Wirusowe zapalenie wątroby typu B

Co to jest wirusowe zapalenie wątroby typu B?

Wirusowe zapalenie wątroby typu B (WZW typu B) to poważna choroba zakaźna wywołana przez wirus zapalenia wątroby typu B (HBV). Jest to wirus DNA, który atakuje komórki wątroby, prowadząc do ich stanu zapalnego. WZW typu B jest jednym z najważniejszych problemów zdrowotnych na świecie, a jego skutki mogą być długoterminowe, w tym przewlekłe uszkodzenie wątroby, marskość oraz rak wątroby.

Wirus HBV przenosi się głównie przez kontakt z zakażonymi płynami ustrojowymi, takimi jak krew, nasienie oraz wydzieliny z pochwy. Do najczęstszych dróg zakażenia należy stosunek seksualny bez zabezpieczenia, wspólne używanie igieł oraz przenoszenie wirusa z matki na dziecko podczas porodu. Choroba jest szczególnie niebezpieczna, ponieważ wiele osób zakażonych wirusem nie wykazuje objawów przez długi czas, co utrudnia wczesne zdiagnozowanie i leczenie.

Objawy wirusowego zapalenia wątroby typu B mogą być różnorodne i obejmują zmęczenie, ból brzucha, zażółcenie skóry i oczu (żółtaczkę), a także ciemny mocz i jasne stolce. U niektórych osób infekcja może przejść w formę przewlekłą, co zwiększa ryzyko poważnych powikłań zdrowotnych. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B może prowadzić do marskości wątroby, niewydolności wątroby oraz nowotworów wątroby.

Jeśli chodzi o leczenie, wirusowe zapalenie wątroby typu B jest częściowo uleczalne. W przypadku ostrej infekcji wiele osób zdrowieje samoistnie w ciągu kilku miesięcy. Jednak w przypadku przewlekłej infekcji leczenie może być długotrwałe i wymagać stosowania leków przeciwwirusowych, które hamują replikację wirusa. Szanse na całkowite wyleczenie przewlekłego WZW typu B są różne i zależą od wielu czynników, w tym od stanu zdrowia pacjenta, długości trwania infekcji oraz odpowiedzi na terapię. Wiele osób z przewlekłym WZW typu B może prowadzić normalne życie, ale wymaga to regularnych kontrolnych badań oraz monitorowania stanu wątroby.

Wirusowe zapalenie wątroby typu B według naukowych faktów medycznych. Opieramy się tylko na źródłach medycznych, poniższe dane pochodzą ze sprawdzonych baz medycznych. Gorąco odradzamy powierzanie swojego zdrowia szarlatanom i niesprawdzonym źródłom.

Klasyfikacja wirusowego zapalenia wątroby typu B

Możliwe objawy wirusowego zapalenia wątroby typu B

Anoreksja
Anoreksja jako symptom to termin medyczny oznaczający utratę apetytu. Choć w publikacjach nienaukowych termin ten jest często używany zamiennie z anorexia nervosa, istnieje wiele możliwych przyczyn utraty apetytu, z których niektóre mogą być nieszkodliwe, podczas gdy inne wskazują na poważny stan kliniczny lub stanowią istotne zagrożenie. >>>

Anoreksja to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: zapalenie wyrostka robaczkowego, choroba Crohna, ostra białaczka limfoblastyczna, ostra białaczka szpikowa, rak trzustki, rak płuc, Żółta gorączka, argentyńska gorączka krwotoczna, wirusowe zapalenie wątroby typu C, wirusowe zapalenie wątroby typu E, gorączka Q, tularemia, bruceloza, giardioza, hymenolepidoza, odra, denga.
Artralgia
Artralgia (z greckiego arthro-, joint + -algos, pain) dosłownie oznacza ból stawów. Konkretnie, artralgia jest objawem urazu, infekcji, choroby (w szczególności zapalenia stawów) lub reakcji alergicznej na leki. Termin "artralgia" powinien być używany tylko wtedy, gdy stan jest niezapalny, a termin "artretyzm" powinien być używany, gdy stan jest zapalny. >>>

