Mononukleoza zakaźna

Co to jest mononukleoza zakaźna?

Mononukleoza zakaźna, znana również jako „choroba pocałunków”, jest infekcją wirusową wywoływaną najczęściej przez wirus Epsteina-Barr (EBV), który należy do rodziny wirusów opryszczki. Choroba ta jest szczególnie powszechna wśród młodzieży i młodych dorosłych, chociaż może wystąpić w każdym wieku. Mononukleoza przenosi się głównie przez kontakt z wydzielinami śliny, co tłumaczy jej potoczną nazwę.

Podczas zakażenia wirus EBV atakuje komórki układu limfatycznego, co prowadzi do ich namnażania się i wywołania reakcji immunologicznej organizmu. Objawy mononukleozy mogą obejmować gorączkę, ból gardła, powiększenie węzłów chłonnych oraz ogólne osłabienie. W niektórych przypadkach mogą wystąpić także objawy ze strony wątroby, takie jak powiększenie tego organu czy podwyższenie poziomu enzymów wątrobowych.

Mononukleoza zakaźna jest chorobą, która zazwyczaj ma łagodny przebieg. W większości przypadków objawy ustępują samoistnie w ciągu kilku tygodni, a osoba zakażona wraca do zdrowia bez potrzeby intensywnego leczenia. Warto jednak pamiętać, że w niektórych sytuacjach mogą wystąpić powikłania, takie jak pęknięcie śledziony, co wymaga natychmiastowej interwencji medycznej.

Mononukleoza jest chorobą uleczalną, a szanse na pełne wyleczenie są bardzo wysokie. Większość pacjentów wraca do normalnego stanu zdrowia w ciągu kilku tygodni do kilku miesięcy. Po przebyciu mononukleozy organizm zazwyczaj wytwarza przeciwciała, co zapewnia długotrwałą odporność na wirusa EBV. Z tego powodu, choć wirus pozostaje w organizmie w stanie uśpienia, rzadko dochodzi do ponownego zakażenia.

Mononukleoza zakaźna według naukowych faktów medycznych. Opieramy się tylko na źródłach medycznych, poniższe dane pochodzą ze sprawdzonych baz medycznych. Gorąco odradzamy powierzanie swojego zdrowia szarlatanom i niesprawdzonym źródłom.

Klasyfikacja mononukleozy zakaźnej

ICD-10-CM: B27.0
ICD-10-CM: B27.9
ICD-10-CM: B27

Minimalny okres inkubacji u ludzi: 4 dni

Maksymalny okres inkubacji u ludzi: 40 dni

Możliwe objawy mononukleozy zakaźnej

Angina
Angina (łac. angina, zapalenie gardła) – w najczęstszym rozumieniu ostre zapalenie migdałków podniebiennych i błony śluzowej gardła, wywołane przez bakterie paciorkowce β-hemolizujące z grupy A. Jest chorobą zakaźną przenoszoną drogą kropelkową. >>>

Angina to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: błonica, szkarlatyna, listerioza.
Gorączka
Gorączka jest definiowana jako temperatura powyżej normalnego zakresu z powodu wzrostu temperatury ustalonej przez organizm. Nie ma jednej uzgodnionej górnej granicy dla normalnej temperatury, przy czym źródła używają wartości pomiędzy 37,2 a 38,3 °C u ludzi. Wzrost temperatury ustalonej wyzwala zwiększone skurcze mięśni i powoduje uczucie zimna lub dreszcze. Powoduje to większą produkcję ciepła i wysiłki w celu zachowania ciepła Rzadko gorączka może wywołać drgawki gorączkowe, przy czym jest to bardziej powszechne u małych dzieci. Gorączki zazwyczaj nie przekraczają 41 do 42 °C. >>>

Gorączka to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: zapalenie pęcherzyka żółciowego, ostre zapalenie trzustki, rumień guzowaty, reaktywne zapalenie stawów, choroba Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba uchyłkowa jelit, biegunka, przetoka okołoodbytnicza, przeziębienie, zapalenie zatok przynosowych, ostre zapalenie gardła, angina, ostre zapalenie krtani, grypa, zapalenie płuc, ostre zapalenie oskrzeli, gorączka reumatyczna, zapalenie osierdzia, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, chłoniak Hodgkina, ostra białaczka limfoblastyczna, chłoniak grudkowy, chłoniak Burkitta, rak nerki, mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy, rak kości, mięsak Kaposiego, malaria, leiszmanioza, klonorchoza, fascjoloza, anisakioza, toksokaroza, mielofibroza, Świnka, histoplazmoza, aspergiloza, aIDS, pappataci, Żółta gorączka, argentyńska gorączka krwotoczna, gorączka Lassa, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, omska gorączka krwotoczna, choroba lasu Kyasanur, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola.
Hepatomegalia
Hepatomegalia to stan chorobowo powiększonej wątroby. >>>

