Rzeżączka

Co to jest rzeżączka?

Rzeżączka, potocznie zwana klaśnięciem, jest zakażeniem przenoszonym drogą płciową (STI), wywoływanym przez bakterię Neisseria gonorrhoeae. Zakażenie może dotyczyć narządów płciowych, jamy ustnej lub odbytu. Zakażeni mężczyźni mogą odczuwać ból lub pieczenie przy oddawaniu moczu, upławy z penisa lub ból jąder. Zakażone kobiety mogą odczuwać pieczenie przy oddawaniu moczu, upławy, krwawienie z pochwy między miesiączkami lub ból w miednicy. Powikłania u kobiet obejmują chorobę zapalną miednicy, a u mężczyzn zapalenie najądrza. Wiele osób zakażonych nie ma jednak żadnych objawów. Nieleczona rzeżączka może rozprzestrzenić się na stawy lub zastawki serca.

Rzeżączka według naukowych faktów medycznych. Opieramy się tylko na źródłach medycznych, poniższe dane pochodzą ze sprawdzonych baz medycznych. Gorąco odradzamy powierzanie swojego zdrowia szarlatanom i niesprawdzonym źródłom.

Klasyfikacja rzeżączki

ICD-10-CM: A54.9
ICD-10-CM: A54
ICD-11: 1977691885
ICD-9-CM: 098

Możliwe objawy rzeżączki

• Dysuria

  Dysuria, dyzuria (łac. dysuria) – objaw chorobowy polegający na bolesnym oddawaniu moczu, któremu często towarzyszy uczucie pieczenia w cewce moczowej (stranguria) i ogólny dyskomfort. Z dysurią wiąże się także częstomocz. >>>

  Dysuria to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: fasciolopsoza.

• Upławy

  Upławy – nieprawidłowa wydzielina z pochwy, świadcząca o infekcji bakteryjnej bądź grzybiczej pochwy. Upławy mogą być bezwonne lub o rybim i cuchnącym zapachu, obfite lub skąpe, ropne, wodniste, serowate, pieniste czy podbarwione krwią. >>>

• Zespół bólowy miednicy mniejszej

  Zespół bólowy miednicy mniejszej (ang. chronic pelvic pain syndrome, CPP) – zespół objawów o zróżnicowanej etiologii, charakteryzowany jako przynajmniej sześciomiesięczne występowanie dolegliwości bólowych zlokalizowanych w miednicy mniejszej (przedniej ścianie brzucha, poniżej pępka lub okolicy krzyżowej). >>>

• Zespół ostrej moszny

  Zespół ostrej moszny to choroba zapalna, która dotyka narządów płciowych mężczyzn i może być spowodowana przez różne patogeny, w tym bakterie, wirusy i grzyby. Objawy zespołu ostrej moszny obejmują bolesność i obrzęk moszny, upławy z cewki moczowej, podwyższoną temperaturę ciała, ból podczas oddawania moczu i ból w okolicy miednicy. W niektórych przypadkach może dojść do powikłań, takich jak zapalenie cewki moczowej, zapalenie nerek lub zapalenie pęcherza moczowego. Leczenie zespołu ostrej moszny obejmuje stosowanie antybiotyków lub innych leków przeciwwirusowych w zależności od przyczyny choroby. Ważne jest, aby szybko rozpoznać i leczyć zespół ostrej moszny, aby zapobiec powikłaniom i rozprzestrzenianiu się choroby. >>>