Artralgia to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: toczeń rumieniowaty, dna moczanowa, choroba Crohna, Śpiączka afrykańska, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, rumień zakaźny, wirusowe zapalenie wątroby typu C, pappataci, Żółta gorączka, borelioza, ornitoza, tyfus plamisty, japońskie zapalenie mózgu, wenezuelska gorączka krwotoczna, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka doliny Rift, gorączka Oropouche, malinica, gorączka okopowa, jersinioza, nosacizna, węgorczyca, denga.
Encefalopatia wątrobowa
Encefalopatia wątrobowa to stan neurologiczny wywołany dysfunkcją wątroby, prowadzący do nagromadzenia toksycznych substancji we krwi, w szczególności amoniaku. Zwykle występuje u pacjentów z chorobą wątroby, taką jak marskość lub ostre uszkodzenie wątroby. Zmiany te wpływają na funkcje poznawcze, emocjonalne i motoryczne pacjenta. Objawy encefalopatii wątrobowej mogą obejmować zaburzenia świadomości, zmiany w zachowaniu, dezorientację, a w cięższych przypadkach nawet śpiączkę. W miarę postępu choroby pacjenci mogą doświadczać drgawek oraz trudności w poruszaniu się. Diagnostyka polega na ocenie klinicznej oraz badaniach laboratoryjnych, które mogą wykazać podwyższone stężenie amoniaku. Leczenie obejmuje usuwanie toksycznych substancji z organizmu, co można osiągnąć poprzez dietę ubogą w białko, stosowanie leków takich jak laktuloza oraz, w niektórych przypadkach, leczenie choroby podstawowej. Encefalopatia wątrobowa jest stanem wymagającym pilnej interwencji, ponieważ może prowadzić do poważnych powikłań i zagrażać życiu pacjenta. >>>

Encefalopatia wątrobowa to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: wirusowe zapalenie wątroby typu E.
Hepatomegalia
Hepatomegalia to stan chorobowo powiększonej wątroby. >>>

Hepatomegalia to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: rak wątrobowokomórkowy, malaria, leiszmanioza, choroba Chagasa, fascjoloza, toksokaroza, mononukleoza zakaźna, Żółta gorączka, wirusowe zapalenie wątroby typu E, ornitoza, gorączka Q, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka okopowa, jersinioza, listerioza, tularemia, bruceloza, pełzakowica, toksoplazmoza, bąblowica, węgorczyca, dur brzuszny.
Nudności
Nudności to rozproszone uczucie niepokoju i dyskomfortu, czasami postrzegane jako chęć wymiotów. Chociaż nie są bolesne, mogą być wyniszczającym objawem, jeśli są długotrwałe. >>>

