą wymagać stałej opieki medycznej przez całe życie.

Niedoczynność przytarczyc według naukowych faktów medycznych. Opieramy się tylko na źródłach medycznych, poniższe dane pochodzą ze sprawdzonych baz medycznych. Gorąco odradzamy powierzanie swojego zdrowia szarlatanom i niesprawdzonym źródłom.

Klasyfikacja niedoczynności przytarczyc

ICD-10-CM: E20
ICD-10-CM: E20.9

Możliwe objawy niedoczynności przytarczyc

Ból głowy
Ból głowy jest objawem bólu w obrębie twarzy, głowy lub szyi. Może występować jako migrena, napięciowy ból głowy lub klasterowy ból głowy. U osób z silnymi bólami głowy istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia depresji. Bóle głowy mogą występować w wyniku wielu schorzeń. Istnieje wiele różnych systemów klasyfikacji bólów głowy. >>>

Ból głowy to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: angina, grypa, polip nosa, przeziębienie, zapalenie zatok przynosowych, ostre zapalenie gardła, nadciśnienie tętnicze, krwotok podpajęczynówkowy, krwotok śródmózgowy, wodogłowie, bezsenność, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, migrena, bezdech senny, niedokrwistość, methemoglobinemia, nadkrwistość, glejak wielopostaciowy, gruczolak przysadki, Śpiączka afrykańska, toksokaroza, czerwienica prawdziwa, nadpłytkowość samoistna, pappataci, Żółta gorączka, argentyńska gorączka krwotoczna, gorączka Lassa, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, omska gorączka krwotoczna, choroba lasu Kyasanur, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, ospa wietrzna, półpasiec, dur powrotny, borelioza, ornitoza, tyfus plamisty, gorączka Q, japońskie zapalenie mózgu, zapalenia mózgu doliny Murray, kleszczowe zapalenie mózgu, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, gorączka O’nyong-nyong, wenezuelska gorączka krwotoczna, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka doliny Rift, gorączka okopowa, róża.
Drętwienie
Drętwienie, znane również jako parestezja, to zjawisko charakteryzujące się uczuciem mrowienia, pieczenia lub osłabienia czucia w określonych częściach ciała. Może być spowodowane różnymi czynnikami, takimi jak ucisk na nerwy, uszkodzenia nerwów, problemy z krążeniem, a także schorzenia neurologiczne, takie jak stwardnienie rozsiane czy neuropatia. Drętwienie często występuje w kończynach, ale może także dotyczyć innych obszarów ciała. Uczucie drętwienia zazwyczaj jest chwilowe, jednak w niektórych przypadkach może być objawem poważniejszego stanu zdrowia. Długotrwałe lub nawracające drętwienie powinno być skonsultowane z lekarzem, który może zlecić dalsze badania diagnostyczne w celu ustalenia przyczyny. W zależności od diagnozy, leczenie może obejmować rehabilitację, leki przeciwbólowe lub inne metody terapeutyczne. >>>

