Bruceloza

Co to jest bruceloza?

Bruceloza jest wysoce zakaźną chorobą odzwierzęcą wywoływaną przez spożycie niepasteryzowanego mleka lub niedogotowanego mięsa zakażonych zwierząt lub bliski kontakt z ich wydzielinami. Znana jest również jako gorączka maltańska lub gorączka śródziemnomorska.

Bakterie wywołujące tę chorobę, Brucella, są małymi, Gram-ujemnymi, niemotylnymi, nie tworzącymi zarodników, pręcikami (coccobacilli). Funkcjonują jako fakultatywne pasożyty wewnątrzkomórkowe, wywołując przewlekłą chorobę, która zwykle utrzymuje się przez całe życie. Cztery gatunki zakażają człowieka: B. abortus, B. canis, B. melitensis i B. suis. B. abortus jest mniej zjadliwy niż B. melitensis i jest przede wszystkim chorobą bydła. B. canis atakuje psy. B. melitensis jest najbardziej zjadliwym i inwazyjnym gatunkiem; zwykle zaraża kozy i sporadycznie owce. B. suis charakteryzuje się średnią zjadliwością i zaraża głównie świnie. Objawy obejmują obfite pocenie się oraz bóle stawów i mięśni. Bruceloza jest rozpoznawana u zwierząt i ludzi od początku XX wieku.

Bruceloza według naukowych faktów medycznych. Opieramy się tylko na źródłach medycznych, poniższe dane pochodzą ze sprawdzonych baz medycznych. Gorąco odradzamy powierzanie swojego zdrowia szarlatanom i niesprawdzonym źródłom.

Klasyfikacja brucelozy

ICD-10-CM: A23
ICD-10-CM: A23.9
ICD-10-CM: A23.2
ICD-10-CM: A23.0
ICD-10-CM: A23.8
ICD-10-CM: A23.3
ICD-10-CM: A23.1
ICD-11: 730510331
ICD-9-CM: 023
ICD-9-CM: 023.9

Minimalny okres inkubacji u ludzi: 5 dni

Możliwe objawy brucelozy

• Anoreksja

  Anoreksja jako symptom to termin medyczny oznaczający utratę apetytu. Choć w publikacjach nienaukowych termin ten jest często używany zamiennie z anorexia nervosa, istnieje wiele możliwych przyczyn utraty apetytu, z których niektóre mogą być nieszkodliwe, podczas gdy inne wskazują na poważny stan kliniczny lub stanowią istotne zagrożenie. >>>

  Anoreksja to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: zapalenie wyrostka robaczkowego, choroba Crohna, ostra białaczka limfoblastyczna, ostra białaczka szpikowa, rak trzustki, rak płuc, Żółta gorączka, argentyńska gorączka krwotoczna, wirusowe zapalenie wątroby typu B, wirusowe zapalenie wątroby typu C, wirusowe zapalenie wątroby typu E, gorączka Q, tularemia, giardioza, hymenolepidoza, odra, denga.

• Ciągła gorączka

  Ciągła gorączka to stan, w którym temperatura ciała utrzymuje się na podwyższonym poziomie, zazwyczaj powyżej 38°C, przez dłuższy czas, często przez kilka dni lub tygodni. W przeciwieństwie do gorączki przerywanej, w której temperatura zmienia się w cyklach, w przypadku gorączki ciągłej nie występują znaczące wahania. Ciągła gorączka może być wynikiem różnych procesów patologicznych, takich jak infekcje bakteryjne, wirusowe, grzybicze, a także choroby autoimmunologiczne, nowotwory czy reakcje na leki. Często towarzyszą jej inne objawy, takie jak dreszcze, poty, osłabienie, bóle mięśni czy utrata apetytu. Diagnostyka ciągłej gorączki obejmuje szczegółowy wywiad lekarski, badanie fizykalne oraz szereg badań laboratoryjnych i obrazowych, aby ustalić przyczynę podwyższonej temperatury. Leczenie opiera się na zidentyfikowanej przyczynie, co może obejmować antybiotyki w przypadku infekcji bakteryjnych, leki przeciwzapalne lub inne terapie specyficzne dla danej choroby. Ciągła gorączka może wskazywać na poważny stan zdrowia, dlatego ważne jest monitorowanie objawów i konsultacja z lekarzem w celu wdrożenia odpowiednich działań diagnostycznych i terapeutycznych. >>>

  Ciągła gorączka to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: dur brzuszny.