Hepatomegalia to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: rak wątrobowokomórkowy, malaria, leiszmanioza, choroba Chagasa, fascjoloza, toksokaroza, Żółta gorączka, wirusowe zapalenie wątroby typu B, wirusowe zapalenie wątroby typu E, gorączka Q, gorączka Zachodniego Nilu, ornitoza, gorączka okopowa, jersinioza, listerioza, tularemia, bruceloza, pełzakowica, toksoplazmoza, bąblowica, węgorczyca, dur brzuszny.
Leukocytoza
Leukocytoza to stan charakteryzujący się podwyższonym poziomem leukocytów, czyli białych krwinek, we krwi. Jest to reakcja organizmu na różne bodźce, takie jak infekcje, stany zapalne, urazy, a także niektóre nowotwory. Leukocyty odgrywają kluczową rolę w układzie odpornościowym, pomagając w zwalczaniu patogenów i obronie przed chorobami. Podwyższenie liczby leukocytów może być spowodowane infekcjami bakteryjnymi, wirusowymi czy grzybiczymi, a także reakcjami alergicznymi, stresem czy urazami. W niektórych przypadkach leukocytoza może być wynikiem chorób hematologicznych, takich jak białaczka. Diagnostyka leukocytozy opiera się na badaniach krwi, które pozwalają na określenie liczby leukocytów oraz ich rodzajów. Leczenie leukocytozy zależy od jej przyczyny. W przypadku infekcji, często stosuje się antybiotyki lub leki przeciwwirusowe. W sytuacjach, gdy leukocytoza jest wynikiem nowotworu, może być konieczne wdrożenie terapii onkologicznej. Ważne jest, aby zidentyfikować i leczyć podstawowy problem, który prowadzi do wzrostu liczby leukocytów. >>>
Limfadenopatia
Limfadenopatia lub adenopatia jest chorobą węzłów chłonnych, w której są one nieprawidłowej wielkości lub konsystencji. Limfadenopatia typu zapalnego (najczęstszy typ) to zapalenie węzłów chłonnych, powodujące obrzęk lub powiększenie węzłów chłonnych. W praktyce klinicznej rozróżnienie pomiędzy limfadenopatią a zapaleniem węzłów chłonnych jest rzadko dokonywane, a słowa te są zwykle traktowane jako synonimy. Zapalenie naczyń limfatycznych znane jest jako zapalenie węzłów chłonnych. >>>

Limfadenopatia to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: mięsak Kaposiego, toksokaroza, choroba lasu Kyasanur, opryszczka, ospa wietrzna, aIDS, pinta, wenezuelska gorączka krwotoczna, gorączka Zachodniego Nilu, malinica, gorączka okopowa, róża, szkarlatyna, różyca, listerioza, bruceloza, nosacizna, ospa małpia, odra, toksoplazmoza, denga.
Limfocytoza
Limfocytoza to stan charakteryzujący się zwiększoną liczbą limfocytów we krwi, które są kluczowymi komórkami układu odpornościowego. U zdrowego dorosłego człowieka normalny poziom limfocytów wynosi zazwyczaj od 1000 do 4800 komórek na mikrolitr krwi. Przekroczenie tej wartości może wskazywać na różne schorzenia lub reakcje organizmu. Przyczyny limfocytozy mogą być różnorodne i obejmują infekcje wirusowe, takie jak mononukleoza zakaźna, a także niektóre infekcje bakteryjne i grzybicze. Może to być także reakcja na przewlekłe stany zapalne, alergie czy choroby autoimmunologiczne. W niektórych przypadkach limfocytoza może być związana z nowotworami, szczególnie tymi, które wpływają na układ limfatyczny, jak chłoniaki czy białaczki. Diagnostyka limfocytozy polega na wykonaniu morfologii krwi oraz dodatkowych badań, które pozwalają ustalić jej przyczynę. Leczenie zazwyczaj koncentruje się na usunięciu podstawowego źródła problemu, co może obejmować farmakoterapię, terapię immunologiczną lub, w przypadku nowotworów, chemioterapię czy radioterapię. Warto zwrócić uwagę na to, że limfocytoza sama w sobie nie jest chorobą, ale objawem, który wymaga dalszej oceny medycznej. >>>
Splenomegalia
Splenomegalia to powiększenie śledziony. >>>