Sposoby zarażenia i przenoszenia choroby

• Choroby przenoszone drogą płciową

  Choroby przenoszone drogą płciową (STD) to grupa infekcji, które są najczęściej przekazywane podczas aktywności seksualnej. Mogą być wywoływane przez różnorodne patogeny, w tym bakterie, wirusy i pasożyty. Najczęściej występujące przykłady to chlamydioza, rzeżączka, kiła, wirusowe zapalenie wątroby typu B, wirus HIV oraz opryszczka genitalna. Transmisja tych chorób odbywa się głównie przez kontakt ze zainfekowanymi błonami śluzowymi, które mogą występować w okolicach narządów płciowych, odbytu oraz jamy ustnej. Zakażenia mogą również występować poprzez kontakt z zainfekowanymi płynami ustrojowymi, takimi jak krew czy nasienie. Objawy STD mogą być różnorodne i często niecharakterystyczne, co sprawia, że wiele osób nie zdaje sobie sprawy z zakażenia. W przypadku niektórych infekcji mogą występować poważne komplikacje zdrowotne, takie jak niepłodność, przewlekłe bóle, a także zwiększone ryzyko zakażenia wirusem HIV. Profilaktyka chorób przenoszonych drogą płciową obejmuje stosowanie prezerwatyw, regularne badania przesiewowe oraz edukację seksualną. Wczesna diagnoza i leczenie są kluczowe dla zapobiegania powikłaniom oraz dalszemu rozprzestrzenieniu się infekcji. Współczesna medycyna oferuje skuteczne terapie, które mogą wyleczyć wiele z tych chorób, ale konieczne jest podjęcie działań profilaktycznych, aby zminimalizować ryzyko zakażeń. >>>

  Choroby przenoszone drogą płciową dotyczy również innych chorób, takich jak np.: wrzód weneryczny, kiła.

Możliwe przyczyny rzeżączki

• Dwoinka rzeżączki

  Dwoinka rzeżączki to mikroskopijna prątka o długości około 0,2 mikrometra, która jest odpowiedzialna za chorobę zwaną rzeżączką. >>>

Badania rozpoznające

• Kultura mikroorganizmów

  Hodowla mikrobiologiczna, inaczej kultura bakteryjna, to metoda namnażania organizmów drobnoustrojów poprzez umożliwienie im rozmnażania się we wcześniej ustalonym podłożu hodowlanym w kontrolowanych warunkach laboratoryjnych. Hodowle mikroorganizmów są podstawową i bazową metodą diagnostyczną stosowaną jako narzędzie badawcze w biologii molekularnej. >>>

  Kultura mikroorganizmów to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, wrzód weneryczny, nokardioza, legionelloza, gorączka plamicowa brazylijska, tężec, błonica, jersinioza, listerioza, tularemia, wąglik, bruceloza, nosacizna, melioidoza, dżuma, cholera, salmonelloza, dur brzuszny.

• Mikroskopia

  Mikroskopia to technika badawcza, która umożliwia obserwację obiektów zbyt małych, aby były widoczne gołym okiem. W medycynie mikroskopia jest wykorzystywana głównie do analizy komórek, tkanek i mikroorganizmów. Dzięki zastosowaniu mikroskopów optycznych, elektronowych lub fluorescencyjnych, specjaliści mogą dokładnie badać struktury komórkowe, identyfikować patogeny oraz oceniać zmiany patologiczne w tkankach. Badania mikroskopowe są kluczowe w diagnostyce wielu chorób, w tym nowotworów, infekcji, a także w analizie próbek biologicznych, takich jak krew czy płyny ustrojowe. Preparaty są często barwione, co pozwala na lepszą wizualizację i różnicowanie poszczególnych elementów komórkowych. Mikroskopia odgrywa także istotną rolę w badaniach naukowych, umożliwiając odkrywanie nowych zjawisk biologicznych oraz rozwijanie metod terapeutycznych. Dzięki mikroskopii możliwe jest gromadzenie cennych informacji, które przyczyniają się do postępu w medycynie, a także do lepszego zrozumienia procesów zachodzących w organizmach żywych. To narzędzie pozostaje nieocenione w pracy patologów, biologów komórkowych i innych specjalistów zajmujących się badaniami mikroskopowymi. >>>

  Mikroskopia to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, Śpiączka afrykańska, choroba Chagasa, fascjoloza, fasciolopsoza, malaria, grzybica skóry, sporotrychoza, gorączka krwotoczna Ebola, mięczak zakaźny, pinta, wrzód weneryczny, kiła, promienica, leptospiroza, listerioza, wąglik, dżuma, kryptosporydioza, giardioza, glistnica, kandydoza, pełzakowica, izosporoza, ospa małpia, blastomykoza, ospa prawdziwa, dyfilobotrioza, ziarniniak pachwinowy, zapalenie spojówek.