Nudności to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: marskość wątroby, kamica żółciowa, zapalenie pęcherzyka żółciowego, ostre zapalenie trzustki, zapalenie wyrostka robaczkowego, choroba uchyłkowa jelit, biegunka, zapalenie otrzewnej, hipotensja, przetoka perylimfatyczna, zawał mięśnia sercowego, krwotok podpajęczynówkowy, krwotok śródmózgowy, wodogłowie, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, migrena, glejak wielopostaciowy, rak żołądka, nowotwór jelita cienkiego, rak dróg żółciowych, rak pęcherzyka żółciowego, schistosomatoza, klonorchoza, fascjoloza, fasciolopsoza, anisakioza, gnatostomoza, wirusowe zapalenie wątroby typu C, wirusowe zapalenie wątroby typu E, Żółta gorączka, argentyńska gorączka krwotoczna, gorączka Lassa, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, omska gorączka krwotoczna, choroba lasu Kyasanur, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, ornitoza, gorączka Q, zapalenia mózgu doliny Murray, kleszczowe zapalenie mózgu, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, wenezuelska gorączka krwotoczna, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka plamicowa brazylijska, listerioza, tularemia, wąglik, glistnica.
Ostra niewydolność wątroby
Ostra niewydolność wątroby to zespół objawów spowodowany nagłym i ciężkim uszkodzeniem wątroby, prowadzącym do zaburzeń jej funkcji. Może wystąpić w ciągu kilku dni lub tygodni, a jej przyczyny mogą być różnorodne, w tym toksyczne uszkodzenia (np. przedawkowanie paracetamolu), wirusowe zapalenie wątroby, choroby autoimmunologiczne, a także problemy naczyniowe czy metaboliczne. Objawy ostrej niewydolności wątroby obejmują żółtaczkę, zaburzenia krzepnięcia, encefalopatię wątrobową, a także objawy ogólne, takie jak zmęczenie, osłabienie, nudności i wymioty. W miarę postępu choroby mogą wystąpić poważniejsze komplikacje, takie jak krwawienia, infekcje, a nawet wstrząs. Diagnostyka polega na ocenie objawów klinicznych, badaniach laboratoryjnych, które obejmują oznaczenie enzymów wątrobowych, bilirubiny oraz oceny funkcji krzepnięcia, a także na obrazowaniu, które może pomóc w wykluczeniu innych przyczyn. Leczenie ostrej niewydolności wątroby zależy od przyczyny i może obejmować terapię farmakologiczną, wsparcie w funkcji wątroby, a w ciężkich przypadkach przeszczep wątroby. Wczesna interwencja jest kluczowa dla poprawy rokowania pacjentów z tym schorzeniem. >>>

Ostra niewydolność wątroby to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: wirusowe zapalenie wątroby typu E.
Splenomegalia
Splenomegalia to powiększenie śledziony. >>>

Splenomegalia to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: zespół Felty’ego, ostra białaczka szpikowa, malaria, leiszmanioza, choroba Chagasa, mononukleoza zakaźna, Żółta gorączka, ornitoza, gorączka Q, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka okopowa, listerioza, tularemia, bruceloza, nosacizna, toksoplazmoza, dur brzuszny.
Wymioty
Wymioty to mimowolne, siłowe wydalenie zawartości żołądka przez usta, a czasem nos. Wymioty mogą wynikać z wielu przyczyn, a przedłużające się wymioty mają długą diagnostykę różnicową. >>>

Wymioty to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: kamica żółciowa, zapalenie pęcherzyka żółciowego, ostre zapalenie trzustki, marskość wątroby, zapalenie wyrostka robaczkowego, choroba uchyłkowa jelit, biegunka, zapalenie otrzewnej, krwotok podpajęczynówkowy, krwotok śródmózgowy, wodogłowie, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, migrena, tyrozynemia, choroba syropu klonowego, glejak wielopostaciowy, nowotwór jelita cienkiego, rak dróg żółciowych, rak pęcherzyka żółciowego, rak żołądka, fascjoloza, fasciolopsoza, anisakioza, gnatostomoza, Żółta gorączka, argentyńska gorączka krwotoczna, gorączka Lassa, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, choroba lasu Kyasanur, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, wirusowe zapalenie wątroby typu C, wirusowe zapalenie wątroby typu E, gorączka Oropouche, ornitoza, gorączka Q, choroba Heinego-Medina, japońskie zapalenie mózgu, zapalenia mózgu doliny Murray, kleszczowe zapalenie mózgu, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, wenezuelska gorączka krwotoczna, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka okopowa, zespół wstrząsu toksycznego, gorączka plamicowa brazylijska, krztusiec, szkarlatyna, listerioza.
Zapalenie wątroby
Zapalenie wątroby, znane również jako hepatitis, to stan zapalny wątroby, który może być spowodowany różnymi czynnikami, takimi jak infekcje wirusowe, toksyny, niektóre leki, autoimmunologiczne reakcje czy alkohol. Wyróżnia się kilka typów wirusowego zapalenia wątroby, w tym wirusy typu A, B, C, D i E, z których każdy ma różne drogi zakażenia, objawy oraz rokowania. Objawy zapalenia wątroby mogą obejmować zmęczenie, bóle brzucha, utratę apetytu, nudności, wymioty, żółtaczkę, czyli zażółcenie skóry i białek oczu, a także ciemny mocz i jasne stolce. W przypadku przewlekłego zapalenia wątroby mogą wystąpić poważniejsze powikłania, takie jak marskość wątroby, niewydolność wątroby, a nawet rak wątrobowokomórkowy. Diagnostyka zapalenia wątroby opiera się na badaniach krwi, które wykrywają obecność wirusów, przeciwciał oraz oznaczają poziomy enzymów wątrobowych, a także na badaniach obrazowych, takich jak USG. Leczenie zależy od przyczyny zapalenia i może obejmować leki przeciwwirusowe, immunosupresyjne, a w skrajnych przypadkach przeszczep wątroby. Ważnym elementem profilaktyki jest szczepienie przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B oraz unikanie ryzykownych zachowań, które mogą prowadzić do zakażenia. Edukacja na temat higieny, bezpieczeństwa żywności oraz odpowiedniego stylu życia są kluczowe w zapobieganiu chorobom wątroby. >>>