• Hepatomegalia

  Hepatomegalia to stan chorobowo powiększonej wątroby. >>>

  Hepatomegalia to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: rak wątrobowokomórkowy, malaria, leiszmanioza, choroba Chagasa, fascjoloza, toksokaroza, mononukleoza zakaźna, Żółta gorączka, wirusowe zapalenie wątroby typu B, wirusowe zapalenie wątroby typu E, ornitoza, gorączka Q, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka okopowa, jersinioza, listerioza, tularemia, pełzakowica, toksoplazmoza, bąblowica, węgorczyca, dur brzuszny.

• Limfadenopatia

  Limfadenopatia lub adenopatia jest chorobą węzłów chłonnych, w której są one nieprawidłowej wielkości lub konsystencji. Limfadenopatia typu zapalnego (najczęstszy typ) to zapalenie węzłów chłonnych, powodujące obrzęk lub powiększenie węzłów chłonnych. W praktyce klinicznej rozróżnienie pomiędzy limfadenopatią a zapaleniem węzłów chłonnych jest rzadko dokonywane, a słowa te są zwykle traktowane jako synonimy. Zapalenie naczyń limfatycznych znane jest jako zapalenie węzłów chłonnych. >>>

  Limfadenopatia to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: mięsak Kaposiego, toksokaroza, mononukleoza zakaźna, opryszczka, ospa wietrzna, aIDS, choroba lasu Kyasanur, pinta, wenezuelska gorączka krwotoczna, gorączka Zachodniego Nilu, malinica, gorączka okopowa, róża, szkarlatyna, różyca, listerioza, nosacizna, ospa małpia, odra, toksoplazmoza, denga.

• Mialgia

  Mialgia (zwana również potocznie bólem mięśniowym) to medyczny termin określający ból mięśni. Mialgia jest objawem wielu chorób. Najczęstszą przyczyną ostrej mialgii jest nadużywanie mięśnia lub grupy mięśni; inną prawdopodobną przyczyną jest infekcja wirusowa, zwłaszcza gdy nie odnotowano urazu. >>>

  Mialgia to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: grypa, pappataci, Żółta gorączka, argentyńska gorączka krwotoczna, gorączka Lassa, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, omska gorączka krwotoczna, choroba lasu Kyasanur, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, aIDS, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka doliny Rift, borelioza, ornitoza, kleszczowe zapalenie mózgu, gorączka okopowa, legionelloza, leptospiroza, jersinioza, nosacizna, dżuma, ospa małpia, sARS, drakunkuloza, węgorczyca, denga, włośnica.

• Splenomegalia

  Splenomegalia to powiększenie śledziony. >>>

  Splenomegalia to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: zespół Felty’ego, ostra białaczka szpikowa, malaria, leiszmanioza, choroba Chagasa, mononukleoza zakaźna, Żółta gorączka, wirusowe zapalenie wątroby typu B, ornitoza, gorączka Q, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka okopowa, listerioza, tularemia, nosacizna, toksoplazmoza, dur brzuszny.

• Zapalenie jąder

  Zapalenie jądra może wiązać się z obrzękiem, bólami i częstymi infekcjami, szczególnie najądrza. Termin "Orchitis"pochodzi od starożytnego greckiego ὄρχις oznaczającego "jądro"; ten sam korzeń co orchidea. >>>

  Zapalenie jąder to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: Świnka.

• Zapalenie nerwów

  Zapalenie nerwów (/njʊəˈraɪtɪs/) to zapalenie nerwu lub ogólny stan zapalny obwodowego układu nerwowego. Zapalenie i często towarzysząca mu demielinizacja, powodują zaburzenia w przekazywaniu sygnałów nerwowych i prowadzą do nieprawidłowej funkcji nerwu. Zapalenie nerwów jest często mylone z neuropatią, szerokim terminem opisującym każdy proces chorobowy, który wpływa na obwodowy układ nerwowy. Jednakże neuropatie mogą być spowodowane zarówno przyczynami zapalnymi jak i niezapalnymi, a termin ten obejmuje każdą formę uszkodzenia, zwyrodnienia lub dysfunkcji, podczas gdy zapalenie nerwów odnosi się konkretnie do procesu zapalnego. >>>

  Zapalenie nerwów to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: borelioza.