Drętwienie to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: stwardnienie rozsiane.
łamliwość paznokci
Łamliwość paznokci, znana również jako onychoschiza, to stan charakteryzujący się osłabieniem struktury paznokci, co prowadzi do ich łamania, rozdwajania i kruszenia się. Z medycznego punktu widzenia, przyczyny łamliwości paznokci mogą być różnorodne. Często wynikają z niedoborów składników odżywczych, takich jak biotyna, cynk czy żelazo, które są niezbędne do prawidłowego wzrostu i kondycji paznokci. Ponadto, czynniki zewnętrzne, takie jak nadmierne narażenie na wodę, detergenty, substancje chemiczne lub urazy mechaniczne, mogą przyczynić się do osłabienia paznokci. Choroby dermatologiczne, w tym grzybice czy łuszczyca, również mogą wywoływać łamliwość paznokci. W niektórych przypadkach może to być również objaw poważniejszych schorzeń ogólnoustrojowych, takich jak choroby tarczycy czy niewydolność nerek. Leczenie łamliwości paznokci zazwyczaj obejmuje poprawę diety, stosowanie preparatów wzmacniających oraz unikanie czynników szkodliwych. W przypadku poważniejszych problemów, warto skonsultować się z dermatologiem lub lekarzem specjalistą, aby ustalić odpowiednią terapię. Regularne nawilżanie paznokci i unikanie nadmiernego obciążenia również mogą pomóc w utrzymaniu ich zdrowia. >>>
Mrowienie
Mrowienie, znane również jako parestezja, to uczucie nieprzyjemnego drętwienia lub swędzenia, które często towarzyszy uszkodzeniu nerwów lub ich podrażnieniu. Może występować w różnych częściach ciała, najczęściej w kończynach, i może być wywołane przez różne czynniki, takie jak ucisk na nerwy, niedokrwienie, neuropatie, a także stany zapalne. Mrowienie może być objawem wielu schorzeń, takich jak cukrzyca, stwardnienie rozsiane, zespół cieśni nadgarstka, a także niedobory witamin, w szczególności witamin z grupy B. W niektórych przypadkach mrowienie może być również wynikiem stresu lub lęku. Ważne jest, aby zwrócić uwagę na częstotliwość i nasilenie mrowienia, a także na towarzyszące objawy, ponieważ mogą one wskazywać na poważniejsze problemy zdrowotne. W przypadku utrzymujących się lub nasilających objawów zaleca się konsultację z lekarzem w celu postawienia diagnozy i wdrożenia odpowiedniego leczenia. >>>

Mrowienie to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: stwardnienie rozsiane.
Problemy z koncentracją
Problemy z koncentracją z medycznego punktu widzenia mogą być objawem różnych zaburzeń lub stanów zdrowotnych. Mogą wynikać z czynników psychicznych, takich jak depresja, lęk, ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi) czy zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. W takich przypadkach trudności w skupieniu uwagi są często związane z problemami emocjonalnymi i mogą prowadzić do obniżonej wydajności w codziennych zadaniach. Inne czynniki mogą być fizyczne, takie jak zmęczenie, niedobory witamin, problemy ze snem, a także choroby neurologiczne, takie jak demencja czy udar mózgu. Zmiany w funkcjonowaniu układu nerwowego mogą powodować trudności w utrzymaniu uwagi i przetwarzaniu informacji. Czasami problemy z koncentracją mogą być wynikiem stresu, nadmiernego obciążenia pracą lub zbyt dużej ilości bodźców zewnętrznych, co może prowadzić do rozproszenia uwagi. Współczesny styl życia, z ciągłym dostępem do technologii i informacji, również może przyczyniać się do trudności w koncentracji. Diagnostyka tych problemów często wymaga wnikliwej analizy historii pacjenta, a także przeprowadzenia testów psychologicznych i neurologicznych. Leczenie może obejmować terapię psychologiczną, farmakoterapię lub zmiany w stylu życia, takie jak poprawa jakości snu, dieta czy techniki relaksacyjne. W zależności od przyczyny, podejście do leczenia może być różne, a kluczem jest zrozumienie indywidualnych potrzeb pacjenta. >>>

Problemy z koncentracją to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: wodogłowie, anoreksja, stwardnienie rozsiane, bezdech senny, niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, choroba Hashimoto.
Skurcz mięśnia
Skurcz mięśnia to zjawisko polegające na skurczeniu się włókien mięśniowych, które prowadzi do skrócenia długości mięśnia i generowania siły. Z medycznego punktu widzenia skurcz mięśnia jest wynikiem działania impulsów nerwowych, które wywołują uwolnienie jonów wapnia wewnątrz komórek mięśniowych. Te jony aktywują białka kurczliwe, takie jak aktyna i miozyna, co prowadzi do ich interakcji i powoduje skurcz. Wyróżnia się różne rodzaje skurczów, w tym skurcze izotoniczne, w których mięsień skraca się przy stałej sile, oraz skurcze izometryczne, w których długość mięśnia pozostaje niezmienna podczas generowania siły. Skurcz mięśnia może być wywołany zarówno przez bodźce świadome, jak i odruchowe, a jego prawidłowe funkcjonowanie jest kluczowe dla ruchu, postawy oraz wielu funkcji życiowych. Nieprawidłowości w skurczach mięśniowych mogą prowadzić do różnych schorzeń, takich jak skurcze mięśniowe, dystrofie czy problemy z układem nerwowym. W przypadku skurczów bolesnych, często związanych z przeciążeniem, odwodnieniem czy brakiem elektrolitów, konieczne może być zastosowanie odpowiednich metod leczenia, w tym rozciągania, masażu oraz nawadniania. >>>