Zapalenie wątroby to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: mukowiscydoza, klonorchoza, gorączka Lassa, wirusowe zapalenie wątroby typu C, wirusowe zapalenie wątroby typu E.
Żółtaczka
Żółtaczka jest żółtawym lub zielonkawym przebarwieniem skóry i twardówki spowodowanym wysokim poziomem bilirubiny. Żółtaczka u dorosłych jest zwykle objawem wskazującym na obecność chorób podstawowych obejmujących nieprawidłowy metabolizm hemu, zaburzenia czynności wątroby lub niedrożność dróg żółciowych. Częstość występowania żółtaczki u dorosłych jest rzadka, natomiast żółtaczka u niemowląt jest powszechna, szacuje się, że u 80% z nich występuje w pierwszym tygodniu życia. Najczęściej towarzyszącymi objawami żółtaczki są: świąd, blady kał i ciemny mocz. >>>

Żółtaczka to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: kamica żółciowa, zapalenie pęcherzyka żółciowego, ostre zapalenie trzustki, marskość wątroby, choroba Wilsona, rak wątrobowokomórkowy, rak dróg żółciowych, rak pęcherzyka żółciowego, rak trzustki, malaria, klonorchoza, fascjoloza, Żółta gorączka, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, wirusowe zapalenie wątroby typu C, wirusowe zapalenie wątroby typu E, gorączka doliny Rift, kryptosporydioza.

Sposoby zarażenia i przenoszenia choroby

Kontakt z zakażoną krwią
Przenoszenie chorób poprzez kontakt z zakażoną krwią jest jednym z kluczowych mechanizmów transmisji wielu patogenów, w tym wirusów, bakterii i pasożytów. Zakażenia te mogą wystąpić w wyniku różnych sytuacji, takich jak transfuzje krwi, używanie wspólnych igieł, a także poprzez rany lub uszkodzenia skóry, które mają kontakt z zakażoną krwią. Wirusy, takie jak wirus HIV, wirus zapalenia wątroby typu B i C, a także inne patogeny, mogą być przenoszone w ten sposób, co stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia publicznego. W przypadku HIV, wirus atakuje komórki układu odpornościowego, co prowadzi do osłabienia odporności organizmu i rozwoju AIDS, co z kolei może skutkować poważnymi infekcjami i chorobami nowotworowymi. Zakażenie wirusami zapalenia wątroby może prowadzić do przewlekłych chorób wątroby, marskości oraz raka wątrobowokomórkowego. Dlatego tak ważne jest, aby przestrzegać zasad bezpieczeństwa, takich jak stosowanie jednorazowych igieł oraz właściwe procedury w placówkach medycznych, aby zminimalizować ryzyko przenoszenia tych chorób. Edukacja na temat zagrożeń związanych z kontaktami z zakażoną krwią jest kluczowa w profilaktyce oraz w redukcji liczby zakażeń w społeczeństwie. >>>