• Zapalenie stawów

  Zapalenie stawów jest terminem często używanym do określenia wszelkich zaburzeń, które wpływają na stawy. Objawy obejmują zazwyczaj ból i sztywność stawów. Inne objawy mogą obejmować zaczerwienienie, ciepło, obrzęk i zmniejszenie zakresu ruchu dotkniętych stawów. W niektórych rodzajach zapalenia stawów, dotknięte są również inne organy. Początek choroby może być stopniowy lub nagły. >>>

  Zapalenie stawów to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: choroba zwyrodnieniowa stawów, kokcydioidomikoza, borelioza.

• Zmęczenie

  Zmęczenie to termin używany do opisania ogólnego uczucia zmęczenia lub braku energii. Nie jest to to samo, co zwykła senność. >>>

  Zmęczenie to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: pęcherzyca, rumień guzowaty, reaktywne zapalenie stawów, pylica płuc, choroba Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, tętniak, hipotensja, ostre zapalenie gardła, grypa, ostre zapalenie oskrzeli, rozedma płuc, kardiomiopatia restrykcyjna, gorączka reumatyczna, nadciśnienie tętnicze, wypadanie płatka zastawki mitralnej, niedomykalność zastawki aortalnej, zapalenie mięśnia sercowego, kardiomiopatia rozstrzeniowa, kardiomiopatia przerostowa, bezdech senny, choroba Pompego, amyloidoza, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, zaburzenia depresyjne, niedoczynność tarczycy, choroba Hashimoto, niedoczynność przytarczyc, otyłość, chłoniak Hodgkina, ostra białaczka limfoblastyczna, chłoniak grudkowy, szpiczak mnogi, ostra białaczka szpikowa, niedokrwistość, methemoglobinemia, nadkrwistość, rak jajnika, rak nerki, gruczolak przysadki, rak tarczycy, rak odbytu, talasemia, rak dróg żółciowych, rak płuc, rak żołądka, czerwienica prawdziwa, zespół mielodysplastyczny, mielofibroza, nadpłytkowość samoistna.

Sposoby zarażenia i przenoszenia choroby

• Kontakt ze zwierzętami

  Metoda przenoszenia chorób poprzez kontakt ze zwierzętami jest istotnym zagadnieniem w medycynie, szczególnie w kontekście zoonoz, czyli chorób, które mogą być przenoszone między zwierzętami a ludźmi. Wiele patogenów, takich jak wirusy, bakterie, pasożyty czy grzyby, może migrować z organizmów zwierzęcych do ludzkich, co prowadzi do różnych schorzeń. Bezpośredni kontakt ze zwierzętami, w tym ich śliną, moczem, odchodami czy skórą, stanowi potencjalne źródło zakażeń. Przykłady chorób przenoszonych w ten sposób to wścieklizna, toksoplazmoza, leptospiroza oraz choroby przenoszone przez kleszcze, takie jak borelioza. Ryzyko zakażenia zwiększa się w przypadku osób, które mają bliski kontakt z dzikimi lub domowymi zwierzętami, zwłaszcza w warunkach niehigienicznych. Profilaktyka w tym zakresie obejmuje odpowiednie zachowania, takie jak unikanie kontaktu ze dzikimi zwierzętami, szczepienie zwierząt domowych, a także edukacja społeczna na temat higieny i zdrowia zwierząt. Osoby pracujące ze zwierzętami, takie jak weterynarze czy hodowcy, powinny stosować środki ochrony osobistej, aby zminimalizować ryzyko zakażeń. Zrozumienie mechanizmów przenoszenia chorób ze zwierząt na ludzi jest kluczowe dla opracowywania skutecznych strategii zapobiegania oraz kontroli zoonoz, co przyczynia się do poprawy zdrowia publicznego i ochrony ludzi przed chorobami zakaźnymi. >>>

  Kontakt ze zwierzętami dotyczy również innych chorób, takich jak np.: leiszmanioza, Śpiączka afrykańska, grzybica skóry, gorączka Lassa, choroba lasu Kyasanur, krowianka, bartoneloza, gorączka plamicowa brazylijska, promienica, leptospiroza, jersinioza, wąglik, wścieklizna, Świerzb, tasiemczyca, wągrzyca, dyfilobotrioza, włośnica.