Splenomegalia to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: zespół Felty’ego, ostra białaczka szpikowa, malaria, leiszmanioza, choroba Chagasa, wirusowe zapalenie wątroby typu B, Żółta gorączka, ornitoza, gorączka Q, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka okopowa, listerioza, tularemia, bruceloza, nosacizna, toksoplazmoza, dur brzuszny.
Wysypka
Wysypka to każdy obszar podrażnionej lub obrzękniętej skóry na Twoim ciele. Wysypki są często swędzące i bolesne i mogą pojawiać się w różny sposób na różnych odcieniach skóry. >>>

Wysypka to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: gorączka reumatyczna, fascjoloza, opryszczka, rumień zakaźny, aIDS, pappataci, argentyńska gorączka krwotoczna, gorączka Lassa, omska gorączka krwotoczna, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, dur powrotny, gorączka Q, gorączka O’nyong-nyong, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka doliny Rift, bartoneloza, choroba Carrióna, gorączka okopowa, gorączka plamicowa brazylijska, szkarlatyna, leptospiroza, jersinioza, tularemia, dżuma, kandydoza, Świerzb, ospa prawdziwa, dyfilobotrioza, Ślepota rzeczna, różyczka, dur brzuszny.

Sposoby zarażenia i przenoszenia choroby

Kontakt z zakażoną krwią
Przenoszenie chorób poprzez kontakt z zakażoną krwią jest jednym z kluczowych mechanizmów transmisji wielu patogenów, w tym wirusów, bakterii i pasożytów. Zakażenia te mogą wystąpić w wyniku różnych sytuacji, takich jak transfuzje krwi, używanie wspólnych igieł, a także poprzez rany lub uszkodzenia skóry, które mają kontakt z zakażoną krwią. Wirusy, takie jak wirus HIV, wirus zapalenia wątroby typu B i C, a także inne patogeny, mogą być przenoszone w ten sposób, co stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia publicznego. W przypadku HIV, wirus atakuje komórki układu odpornościowego, co prowadzi do osłabienia odporności organizmu i rozwoju AIDS, co z kolei może skutkować poważnymi infekcjami i chorobami nowotworowymi. Zakażenie wirusami zapalenia wątroby może prowadzić do przewlekłych chorób wątroby, marskości oraz raka wątrobowokomórkowego. Dlatego tak ważne jest, aby przestrzegać zasad bezpieczeństwa, takich jak stosowanie jednorazowych igieł oraz właściwe procedury w placówkach medycznych, aby zminimalizować ryzyko przenoszenia tych chorób. Edukacja na temat zagrożeń związanych z kontaktami z zakażoną krwią jest kluczowa w profilaktyce oraz w redukcji liczby zakażeń w społeczeństwie. >>>

Kontakt z zakażoną krwią dotyczy również innych chorób, takich jak np.: mięsak Kaposiego, choroba Chagasa, leiszmanioza, gorączka Lassa, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, wirusowe zapalenie wątroby typu B, wirusowe zapalenie wątroby typu C, aIDS, gorączka Zachodniego Nilu, toksoplazmoza, denga.
Przenoszenie drogą powietrzną
Przenoszenie chorób drogą powietrzną to jedna z najczęstszych metod transmisji patogenów, takich jak wirusy i bakterie. Odbywa się to głównie poprzez drobne krople wydobywające się z dróg oddechowych osoby zakażonej podczas kaszlu, kichania lub mówienia. Te mikroskopijne krople mogą unosić się w powietrzu i być wdychane przez innych ludzi, co prowadzi do zakażeń. Choroby przenoszone drogą powietrzną obejmują takie schorzenia jak grypa, przeziębienie, a także bardziej poważne infekcje, jak odra czy COVID-19. W przypadku wirusów, okres inkubacji może być krótki, co sprawia, że zarażone osoby mogą nie zdawać sobie sprawy z tego, że są nosicielami patogenów, a tym samym nie świadomie rozpowszechniają je w swoim otoczeniu. Aby ograniczyć przenoszenie chorób drogą powietrzną, zaleca się stosowanie maseczek, utrzymywanie odpowiedniej higieny rąk oraz przestrzeganie dystansu społecznego, szczególnie w zamkniętych i zatłoczonych pomieszczeniach. Wietrzenie pomieszczeń i unikanie bliskiego kontaktu z osobami chorymi również stanowią kluczowe środki zapobiegawcze. Zrozumienie mechanizmów przenoszenia chorób drogą powietrzną jest istotne dla opracowywania skutecznych strategii kontroli epidemii oraz ochrony zdrowia publicznego. Edukacja społeczeństwa w tym zakresie może znacznie przyczynić się do zmniejszenia liczby zakażeń i ochrony najbardziej narażonych grup ludzi. >>>