Kontakt z zakażoną krwią dotyczy również innych chorób, takich jak np.: mięsak Kaposiego, leiszmanioza, choroba Chagasa, mononukleoza zakaźna, gorączka Lassa, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, wirusowe zapalenie wątroby typu C, aIDS, gorączka Zachodniego Nilu, toksoplazmoza, denga.
Transmisja przez łożysko
Transmisja chorób przez łożysko to proces, w którym patogeny przenikają z organizmu matki do płodu podczas ciąży. Ta forma transmisji może dotyczyć różnych mikroorganizmów, takich jak wirusy, bakterie czy pasożyty, a jej skutki mogą być poważne dla zdrowia rozwijającego się dziecka. W przypadku wirusów, jednym z najczęściej badanych patogenów jest wirus różyczki, który może prowadzić do wad wrodzonych, takich jak wady serca czy uszkodzenia słuchu. Inne wirusy, takie jak wirus cytomegalii czy wirus HIV, również mogą być przenoszone przez łożysko, co wiąże się z ryzykiem poważnych komplikacji zdrowotnych dla noworodków. Bakterie, takie jak Listeria monocytogenes, mogą również przenikać przez łożysko, prowadząc do poronień, przedwczesnych porodów czy infekcji noworodkowych. Pasożyty, takie jak Toxoplasma gondii, mogą powodować uszkodzenia neurologiczne u płodów. Mechanizmy przenoszenia patogenów przez łożysko są zróżnicowane i mogą obejmować bezpośrednie wnikanie mikroorganizmów do krwiobiegu płodu lub ich przenikanie przez komórki trofoblastu. Zrozumienie tych mechanizmów jest kluczowe w kontekście profilaktyki oraz leczenia chorób zakaźnych w ciąży. Właściwa opieka prenatalna, w tym testy przesiewowe i szczepienia, mogą pomóc w minimalizowaniu ryzyka transmisji chorób przez łożysko i ochronie zdrowia zarówno matki, jak i dziecka. >>>

Transmisja przez łożysko dotyczy również innych chorób, takich jak np.: mononukleoza zakaźna, opryszczka, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, gorączka Zachodniego Nilu, listerioza, toksoplazmoza, denga.

Możliwe przyczyny wirusowego zapalenia wątroby typu B

Wirus zapalenia wątroby typu B
Wirus zapalenia wątroby typu B (HBV) to wirusowy patogen, który atakuje wątrobę i może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych. Jest to wirus DNA, który przenosi się głównie przez kontakt z zakażoną krwią, kontakty seksualne oraz z matki na dziecko podczas porodu. Infekcja wirusem HBV może przebiegać w dwóch formach: ostrej i przewlekłej. Ostra infekcja często objawia się objawami grypopodobnymi, takimi jak gorączka, zmęczenie, ból mięśni oraz żółtaczka. W większości przypadków organizm jest w stanie samodzielnie zwalczyć wirusa, jednak w niektórych przypadkach infekcja staje się przewlekła. Przewlekłe zapalenie wątroby typu B może prowadzić do poważnych powikłań, takich jak marskość wątroby, która polega na trwałym uszkodzeniu tego narządu, oraz nowotwór wątroby, znany jako rak wątrobowokomórkowy. Osoby z przewlekłą infekcją HBV są również narażone na inne choroby wątroby, a także na problemy zdrowotne związane z układem immunologicznym. Wczesna diagnoza i leczenie są kluczowe dla minimalizowania ryzyka powikłań związanych z wirusem zapalenia wątroby typu B. >>>

Badania rozpoznające

Badanie krwi
Badanie krwi jest analizą laboratoryjną przeprowadzaną na próbce krwi, która jest zwykle pobierana z żyły na ramieniu za pomocą igły podskórnej lub poprzez nakłucie palca. Wiele testów na określone składniki krwi, takie jak test na glukozę lub test na cholesterol, są często grupowane razem w jeden panel testowy zwany panelem krwi lub badaniem krwi. >>>