• Przenoszenie drogą powietrzną

  Przenoszenie chorób drogą powietrzną to jedna z najczęstszych metod transmisji patogenów, takich jak wirusy i bakterie. Odbywa się to głównie poprzez drobne krople wydobywające się z dróg oddechowych osoby zakażonej podczas kaszlu, kichania lub mówienia. Te mikroskopijne krople mogą unosić się w powietrzu i być wdychane przez innych ludzi, co prowadzi do zakażeń. Choroby przenoszone drogą powietrzną obejmują takie schorzenia jak grypa, przeziębienie, a także bardziej poważne infekcje, jak odra czy COVID-19. W przypadku wirusów, okres inkubacji może być krótki, co sprawia, że zarażone osoby mogą nie zdawać sobie sprawy z tego, że są nosicielami patogenów, a tym samym nie świadomie rozpowszechniają je w swoim otoczeniu. Aby ograniczyć przenoszenie chorób drogą powietrzną, zaleca się stosowanie maseczek, utrzymywanie odpowiedniej higieny rąk oraz przestrzeganie dystansu społecznego, szczególnie w zamkniętych i zatłoczonych pomieszczeniach. Wietrzenie pomieszczeń i unikanie bliskiego kontaktu z osobami chorymi również stanowią kluczowe środki zapobiegawcze. Zrozumienie mechanizmów przenoszenia chorób drogą powietrzną jest istotne dla opracowywania skutecznych strategii kontroli epidemii oraz ochrony zdrowia publicznego. Edukacja społeczeństwa w tym zakresie może znacznie przyczynić się do zmniejszenia liczby zakażeń i ochrony najbardziej narażonych grup ludzi. >>>

  Przenoszenie drogą powietrzną dotyczy również innych chorób, takich jak np.: przeziębienie, grypa, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, leiszmanioza, Świnka, mononukleoza zakaźna, opryszczka, rumień zakaźny, ornitoza, gorączka Q, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, błonica, krztusiec, promienica, listerioza, tularemia, wąglik, gruźlica, dżuma, ospa małpia, odra.

• Spożycie surowego lub niedogotowanego mięsa

  Spożycie surowego lub niedogotowanego mięsa niesie ze sobą ryzyko przenoszenia różnych chorób infekcyjnych oraz pasożytniczych. Bakterie, wirusy i pasożyty mogą być obecne w mięsie, a ich obecność w surowych produktach stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia. Przykłady bakterii, które mogą występować w surowym mięsie, to Salmonella, E. coli oraz Listeria monocytogenes. Infekcje spowodowane tymi patogenami mogą prowadzić do poważnych objawów, takich jak biegunka, gorączka, a nawet ciężkie powikłania, szczególnie u osób z osłabionym układem immunologicznym. Pasożyty, takie jak Toxoplasma gondii czy Trichinella spiralis, również mogą być przenoszone przez spożycie niedogotowanego mięsa. Toksoplazmoza, wywołana przez T. gondii, jest szczególnie niebezpieczna dla kobiet w ciąży, ponieważ może prowadzić do poważnych uszkodzeń płodu. Z kolei Trichinella spiralis może powodować trichinellozę, która charakteryzuje się objawami takimi jak ból brzucha, gorączka i obrzęk. Aby zminimalizować ryzyko przenoszenia chorób, ważne jest, aby mięso było odpowiednio gotowane. Gotowanie w odpowiedniej temperaturze skutecznie eliminuje większość patogenów, co znacząco zwiększa bezpieczeństwo żywności. Warto również zwracać uwagę na higienę przy przygotowywaniu posiłków oraz unikać kontaktu surowego mięsa z innymi produktami spożywczymi. Edukacja na temat zagrożeń związanych z surowym mięsem jest kluczowa w zapobieganiu chorobom przenoszonym przez żywność. >>>

  Spożycie surowego lub niedogotowanego mięsa dotyczy również innych chorób, takich jak np.: choroba lasu Kyasanur, krowianka, jersinioza, tasiemczyca, wągrzyca, dyfilobotrioza, włośnica.