Przenoszenie drogą powietrzną dotyczy również innych chorób, takich jak np.: przeziębienie, grypa, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, leiszmanioza, Świnka, opryszczka, rumień zakaźny, ornitoza, gorączka Q, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, błonica, krztusiec, promienica, listerioza, tularemia, wąglik, bruceloza, gruźlica, dżuma, ospa małpia, odra.
Transmisja przez łożysko
Transmisja chorób przez łożysko to proces, w którym patogeny przenikają z organizmu matki do płodu podczas ciąży. Ta forma transmisji może dotyczyć różnych mikroorganizmów, takich jak wirusy, bakterie czy pasożyty, a jej skutki mogą być poważne dla zdrowia rozwijającego się dziecka. W przypadku wirusów, jednym z najczęściej badanych patogenów jest wirus różyczki, który może prowadzić do wad wrodzonych, takich jak wady serca czy uszkodzenia słuchu. Inne wirusy, takie jak wirus cytomegalii czy wirus HIV, również mogą być przenoszone przez łożysko, co wiąże się z ryzykiem poważnych komplikacji zdrowotnych dla noworodków. Bakterie, takie jak Listeria monocytogenes, mogą również przenikać przez łożysko, prowadząc do poronień, przedwczesnych porodów czy infekcji noworodkowych. Pasożyty, takie jak Toxoplasma gondii, mogą powodować uszkodzenia neurologiczne u płodów. Mechanizmy przenoszenia patogenów przez łożysko są zróżnicowane i mogą obejmować bezpośrednie wnikanie mikroorganizmów do krwiobiegu płodu lub ich przenikanie przez komórki trofoblastu. Zrozumienie tych mechanizmów jest kluczowe w kontekście profilaktyki oraz leczenia chorób zakaźnych w ciąży. Właściwa opieka prenatalna, w tym testy przesiewowe i szczepienia, mogą pomóc w minimalizowaniu ryzyka transmisji chorób przez łożysko i ochronie zdrowia zarówno matki, jak i dziecka. >>>

Transmisja przez łożysko dotyczy również innych chorób, takich jak np.: opryszczka, wirusowe zapalenie wątroby typu B, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, gorączka Zachodniego Nilu, listerioza, toksoplazmoza, denga.

Możliwe przyczyny mononukleozy zakaźnej

Human betaherpesvirus 5
Human betaherpesvirus 5, znany również jako wirus cytomegalii (CMV), jest wirusem z rodziny herpeswirusów. To powszechny patogen, który może infekować ludzi i pozostaje w organizmie przez całe życie, często w stanie utajonym. Wirus ten może być przenoszony przez kontakt z zainfekowanymi płynami ustrojowymi, takimi jak ślina, mocz, krew czy mleko matki. Chociaż wiele osób zarażonych wirusem CMV nie doświadcza żadnych objawów, wirus ten może prowadzić do poważnych chorób, zwłaszcza u osób z osłabionym układem odpornościowym, takich jak pacjenci po przeszczepach, osoby z HIV/AIDS oraz noworodki. U osób dorosłych zakażenie CMV może prowadzić do zapalenia płuc, zapalenia wątroby, a także problemów z układem nerwowym. W przypadku noworodków, zakażenie CMV może prowadzić do zespołu wrodzonego zakażenia cytomegalią, który objawia się m.in. uszkodzeniami słuchu, zaburzeniami rozwoju oraz problemami ze wzrokiem. W szczególnych przypadkach wirus może też powodować poważne powikłania, takie jak zapalenie siatkówki czy zapalenie mózgu u osób z obniżoną odpornością. W związku z powyższym, wirus cytomegalii stanowi istotny problem zdrowotny, zwłaszcza w kontekście ochrony pacjentów z grup ryzyka oraz noworodków. >>>
Wirus Epsteina-Barr
Wirus Epsteina-Barr (EBV) to wirus z rodziny herpeswirusów, który jest powszechnie znany jako czynnik wywołujący mononukleozę zakaźną. Infekcja EBV jest bardzo rozpowszechniona i większość ludzi zostaje zarażona w dzieciństwie lub wczesnej młodości, często bezobjawowo. Oprócz mononukleozy, wirus Epsteina-Barr jest związany z wieloma innymi schorzeniami. Może prowadzić do rozwoju chorób nowotworowych, takich jak chłoniak Burkitta, chłoniak Hodgkina oraz rak nosogardła. Ponadto, EBV jest powiązany z autoimmunologicznymi schorzeniami, takimi jak stwardnienie rozsiane oraz toczeń rumieniowaty układowy. Zakażenie wirusem może również powodować przewlekłe zmęczenie oraz syndrom chronicznego zmęczenia, co sprawia, że jego wpływ na zdrowie jest dość złożony. EBV pozostaje w organizmie w stanie utajonym, co oznacza, że może reaktywować się w późniejszym czasie, potencjalnie prowadząc do nawrotów objawów lub nowych komplikacji. >>>