Badanie krwi to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: marskość wątroby, kamica żółciowa, zapalenie pęcherzyka żółciowego, zespół Felty’ego, zapalenie wyrostka robaczkowego, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, alkoholowe zapalenie wątroby, choroba wrzodowa, zawał mózgu, Żylaki przełyku, hipotensja, angina, astma, nadciśnienie tętnicze, zawał mięśnia sercowego, zapalenie osierdzia, niedomykalność zastawki mitralnej, wypadanie płatka zastawki mitralnej, zapalenie mięśnia sercowego, kardiomiopatia rozstrzeniowa, kardiomiopatia restrykcyjna, zespół chorego węzła zatokowo-przedsionkowego, krwotok śródmózgowy, gorączka reumatyczna, anoreksja, bezsenność, padaczka, migrena, zespół Guillaina-Barrégo, choroba Pompego, zespół Hurler, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, cukrzyca typu 1, cukrzyca typu 2, kwashiorkor, otyłość, nietolerancja laktozy, choroba von Gierkego, sarkoidoza, chłoniak Hodgkina, ostra białaczka limfoblastyczna, chłoniak grudkowy, agranulocytoza, rak nerki, mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy, rak tarczycy, rak żołądka, rak jelita grubego, rak odbytu, rak wątrobowokomórkowy.
Biopsja wątroby
Biopsja wątroby jest procedurą diagnostyczną, która polega na pobraniu małego fragmentu tkanki wątroby w celu analizy mikroskopowej. Jest wykonywana w celu potwierdzenia diagnozy oraz oceny stopnia uszkodzenia wątroby, na przykład w przypadku podejrzenia marskości, nowotworów czy zapaleń. Procedura może być wykonywana przez nakłucie skóry za pomocą cienkiej igły lub podczas operacji. Wyniki biopsji mogą pomóc w ustaleniu odpowiedniego planu leczenia i monitorowania pacjenta. >>>

Biopsja wątroby to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: marskość wątroby, alkoholowe zapalenie wątroby, choroba Wilsona, choroba von Gierkego, rak wątrobowokomórkowy, wirusowe zapalenie wątroby typu C.
ELISA
Test immunologiczny ELISA (ang. enzyme-linked immunosorbent assay) jest powszechnie stosowanym testem biochemii analitycznej, opisanym po raz pierwszy przez Evę Engvall i Petera Perlmanna w 1971 roku. Test wykorzystuje fazę stałą typu enzymatycznego testu immunologicznego (EIA) do wykrywania obecności ligandu (zwykle białka) w płynnej próbce przy użyciu przeciwciał skierowanych przeciwko białku, które ma być mierzone. Test ELISA jest stosowany jako narzędzie diagnostyczne w medycynie, patologii roślin i biotechnologii, a także jako kontrola jakości w różnych gałęziach przemysłu. >>>

ELISA to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: leiszmanioza, anisakioza, gnatostomoza, mononukleoza zakaźna, gorączka krwotoczna Ebola, ospa wietrzna, rumień zakaźny, wirusowe zapalenie wątroby typu C, wirusowe zapalenie wątroby typu E, aIDS, Żółta gorączka, argentyńska gorączka krwotoczna, choroba lasu Kyasanur, choroba marburska, borelioza, ornitoza, tyfus plamisty, gorączka Q, japońskie zapalenie mózgu, zapalenia mózgu doliny Murray, kleszczowe zapalenie mózgu, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka doliny Rift, gorączka Oropouche, legionelloza, gorączka okopowa, leptospiroza, jersinioza, listerioza, tularemia, bruceloza, dżuma, pełzakowica, kryptosporydioza, giardioza, odra, toksoplazmoza, bąblowica, węgorczyca, denga, dur brzuszny.
Reakcja łańcuchowa polimerazy
Łańcuchowa reakcja polimerazy (PCR) jest metodą szeroko stosowaną do szybkiego tworzenia milionów do miliardów kopii (kompletnych lub częściowych) określonej próbki DNA, pozwalając naukowcom na pobranie bardzo małej próbki DNA i wzmocnienie jej (lub jej części) do wystarczająco dużej ilości, aby badać szczegółowo. PCR został wynaleziony w 1983 roku przez amerykańskiego biochemika Kary'ego Mullisa w Cetus Corporation; Mullis i biochemik Michael Smith, którzy opracowali inne istotne sposoby manipulacji DNA, zostali wspólnie nagrodzeni Nagrodą Nobla w dziedzinie chemii w 1993 roku. PCR jest podstawą wielu procedur stosowanych w testach i badaniach genetycznych, w tym analizy starożytnych próbek DNA i identyfikacji czynników zakaźnych. Stosując PCR, kopie bardzo małych ilości sekwencji DNA są wykładniczo wzmacniane w serii cykli zmian temperatury. PCR jest obecnie powszechną i często niezbędną techniką stosowaną w medycznych badaniach laboratoryjnych w szerokim zakresie zastosowań, w tym w badaniach biomedycznych i kryminalistyce. >>>