Możliwe przyczyny brucelozy

• Brucella

  Brucella to rodzaj bakterii Gram-ujemnych, nazwany na cześć Davida Bruce'a (1855-1931). Są to małe (0,5 do 0,7 na 0,6 do 1,5 µm), nieosłonięte, niemotylne, fakultatywnie wewnątrzkomórkowe coccobacilli. >>>

• Brucella abortus

  Brucella abortus jest Gram-ujemną bakterią z rodziny Brucellaceae i jest jednym z czynników wywołujących brucelozę. >>>

• Brucella canis

  Brucella canis to gram-ujemna bakteria z rodziny Brucellaceae, która wywołuje brucelozę u psów i innych psowatych. Gatunek ten został po raz pierwszy opisany w Stanach Zjednoczonych w 1966 roku, gdzie udokumentowano masowe poronienia u beagli. Brucella canis może występować zarówno u zwierząt domowych, jak i dzikich i trwa przez cały okres życia zwierzęcia, u którego wystąpiła. >>>

• Brucella melitensis

  Brucella melitensis to Gram-ujemna bakteria z rodzaju Coccobacillus z rodziny Brucellaceae. Bakteria ta wywołuje brucelozę owiec. Dotyka przede wszystkim owce i kozy, ale przypadki zaobserwowano również u bydła, jaków, bawołów, wielbłądów baktryjskich i dromaderskich, alpak, psów, koni i świń. Ludzie mogą się zarazić, jeśli mają kontakt z zakażonym zwierzęciem lub jego produktami ubocznymi. >>>

• Brucella neotomae

  Brucella neotomae to gram-ujemna bakteria z rodzaju Brucella. Na zakażenie B. neotomae podatne są tylko gryzonie; nie jest on przenoszony na ludzi i inne zwierzęta. >>>

• Brucella suis

  Brucella suis to bakteria wywołująca brucelozę świń, chorobę odzwierzęcą dotykającą świnie. Choroba ta zazwyczaj powoduje przewlekłe zmiany zapalne w narządach rozrodczych podatnych zwierząt lub zapalenie sutka, a nawet może dotyczyć stawów i innych narządów. >>>

Badania rozpoznające

• Anamneza

  Historia choroby, historia przypadku lub anamneza (z greckiego: ἀνά, aná, "otwarty", i μνήσις, mnesis, "pamięć") pacjenta jest informacją uzyskaną przez lekarza poprzez zadawanie określonych pytań, albo pacjentowi, albo innym osobom, które znają tę osobę i mogą udzielić odpowiednich informacji, w celu uzyskania informacji przydatnych do sformułowania diagnozy i zapewnienia opieki medycznej pacjentowi. Istotne z medycznego punktu widzenia dolegliwości zgłaszane przez pacjenta lub inne osoby znające pacjenta są określane jako objawy, w przeciwieństwie do objawów klinicznych, które są stwierdzane przez bezpośrednie badanie przez personel medyczny. Większość spotkań ze pracownikami medycznymi kończy się zebraniem jakiejś formy wywiadu. Wywiady lekarskie różnią się pod względem ich szczegółowości i ukierunkowania. Na przykład ratownik medyczny w karetce pogotowia zwykle ogranicza wywiad do ważnych szczegółów, takich jak nazwisko, historia dolegliwości, alergie itp. Z kolei wywiad psychiatryczny jest często długi i szczegółowy, ponieważ wiele szczegółów z życia pacjenta jest istotnych dla sformułowania planu postępowania w przypadku choroby psychicznej. >>>

  Anamneza to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: choroba Alzheimera, choroba Creutzfeldta-Jakoba, gorączka okopowa.

• Badanie fizykalne

  W badaniu fizycznym, badaniu lekarskim lub badaniu klinicznym lekarz bada pacjenta pod kątem ewentualnych oznak lub objawów choroby. Zazwyczaj składa się ono z serii pytań dotyczących historii choroby pacjenta, po których następuje badanie na podstawie zgłoszonych objawów. >>>