• Reakcja łańcuchowa polimerazy

  Łańcuchowa reakcja polimerazy (PCR) jest metodą szeroko stosowaną do szybkiego tworzenia milionów do miliardów kopii (kompletnych lub częściowych) określonej próbki DNA, pozwalając naukowcom na pobranie bardzo małej próbki DNA i wzmocnienie jej (lub jej części) do wystarczająco dużej ilości, aby badać szczegółowo. PCR został wynaleziony w 1983 roku przez amerykańskiego biochemika Kary'ego Mullisa w Cetus Corporation; Mullis i biochemik Michael Smith, którzy opracowali inne istotne sposoby manipulacji DNA, zostali wspólnie nagrodzeni Nagrodą Nobla w dziedzinie chemii w 1993 roku. PCR jest podstawą wielu procedur stosowanych w testach i badaniach genetycznych, w tym analizy starożytnych próbek DNA i identyfikacji czynników zakaźnych. Stosując PCR, kopie bardzo małych ilości sekwencji DNA są wykładniczo wzmacniane w serii cykli zmian temperatury. PCR jest obecnie powszechną i często niezbędną techniką stosowaną w medycznych badaniach laboratoryjnych w szerokim zakresie zastosowań, w tym w badaniach biomedycznych i kryminalistyce. >>>

  Reakcja łańcuchowa polimerazy to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, toksokaroza, malaria, leiszmanioza, anisakioza, mononukleoza zakaźna, pappataci, Żółta gorączka, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, omska gorączka krwotoczna, choroba lasu Kyasanur, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, rumień zakaźny, wirusowe zapalenie wątroby typu B, wirusowe zapalenie wątroby typu C, wirusowe zapalenie wątroby typu E, gorączka Oropouche, ornitoza, gorączka Q, japońskie zapalenie mózgu, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka doliny Rift, wrzód weneryczny, kiła, gorączka okopowa, legionelloza, leptospiroza, jersinioza, listerioza, bruceloza, nosacizna, tularemia, pełzakowica, kryptosporydioza, ospa małpia, sARS, denga, dur brzuszny.

Stosowane leczenie*

• Amoksycylina

  Amoksycylina jest antybiotykiem stosowanym w leczeniu wielu zakażeń bakteryjnych. Należą do nich między innymi zapalenie ucha środkowego, angina, zapalenie płuc, zakażenia skóry oraz zakażenia dróg moczowych. Przyjmuje się ją doustnie lub rzadziej w formie zastrzyków. >>>

  Amoksycylina stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: zapalenie zatok przynosowych, borelioza, róża, promienica, różyca, leptospiroza, listerioza, nosacizna, dur brzuszny.

• Ampicylina

  Ampicylina jest antybiotykiem stosowanym w celu zapobiegania i leczenia wielu zakażeń bakteryjnych, takich jak zakażenia dróg oddechowych, zakażenia dróg moczowych, zapalenie opon mózgowych, salmonelloza i zapalenie wsierdzia. Może być również stosowana w celu zapobiegania zakażeniom paciorkowcem grupy B u noworodków. Stosuje się ją doustnie, we wstrzyknięciu do mięśnia lub dożylnie. Częste działania niepożądane obejmują wysypkę, nudności i biegunkę. Nie powinna być stosowana u osób uczulonych na penicyliny. Poważne działania niepożądane mogą obejmować zapalenie jelita grubego wywołane przez Clostridium difficile lub anafilaksję. Chociaż można ją stosować u osób z problemami z nerkami, może być konieczne zmniejszenie dawki. Jej stosowanie w czasie ciąży i karmienia piersią wydaje się być ogólnie bezpieczne. >>>

  Ampicylina stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: róża, gorączka plamicowa brazylijska, błonica, promienica, listerioza, nosacizna, dur brzuszny.

• Bacampicillin

  Bakampicylina (INN) jest antybiotykiem z grupy penicylin. Jest prolekiem ampicyliny o zwiększonej doustnej dostępności biologicznej. >>>

  Bacampicillin stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: listerioza.