Reakcja łańcuchowa polimerazy to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, malaria, leiszmanioza, anisakioza, toksokaroza, mononukleoza zakaźna, wirusowe zapalenie wątroby typu C, wirusowe zapalenie wątroby typu E, pappataci, Żółta gorączka, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, omska gorączka krwotoczna, choroba lasu Kyasanur, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, rumień zakaźny, ornitoza, gorączka Q, japońskie zapalenie mózgu, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka doliny Rift, gorączka Oropouche, wrzód weneryczny, kiła, rzeżączka, gorączka okopowa, legionelloza, leptospiroza, jersinioza, listerioza, tularemia, bruceloza, nosacizna, pełzakowica, kryptosporydioza, ospa małpia, sARS, denga, dur brzuszny.

Stosowane leczenie*

Adefowir
Adefowir to lek stosowany w leczeniu zakażeń wirusem zapalenia wątroby typu B (HBV). Działa poprzez hamowanie replikacji wirusa HBV poprzez zahamowanie aktywności enzymu odwrotnej transkryptazy wirusa. Adefowir jest dostępny w postaci tabletek i jest stosowany jako terapia przewlekła w celu kontrolowania infekcji wirusem HBV i zmniejszenia ryzyka powikłań, takich jak marskość wątroby i rak wątroby. >>>

Adefowir stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: marskość wątroby.
Alafenamid tenofowiru
Alafenamid tenofowiru to lek stosowany w terapii zakażeń wirusem HIV oraz wirusem zapalenia wątroby typu B. Należy do grupy inhibitorów NRTI (nukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy) i działa poprzez hamowanie enzymu odwrotnej transkryptazy, co uniemożliwia wirusowi replikację. Alafenamid tenofowiru jest prolekiem, co oznacza, że po podaniu przekształca się w aktywną formę, tenofowir difosforan. Jego stosowanie pozwala na osiągnięcie skutecznej supresji wirusa przy jednoczesnym zmniejszeniu ryzyka działań niepożądanych, takich jak uszkodzenie nerek i toksyczność dla kości, co czyni go atrakcyjną opcją w terapii. Lek jest często stosowany w skojarzeniu z innymi środkami antywirusowymi w ramach złożonej terapii ART (terapia antyretrowirusowa). >>>
Hydrat entekawiru
Hydrat entekawiru to forma soli entekawiru, który jest lekiem przeciwwirusowym stosowanym w leczeniu przewlekłej infekcji wirusem zapalenia wątroby typu B (HBV). Entekawir działa poprzez hamowanie replikacji wirusa HBV, co pomaga zmniejszyć ilość wirusa we krwi i poprawić stan zdrowia wątroby u pacjentów zakażonych HBV. >>>