  Badanie fizykalne to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: przepuklina pępowinowa, zespół jelita drażliwego, angina, grypa, gorączka reumatyczna, zwężenie zastawki aortalnej, anoreksja, migrena, mukowiscydoza, sarkoidoza, chłoniak Hodgkina, chłoniak grudkowy, rak nerki, mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy, rak tarczycy, rak odbytu, rak wątrobowokomórkowy, rak kości, mięsak Kaposiego, leiszmanioza, Śpiączka afrykańska, choroba Chagasa, mononukleoza zakaźna, krowianka, mięczak zakaźny, rumień zakaźny, pappataci, Żółta gorączka, argentyńska gorączka krwotoczna, gorączka Lassa, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, omska gorączka krwotoczna, choroba lasu Kyasanur, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, ospa wietrzna, borelioza, ornitoza, tyfus plamisty, choroba Heinego-Medina, zapalenia mózgu doliny Murray, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, pinta, malinica, wrzód weneryczny, nokardioza, gorączka okopowa, róża, gorączka plamicowa brazylijska, tężec.

• ELISA

  Test immunologiczny ELISA (ang. enzyme-linked immunosorbent assay) jest powszechnie stosowanym testem biochemii analitycznej, opisanym po raz pierwszy przez Evę Engvall i Petera Perlmanna w 1971 roku. Test wykorzystuje fazę stałą typu enzymatycznego testu immunologicznego (EIA) do wykrywania obecności ligandu (zwykle białka) w płynnej próbce przy użyciu przeciwciał skierowanych przeciwko białku, które ma być mierzone. Test ELISA jest stosowany jako narzędzie diagnostyczne w medycynie, patologii roślin i biotechnologii, a także jako kontrola jakości w różnych gałęziach przemysłu. >>>

  ELISA to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: leiszmanioza, anisakioza, gnatostomoza, mononukleoza zakaźna, gorączka krwotoczna Ebola, ospa wietrzna, rumień zakaźny, wirusowe zapalenie wątroby typu B, wirusowe zapalenie wątroby typu C, wirusowe zapalenie wątroby typu E, aIDS, Żółta gorączka, argentyńska gorączka krwotoczna, choroba lasu Kyasanur, choroba marburska, borelioza, ornitoza, tyfus plamisty, gorączka Q, japońskie zapalenie mózgu, zapalenia mózgu doliny Murray, kleszczowe zapalenie mózgu, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka doliny Rift, gorączka Oropouche, legionelloza, gorączka okopowa, leptospiroza, jersinioza, listerioza, tularemia, dżuma, pełzakowica, kryptosporydioza, giardioza, odra, toksoplazmoza, bąblowica, węgorczyca, denga, dur brzuszny.

• Kultura mikroorganizmów

  Hodowla mikrobiologiczna, inaczej kultura bakteryjna, to metoda namnażania organizmów drobnoustrojów poprzez umożliwienie im rozmnażania się we wcześniej ustalonym podłożu hodowlanym w kontrolowanych warunkach laboratoryjnych. Hodowle mikroorganizmów są podstawową i bazową metodą diagnostyczną stosowaną jako narzędzie badawcze w biologii molekularnej. >>>

  Kultura mikroorganizmów to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, wrzód weneryczny, rzeżączka, nokardioza, legionelloza, gorączka plamicowa brazylijska, tężec, błonica, jersinioza, listerioza, tularemia, wąglik, nosacizna, melioidoza, dżuma, cholera, salmonelloza, dur brzuszny.

• Odczyn wiązania dopełniacza

  Odczyn wiązania dopełniacza jest immunologicznym testem medycznym, który może być użyty do wykrycia obecności specyficznego przeciwciała lub specyficznego antygenu w surowicy pacjenta, w oparciu o to, czy występuje wiązanie dopełniacza. Znalazł on szerokie zastosowanie w diagnostyce zakażeń, zwłaszcza drobnoustrojami, które nie są łatwo wykrywalne metodami hodowlanymi, oraz w chorobach reumatycznych. W laboratoriach diagnostyki klinicznej została jednak w znacznym stopniu wyparta przez inne metody serologiczne, takie jak ELISA, oraz przez metody wykrywania patogenów oparte na DNA, zwłaszcza PCR. >>>

  Odczyn wiązania dopełniacza to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: gorączka okopowa.