Badania rozpoznające

Badanie fizykalne
W badaniu fizycznym, badaniu lekarskim lub badaniu klinicznym lekarz bada pacjenta pod kątem ewentualnych oznak lub objawów choroby. Zazwyczaj składa się ono z serii pytań dotyczących historii choroby pacjenta, po których następuje badanie na podstawie zgłoszonych objawów. >>>

Badanie fizykalne to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: przepuklina pępowinowa, zespół jelita drażliwego, angina, grypa, gorączka reumatyczna, zwężenie zastawki aortalnej, anoreksja, migrena, mukowiscydoza, chłoniak Hodgkina, chłoniak grudkowy, sarkoidoza, rak nerki, mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy, rak tarczycy, rak odbytu, rak wątrobowokomórkowy, rak kości, mięsak Kaposiego, leiszmanioza, Śpiączka afrykańska, choroba Chagasa, omska gorączka krwotoczna, choroba lasu Kyasanur, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, ospa wietrzna, krowianka, mięczak zakaźny, rumień zakaźny, pappataci, Żółta gorączka, argentyńska gorączka krwotoczna, gorączka Lassa, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, pinta, borelioza, ornitoza, tyfus plamisty, choroba Heinego-Medina, zapalenia mózgu doliny Murray, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, malinica, wrzód weneryczny, róża, gorączka plamicowa brazylijska, nokardioza, gorączka okopowa, tężec.
Badanie krwi
Badanie krwi jest analizą laboratoryjną przeprowadzaną na próbce krwi, która jest zwykle pobierana z żyły na ramieniu za pomocą igły podskórnej lub poprzez nakłucie palca. Wiele testów na określone składniki krwi, takie jak test na glukozę lub test na cholesterol, są często grupowane razem w jeden panel testowy zwany panelem krwi lub badaniem krwi. >>>

Badanie krwi to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: marskość wątroby, kamica żółciowa, zapalenie pęcherzyka żółciowego, zespół Felty’ego, choroba wrzodowa, zapalenie wyrostka robaczkowego, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, alkoholowe zapalenie wątroby, Żylaki przełyku, hipotensja, angina, astma, zawał mózgu, gorączka reumatyczna, nadciśnienie tętnicze, zawał mięśnia sercowego, zapalenie osierdzia, niedomykalność zastawki mitralnej, wypadanie płatka zastawki mitralnej, zapalenie mięśnia sercowego, kardiomiopatia rozstrzeniowa, kardiomiopatia restrykcyjna, zespół chorego węzła zatokowo-przedsionkowego, krwotok śródmózgowy, bezsenność, padaczka, migrena, zespół Guillaina-Barrégo, anoreksja, choroba Pompego, zespół Hurler, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, cukrzyca typu 1, cukrzyca typu 2, kwashiorkor, otyłość, nietolerancja laktozy, choroba von Gierkego, chłoniak Hodgkina, ostra białaczka limfoblastyczna, chłoniak grudkowy, agranulocytoza, sarkoidoza, rak tarczycy, rak nerki, mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy, rak żołądka, rak jelita grubego, rak odbytu, rak wątrobowokomórkowy.
ELISA
Test immunologiczny ELISA (ang. enzyme-linked immunosorbent assay) jest powszechnie stosowanym testem biochemii analitycznej, opisanym po raz pierwszy przez Evę Engvall i Petera Perlmanna w 1971 roku. Test wykorzystuje fazę stałą typu enzymatycznego testu immunologicznego (EIA) do wykrywania obecności ligandu (zwykle białka) w płynnej próbce przy użyciu przeciwciał skierowanych przeciwko białku, które ma być mierzone. Test ELISA jest stosowany jako narzędzie diagnostyczne w medycynie, patologii roślin i biotechnologii, a także jako kontrola jakości w różnych gałęziach przemysłu. >>>