Skurcz mięśnia to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: stwardnienie zanikowe boczne, wenezuelska gorączka krwotoczna.
Sucha skóra
Sucha skóra, znana również jako xerosis, to stan charakteryzujący się zmniejszoną ilością wody w warstwie rogowej naskórka, co prowadzi do jego szorstkości, łuszczenia się oraz uczucia napięcia. Może być spowodowana różnymi czynnikami, w tym genetyką, zmianami hormonalnymi, nieodpowiednią pielęgnacją skóry, a także wpływem środowiska, takim jak niska wilgotność powietrza, zimno czy zanieczyszczenia. Z medycznego punktu widzenia, sucha skóra może być symptomem różnych schorzeń, takich jak atopowe zapalenie skóry, łuszczyca czy choroby tarczycy. Może także występować jako skutek uboczny niektórych leków, takich jak leki diuretyczne czy retinoidy. W przypadku długotrwałej suchości skóry, mogą wystąpić powikłania, takie jak stany zapalne, pęknięcia czy infekcje. Leczenie suchej skóry często obejmuje nawilżanie i stosowanie emolientów, które pomagają zatrzymać wilgoć oraz odbudować barierę lipidową naskórka. Ważne jest również unikanie długich kąpieli w gorącej wodzie oraz stosowanie łagodnych środków czyszczących. W cięższych przypadkach może być konieczne wprowadzenie farmakoterapii lub konsultacja z dermatologiem, aby zidentyfikować i leczyć podstawowe przyczyny suchości skóry. >>>

Sucha skóra to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: liszajec, niedoczynność tarczycy.
Zaburzenia depresyjne
Zaburzenia depresyjne to grupa schorzeń psychicznych charakteryzujących się uporczywym uczuciem smutku, utratą zainteresowania lub przyjemności w codziennych aktywnościach, a także różnorodnymi objawami somatycznymi i emocjonalnymi. Z medycznego punktu widzenia, depresja ma różne podtypy, w tym dużą depresję, dystymię oraz depresję sezonową, a także może występować w kontekście innych zaburzeń psychicznych. Objawy depresji mogą obejmować zmiany w apetycie, zaburzenia snu, trudności w koncentracji, niską energię, poczucie beznadziejności oraz myśli samobójcze. Wyjątkowo istotne jest, że depresja nie jest jedynie chwilowym stanem smutku, ale poważnym schorzeniem, które wymaga diagnozy i leczenia przez specjalistów. Przyczyny zaburzeń depresyjnych są złożone i mogą obejmować czynniki biologiczne, psychologiczne oraz społeczne. Wiele badań wskazuje na rolę neurotransmiterów, takich jak serotonina, noradrenalina i dopamina, w regulacji nastroju. Leczenie depresji często obejmuje psychoterapię, farmakoterapię lub kombinację obu tych metod. Wczesna interwencja jest kluczowa dla poprawy jakości życia osób z zaburzeniami depresyjnymi. >>>

Zaburzenia depresyjne to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: anoreksja, pląsawica, zespół Kleinego-Levina, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, zaburzenia depresyjne, otyłość, niedoczynność tarczycy, choroba Hashimoto.
Zmęczenie
Zmęczenie to termin używany do opisania ogólnego uczucia zmęczenia lub braku energii. Nie jest to to samo, co zwykła senność. >>>