• Reakcja łańcuchowa polimerazy

  Łańcuchowa reakcja polimerazy (PCR) jest metodą szeroko stosowaną do szybkiego tworzenia milionów do miliardów kopii (kompletnych lub częściowych) określonej próbki DNA, pozwalając naukowcom na pobranie bardzo małej próbki DNA i wzmocnienie jej (lub jej części) do wystarczająco dużej ilości, aby badać szczegółowo. PCR został wynaleziony w 1983 roku przez amerykańskiego biochemika Kary'ego Mullisa w Cetus Corporation; Mullis i biochemik Michael Smith, którzy opracowali inne istotne sposoby manipulacji DNA, zostali wspólnie nagrodzeni Nagrodą Nobla w dziedzinie chemii w 1993 roku. PCR jest podstawą wielu procedur stosowanych w testach i badaniach genetycznych, w tym analizy starożytnych próbek DNA i identyfikacji czynników zakaźnych. Stosując PCR, kopie bardzo małych ilości sekwencji DNA są wykładniczo wzmacniane w serii cykli zmian temperatury. PCR jest obecnie powszechną i często niezbędną techniką stosowaną w medycznych badaniach laboratoryjnych w szerokim zakresie zastosowań, w tym w badaniach biomedycznych i kryminalistyce. >>>

  Reakcja łańcuchowa polimerazy to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, malaria, leiszmanioza, anisakioza, toksokaroza, mononukleoza zakaźna, wirusowe zapalenie wątroby typu B, wirusowe zapalenie wątroby typu C, wirusowe zapalenie wątroby typu E, pappataci, Żółta gorączka, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, omska gorączka krwotoczna, choroba lasu Kyasanur, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, rumień zakaźny, ornitoza, gorączka Q, japońskie zapalenie mózgu, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka doliny Rift, gorączka Oropouche, wrzód weneryczny, kiła, rzeżączka, gorączka okopowa, legionelloza, leptospiroza, jersinioza, listerioza, tularemia, nosacizna, pełzakowica, kryptosporydioza, ospa małpia, sARS, denga, dur brzuszny.

• Test aglutynacji

  Aglutynacja – jeden z odczynów immunologicznych, polegający na zlepianiu antygenów upostaciowanych (np. bakterii lub krwinek) pod wpływem swoistej surowicy krwi oraz znajdujących się w niej specyficznych przeciwciał – aglutynin. >>>

  Test aglutynacji to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: leptospiroza, tularemia.

• Test hamowania hemaglutynacji

  Odczyn hemaglutynacji biernej (PHR, także odczyn hemaglutynacji pośredniej, RNGA) jest jedną z metod serodiagnostyki. Opiera się na stwierdzeniu aglutynacji krwinek czerwonych z utrwalonymi na ich powierzchni antygenami. W przypadku reakcji dodatniej następuje hemaglutynacja - tworzenie się osadu. >>>

  Test hamowania hemaglutynacji to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: ospa prawdziwa.

Stosowane leczenie*

• Doksycyklina

  Doksycyklina jest antybiotykiem z klasy tetracyklin o szerokim spektrum działania, stosowanym w leczeniu zakażeń wywołanych przez bakterie i niektóre pasożyty. Jest stosowana w leczeniu bakteryjnego zapalenia płuc, trądziku, zakażeń chlamydiami, boreliozy, cholery, tyfusu i kiły. Jest również stosowana w zapobieganiu malarii w połączeniu z chininą. Doksycyklina może być przyjmowana doustnie lub w postaci zastrzyku do żyły. >>>

  Doksycyklina stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: zapalenie zatok przynosowych, zapalenie płuc, malaria, tyfus plamisty, gorączka Q, pinta, dur powrotny, borelioza, ornitoza, malinica, kiła, gorączka okopowa, legionelloza, jersinioza, listerioza, tularemia, wąglik, melioidoza, pełzakowica, ziarniniak pachwinowy.

• Minocyklina

  Minocyklina – antybiotyk należący do tetracyklin półsyntetycznych. Działa zarówno na bakterie Gram-dodatnie, Gram-ujemne jak i na bakterie nie posiadające ściany komórkowej. Szczególnie często używana jest do leczenia trądzika młodzieńczego. >>>

  Minocyklina stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, trąd, wąglik, pełzakowica.

• Rifampicyna

  Rifampicyna jest antybiotykiem ansamycynowym stosowanym w leczeniu kilku rodzajów zakażeń bakteryjnych, w tym gruźlicy (TB), Mycobacterium avium complex, trądu i choroby legionistów. >>>

  Rifampicyna stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: gorączka plamicowa brazylijska, trąd.