ELISA to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: leiszmanioza, anisakioza, gnatostomoza, Żółta gorączka, argentyńska gorączka krwotoczna, choroba lasu Kyasanur, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, ospa wietrzna, rumień zakaźny, wirusowe zapalenie wątroby typu B, wirusowe zapalenie wątroby typu C, wirusowe zapalenie wątroby typu E, aIDS, gorączka Oropouche, borelioza, ornitoza, tyfus plamisty, gorączka Q, japońskie zapalenie mózgu, zapalenia mózgu doliny Murray, kleszczowe zapalenie mózgu, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka doliny Rift, gorączka okopowa, legionelloza, leptospiroza, jersinioza, listerioza, bruceloza, tularemia, dżuma, pełzakowica, kryptosporydioza, giardioza, odra, toksoplazmoza, bąblowica, węgorczyca, denga, dur brzuszny.
Morfologia krwi
Pełna morfologia krwi (CBC) jest badaniem krwi używanym do oceny ogólnego stanu zdrowia i wykrywania szerokiego zakresu zaburzeń, w tym anemii, infekcji i białaczki. Badanie pełnej morfologii krwi mierzy kilka składników i cech Twojej krwi. >>>

Morfologia krwi to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: wrzodziejące zapalenie jelita grubego, Żylaki przełyku, grypa, zapalenie płuc, cukrzyca typu 1, cukrzyca typu 2, ostra białaczka szpikowa, przewlekła białaczka szpikowa, anisakioza, zespół mielodysplastyczny, gammapatia monoklonalna, pappataci, argentyńska gorączka krwotoczna, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, omska gorączka krwotoczna, choroba lasu Kyasanur, gorączka krwotoczna Ebola, ornitoza, tyfus plamisty, gorączka Q, zapalenia mózgu doliny Murray, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, gorączka okopowa, legionelloza, leptospiroza, jersinioza, listerioza, tularemia, wąglik, nosacizna, glistnica, pełzakowica, izosporoza, kryptosporydioza, cholera, dyfilobotrioza, węgorczyca, dur brzuszny.
Reakcja łańcuchowa polimerazy
Łańcuchowa reakcja polimerazy (PCR) jest metodą szeroko stosowaną do szybkiego tworzenia milionów do miliardów kopii (kompletnych lub częściowych) określonej próbki DNA, pozwalając naukowcom na pobranie bardzo małej próbki DNA i wzmocnienie jej (lub jej części) do wystarczająco dużej ilości, aby badać szczegółowo. PCR został wynaleziony w 1983 roku przez amerykańskiego biochemika Kary'ego Mullisa w Cetus Corporation; Mullis i biochemik Michael Smith, którzy opracowali inne istotne sposoby manipulacji DNA, zostali wspólnie nagrodzeni Nagrodą Nobla w dziedzinie chemii w 1993 roku. PCR jest podstawą wielu procedur stosowanych w testach i badaniach genetycznych, w tym analizy starożytnych próbek DNA i identyfikacji czynników zakaźnych. Stosując PCR, kopie bardzo małych ilości sekwencji DNA są wykładniczo wzmacniane w serii cykli zmian temperatury. PCR jest obecnie powszechną i często niezbędną techniką stosowaną w medycznych badaniach laboratoryjnych w szerokim zakresie zastosowań, w tym w badaniach biomedycznych i kryminalistyce. >>>

Reakcja łańcuchowa polimerazy to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, malaria, leiszmanioza, anisakioza, toksokaroza, omska gorączka krwotoczna, choroba lasu Kyasanur, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, rumień zakaźny, wirusowe zapalenie wątroby typu B, wirusowe zapalenie wątroby typu C, wirusowe zapalenie wątroby typu E, pappataci, Żółta gorączka, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, ornitoza, gorączka Q, japońskie zapalenie mózgu, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka doliny Rift, gorączka Oropouche, wrzód weneryczny, kiła, rzeżączka, gorączka okopowa, legionelloza, listerioza, leptospiroza, jersinioza, tularemia, bruceloza, nosacizna, pełzakowica, kryptosporydioza, ospa małpia, sARS, denga, dur brzuszny.

Sposoby leczenia mononukleozy zakaźnej*

lek przeciwbakteryjny
kortykosteroidy
lek przeciwhistaminowy