Zmęczenie to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: pęcherzyca, rumień guzowaty, reaktywne zapalenie stawów, pylica płuc, choroba Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, hipotensja, ostre zapalenie gardła, grypa, ostre zapalenie oskrzeli, rozedma płuc, tętniak, gorączka reumatyczna, nadciśnienie tętnicze, wypadanie płatka zastawki mitralnej, niedomykalność zastawki aortalnej, zapalenie mięśnia sercowego, kardiomiopatia rozstrzeniowa, kardiomiopatia przerostowa, kardiomiopatia restrykcyjna, bezdech senny, choroba Pompego, amyloidoza, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, zaburzenia depresyjne, otyłość, niedoczynność tarczycy, choroba Hashimoto, chłoniak Hodgkina, ostra białaczka limfoblastyczna, chłoniak grudkowy, szpiczak mnogi, ostra białaczka szpikowa, niedokrwistość, methemoglobinemia, nadkrwistość, rak jajnika, rak nerki, gruczolak przysadki, rak tarczycy, rak dróg żółciowych, rak płuc, rak żołądka, rak odbytu, talasemia, czerwienica prawdziwa, zespół mielodysplastyczny, mielofibroza, nadpłytkowość samoistna.

Możliwe przyczyny niedoczynności przytarczyc

Autoimmunologiczne zapalenie przytarczyc
Autoimmunologiczne zapalenie przytarczyc, znane również jako autoimmunologiczne zapalenie gruczołów przytarczyc, to schorzenie, w którym układ odpornościowy organizmu błędnie atakuje tkanki przytarczyc, prowadząc do ich uszkodzenia i dysfunkcji. Przytarczyce są małymi gruczołami znajdującymi się w szyi, które regulują poziom wapnia we krwi poprzez produkcję parathormonu. Choroba ta może prowadzić do niedoczynności przytarczyc, co skutkuje niedoborem parathormonu i w konsekwencji obniżeniem poziomu wapnia we krwi. Objawy niedoczynności przytarczyc obejmują drętwienie, skurcze mięśni, osłabienie, a w poważniejszych przypadkach może wystąpić tetania, czyli skurcze mięśniowe spowodowane niskim stężeniem wapnia. Autoimmunologiczne zapalenie przytarczyc może również wiązać się z innymi chorobami autoimmunologicznymi, takimi jak choroba Hashimoto, cukrzyca typu 1 czy zespół poliglandularny typu 1, co może prowadzić do wielonarządowych zaburzeń. W związku z tym ważne jest monitorowanie stanu zdrowia pacjentów oraz wczesne rozpoznanie ewentualnych współistniejących schorzeń. >>>
Genetyka
Genetyka to dziedzina nauki zajmująca się badaniem dziedziczenia cech i zmienności organizmów. Obejmuje ona analizę genów, chromosomów oraz mechanizmów, które wpływają na przekazywanie cech z pokolenia na pokolenie. Geny, które są podstawowymi jednostkami dziedziczenia, mogą wpływać na rozwój różnych chorób, zarówno dziedzicznych, jak i nabytych. Choroby genetyczne mogą powstawać w wyniku mutacji w pojedynczych genach, co prowadzi do różnych zaburzeń, takich jak mukowiscydoza, choroba Huntingtona czy dystrofia mięśniowa. W przypadku nieprawidłowości w liczbie lub strukturze chromosomów, mogą występować choroby takie jak zespół Downa czy zespół Turnera. Genetyka ma również wpływ na predyspozycje do wielu chorób, takich jak cukrzyca typu 2, choroby sercowo-naczyniowe czy nowotwory. W takich przypadkach, chociaż niektóre geny mogą zwiększać ryzyko wystąpienia choroby, to ich rozwój często jest wynikiem interakcji między genami a czynnikami środowiskowymi. Współczesne badania nad genetyką pozwalają na lepsze zrozumienie tych mechanizmów, co może prowadzić do bardziej skutecznych metod diagnostyki i terapii. >>>