Hydrat entekawiru stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: marskość wątroby.
Lamiwudyna
Lamiwudyna to lek przeciwwirusowy stosowany głównie w leczeniu zakażeń wirusem HIV oraz wirusem zapalenia wątroby typu B. Należy do grupy inhibitorów odwrotnej transkryptazy, co oznacza, że hamuje enzym niezbędny do replikacji wirusa. Lamiwudyna jest często stosowana w terapii skojarzonej, co zwiększa jej skuteczność i zmniejsza ryzyko rozwoju oporności wirusa na leki. Lek jest dostępny w formie tabletek i często stosowany w leczeniu pacjentów z przewlekłym zakażeniem HIV, a także u osób z wirusowym zapaleniem wątroby typu B. Działania niepożądane lamiwudyny mogą obejmować bóle głowy, nudności, zmęczenie oraz problemy ze snem, aczkolwiek wiele osób dobrze toleruje ten lek. Ważne jest, aby stosowanie lamiwudyny odbywało się pod kontrolą lekarza, ponieważ niewłaściwe użycie lub przerwanie terapii może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Regularne badania oraz monitorowanie stanu zdrowia pacjentów są kluczowe w procesie leczenia. >>>

Lamiwudyna stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: aIDS.
Peginterferon alfa-2a
Peginterferon alfa-2a to lek stosowany w leczeniu przewlekłej infekcji wirusem zapalenia wątroby typu B (HBV) oraz wirusem zapalenia wątroby typu C (HCV). Jest to modyfikowana forma interferonu alfa-2a, która została połączona z cząsteczką polietylenoglikolu (PEG), co wydłuża jej czas działania w organizmie. Mechanizm działania polega na stymulowaniu układu immunologicznego do zwalczania wirusa oraz zmniejszania jego replikacji. Peginterferon alfa-2a jest podawany w formie zastrzyków podskórnych i jest często stosowany w połączeniu z innymi lekami przeciwwirusowymi. >>>

Peginterferon alfa-2a stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: marskość wątroby, czerwienica prawdziwa, mielofibroza, nadpłytkowość samoistna, wirusowe zapalenie wątroby typu C.
Tenofowir
Tenofowir to lek stosowany w terapii zakażeń wirusowych, przede wszystkim wirusa HIV oraz wirusa zapalenia wątroby typu B. Należy do grupy leków antywirusowych zwanych inhibitorami odwrotnej transkryptazy. Działa poprzez hamowanie enzymu, który jest niezbędny do replikacji wirusa, co pozwala na zmniejszenie jego ilości w organizmie. Tenofowir dostępny jest w różnych formach, w tym jako tabletki i proszek do sporządzania roztworu. W przypadku leczenia HIV często stosuje się go w skojarzeniu z innymi lekami antyretrowirusowymi, co zwiększa skuteczność terapii i zmniejsza ryzyko oporności wirusa. Tenofowir ma również zastosowanie w leczeniu przewlekłego zapalenia wątroby typu B, gdzie pomaga w zmniejszeniu aktywności wirusa i poprawie stanu wątroby. Jak każdy lek, może powodować działania niepożądane, w tym problemy z nerkami czy zmiany w gęstości kości, dlatego ważne jest regularne monitorowanie stanu zdrowia pacjenta podczas terapii. >>>

Tenofowir stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: aIDS.
Tenofowir dizoproksyl
Tenofowir dizoproksyl to lek stosowany w terapii zakażeń wirusem HIV oraz w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu B. Należy do grupy leków antywirusowych, znanych jako inhibitory odwrotnej transkryptazy. Działa poprzez hamowanie enzymu, który wirusy wykorzystują do replikacji swojego materiału genetycznego. Tenofowir dizoproksyl jest dostępny w postaci tabletek i zazwyczaj przyjmuje się go raz dziennie. Jego stosowanie może wiązać się z pewnymi skutkami ubocznymi, takimi jak problemy z nerkami czy zmiany w poziomie lipidów we krwi. W terapii HIV często jest stosowany w skojarzeniu z innymi lekami antywirusowymi w celu zwiększenia skuteczności leczenia. Lek ten jest częścią nowoczesnych strategii terapeutycznych, które mają na celu nie tylko kontrolowanie zakażeń, ale również poprawę jakości życia pacjentów. Regularne monitorowanie stanu zdrowia pacjentów przyjmujących tenofowir dizoproksyl jest kluczowe, aby zminimalizować ryzyko powikłań. >>>

Tenofowir dizoproksyl stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: aIDS.