• Streptomycyna

  Streptomycyna (łac. Streptomycinum) – organiczny związek chemiczny, lek należący do grupy antybiotyków aminoglikozydowych, o wąskim zakresie działania na niektóre bakterie Gram-ujemne oraz na prątka gruźlicy, który jest bakterią Gram-dodatnią. >>>

  Streptomycyna stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: wrzód weneryczny, tularemia, wąglik, dżuma.


* Nie stosuj żadnego z wymienionych lekarstw lub terapii bez konsultacji z lekarzem.

Bruceloza - do jakiego lekarza się udać?

• Choroby zakaźne

  Choroby zakaźne to specjalizacja lekarska zajmująca się diagnostyką i leczeniem zakażeń. Praktyka specjalisty w zakresie chorób zakaźnych polega na zarządzaniu zakażeniami szpitalnymi (nabytymi w trakcie opieki zdrowotnej) lub zakażeniami nabytymi w społeczności i jest historycznie związana z higieną, epidemiologią, mikrobiologią kliniczną, medycyną podróży i medycyną tropikalną. >>>

  Choroby zakaźne to dział medycyny zajmujący się również szeregiem innych chorób, takich jak np.: biegunka, przeziębienie, angina, grypa, zapalenie płuc, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, malaria, leiszmanioza, Śpiączka afrykańska, choroba Chagasa, schistosomatoza, klonorchoza, fascjoloza, fasciolopsoza, anisakioza, toksokaroza, gnatostomoza, tungoza, muszyca, nagminna pleurodynia, alleszerioza, grzybica skóry, geotrychoza, Łupież pstry, grzybica czarna, piedra biała, piedra czarna, kokcydioidomikoza, histoplazmoza, parakokcydioidomikoza, sporotrychoza, aspergiloza, kryptokokoza, mukormykoza, stopa madurska, Świnka, lobomykoza, mononukleoza zakaźna, rinosporydioza, choroba lasu Kyasanur, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, opryszczka, ospa wietrzna, półpasiec, krowianka, mięczak zakaźny, rumień nagły, rumień zakaźny.

• Medycyna weterynaryjna

  Medycyna weterynaryjna to dziedzina medycyny zajmująca się diagnozowaniem, leczeniem i zapobieganiem chorobom u zwierząt. Specjaliści w tej dziedzinie, czyli lekarze weterynarii, pracują z różnymi gatunkami zwierząt, od domowych pupili, takich jak psy i koty, po zwierzęta gospodarskie oraz dzikie. W zakresie medycyny weterynaryjnej znajdują się również aspekty związane z chirurgią, farmakologią, diagnostyką obrazową oraz immunologią. Lekarze weterynarii prowadzą badania kliniczne, a także zajmują się profilaktyką i zdrowiem publicznym, mając na uwadze możliwe zagrożenia dla ludzi wynikające z chorób zwierząt. Dział medycyny weterynaryjnej obejmuje także aspekty zdrowia zwierząt w kontekście hodowli oraz ochrony środowiska, a także współpracę z organizacjami zajmującymi się ochroną praw zwierząt. W miarę postępu wiedzy i technologii, medycyna weterynaryjna stale się rozwija, wprowadzając nowe metody leczenia i diagnostyki. >>>

  Medycyna weterynaryjna to dział medycyny zajmujący się również szeregiem innych chorób, takich jak np.: toksokaroza, krowianka, gorączka doliny Rift, wąglik, nosacizna, sarkocystoza, włośnica.

Bibliografia:

• Identyfikator z baz danych dotyczących genomów, ścieżek enzymatycznych i biologicznych substancji chemicznych (ENG)
• Bruceloza w bazie U.S. National Library of Medicine (ENG)
• Bruceloza na stronach brytyjskiego NHS (ENG)
• Bruceloza na stronach Medscape (ENG)
• Artykuły w brytyjskim serwisie medycznym Patient.info (ENG)
• Bruceloza w bazie danych amerykańskiego National Cancer Institute (ENG)
• Bruceloza w bazie schorzeń Diseases Database (ENG)
• Bruceloza w bazie rzadkich i genetycznych chorób GARD amerykańskiego Narodowego Instytutu Zdrowia (ENG)