Genetyka może powodować również inne choroby, takie jak np.: kamica żółciowa, atopowe zapalenie skóry, rumień wielopostaciowy, rogowacenie ciemne, reaktywne zapalenie stawów, dna moczanowa, choroba zwyrodnieniowa stawów, choroba Crohna, zespół jelita drażliwego, alkoholowe zapalenie wątroby, Żylaki kończyn dolnych, polip nosa, rozedma płuc, nadciśnienie tętnicze, kardiomiopatia rozstrzeniowa, kardiomiopatia przerostowa, arytmogenna kardiomiopatia prawej komory, wodogłowie, choroba Ménière’a, choroba Alzheimera, padaczka, bezdech senny, narkolepsja, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, somnambulizm, choroba Parkinsona, choroba Wilsona, schizofrenia, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, zaburzenia depresyjne, niedoczynność tarczycy, choroba Hashimoto, tyrozynemia, choroba syropu klonowego, hemofilia, methemoglobinemia, rak jamy nosowo-gardłowej, międzybłoniak, ataksja, kamica nerkowa.
Niedobór magnezu
Niedobór magnezu to stan, w którym organizm nie ma wystarczającej ilości tego ważnego minerału, który odgrywa kluczową rolę w wielu procesach biochemicznych. Magnez jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania mięśni, układu nerwowego, a także w metabolizmie energii. Brak magnezu może prowadzić do różnych problemów zdrowotnych. Jednym z najczęstszych objawów niedoboru jest osłabienie mięśni oraz skurcze, które mogą być bolesne. Osoby z niedoborem magnezu mogą również doświadczać problemów z układem nerwowym, takich jak drażliwość, lęki, a nawet depresja. Długotrwały niedobór magnezu może prowadzić do poważniejszych schorzeń, takich jak nadciśnienie tętnicze, choroby serca, a także osteoporoza. Może również wpływać na regulację poziomu glukozy we krwi, co z kolei może zwiększać ryzyko wystąpienia cukrzycy typu 2. Warto zwrócić uwagę na dietę bogatą w magnez, aby zapobiec tym potencjalnym problemom zdrowotnym. >>>

Stosowane leczenie*

Ergokalcyferol
Ergokalcyferol, znany również jako witamina D2, jest formą witaminy D, która jest syntetyzowana w organizmach roślinnych oraz grzybach w wyniku działania promieni UV na ergosterol. Jest jednym z dwóch głównych rodzajów witaminy D, obok cholekalcyferolu (witamina D3), który jest wytwarzany w skórze ludzi i zwierząt. Ergokalcyferol odgrywa istotną rolę w metabolizmie wapnia i fosforu, co ma kluczowe znaczenie dla zdrowia kości oraz funkcji układu immunologicznego. Witamina D2 jest często stosowana w suplementach diety oraz w leczeniu niedoborów witaminy D, zwłaszcza w przypadku osób, które nie mają wystarczającej ekspozycji na słońce lub mają ograniczoną dietę. W organizmie ergokalcyferol jest przekształcany do aktywnej formy witaminy D, która reguluje wchłanianie wapnia w jelitach i wpływa na mineralizację kości. Mimo że ergokalcyferol jest skuteczny, to cholekalcyferol jest uznawany za bardziej efektywny w podnoszeniu poziomu witaminy D w organizmie. >>>
Ergosterol
Ergosterol to organiczny związek chemiczny zaliczany do steroli, który występuje głównie w błonach komórkowych grzybów, niektórych roślin oraz protistów. Jest to kluczowy składnik, który pełni podobną rolę do cholesterolu w komórkach zwierzęcych, stabilizując błony komórkowe oraz wpływając na ich płynność i integralność. Ergosterol ma również znaczenie w medycynie, ponieważ jest celem działania wielu leków przeciwgrzybiczych. Substancje te, takie jak azole czy polieny, inhibują syntezę ergosterolu, co prowadzi do osłabienia struktury błony komórkowej grzybów i ich śmierci. Ponadto, ergosterol jest prekursorem witaminy D2, co podkreśla jego rolę w metabolizmie i zdrowiu organizmów, które go zawierają. W kontekście badań naukowych, ergosterol jest często stosowany jako marker obecności grzybów w różnych próbkach środowiskowych. >>>