• Benzylopenicylina

  Benzylopenicylina (penicylina krystaliczna, penicylina G) – organiczny związek chemiczny z grupy penicylin, antybiotyk β-laktamowy wytwarzany przez pędzlaki Penicillium chrysogenum (syn. Penicillium notatum) wrażliwy na β-laktamazy. >>>

  Benzylopenicylina stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: pinta, malinica, kiła, róża, błonica, promienica, różyca, leptospiroza.

• Cefiksym

  Cefiksym, sprzedawany między innymi pod nazwą handlową Suprax, jest antybiotykiem stosowanym w leczeniu wielu infekcji bakteryjnych. Infekcje te obejmują zapalenie ucha środkowego, anginę, zapalenie płuc, infekcje dróg moczowych, rzeżączkę i boreliozę. W przypadku rzeżączki zazwyczaj wymagana jest tylko jedna dawka.[ W Stanach Zjednoczonych jest to lek drugiego rzutu w stosunku do ceftriaksonu w leczeniu rzeżączki. Przyjmowany jest doustnie. >>>

  Cefiksym stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: ostre zapalenie oskrzeli, róża, dur brzuszny.

• Cefotaksym

  Cefotaksym jest antybiotykiem stosowanym w leczeniu wielu zakażeń bakteryjnych u ludzi, innych zwierząt i w roślinnych hodowlach. U ludzi stosowany jest w leczeniu zakażeń stawów, zapalenia miednicy, zapalenia opon mózgowych, zapalenia płuc, zakażeń dróg moczowych, sepsy, rzeżączki i zapalenia tkanki łącznej. >>>

  Cefotaksym stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: zapalenie otrzewnej, róża, sepsa, leptospiroza, dur brzuszny.

• Cefpodoxime proxetil

  Cefpodoxym proxetyl jest antybiotykiem z grupy cefalosporyn III generacji. Jest skuteczny przeciwko szerokiemu spektrum patogenów, w tym Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Proteus mirabilis, Haemophilus influenzae i Streptococcus pneumoniae. Cefpodoxym proxetyl działa poprzez blokowanie syntezy białek w komórkach bakteryjnych, co prowadzi do ich śmierci. Jest dostępny w postaci tabletek do podawania doustnego lub zastrzyków i jest stosowany w leczeniu infekcji układu moczowego, zapalenia oskrzeli, zapalenia zatok, zapalenia ucha środkowego i innych infekcji bakteryjnych. Należy pamiętać, że antybiotyki nie są skuteczne przeciwko infekcjom wirusowym i nie powinny być stosowane bez wskazań medycznych. >>>

  Cefpodoxime proxetil stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: ostre zapalenie gardła, angina, ostre zapalenie oskrzeli.

• Ceftizoxime

  Ceftizoxime jest cefalosporyną trzeciej generacji dostępną do podawania pozajelitowego. W przeciwieństwie do innych cefalosporyn trzeciej generacji, w ceftizoksymie usunięto cały łańcuch boczny C-3, aby zapobiec dezaktywacji przez enzymy hydrolityczne. Swoimi właściwościami przypomina raczej cefotaksym, ale nie podlega metabolizmowi. Został usunięty z rynku amerykańskiego w 2007 roku. >>>

  Ceftizoxime stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: sepsa.

• Ceftriakson

  Ceftriakson, sprzedawany pod nazwą handlową Rocephin, jest antybiotykiem cefalosporynowym trzeciej generacji stosowanym w leczeniu wielu zakażeń bakteryjnych. Należą do nich zakażenia ucha środkowego, zapalenie wsierdzia, zapalenie opon mózgowych, zapalenie płuc, zakażenia kości i stawów, zakażenia wewnątrzbrzuszne, zakażenia skóry, zakażenia dróg moczowych, rzeżączka i choroba zapalna miednicy. Jest również czasami stosowany przed operacją i po ranie kąsanej, aby zapobiec zakażeniu. Ceftriakson może być podawany we wstrzyknięciu do żyły lub do mięśnia. >>>

  Ceftriakson stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: zapalenie otrzewnej, zapalenie płuc, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, borelioza, wrzód weneryczny, kiła, gorączka okopowa, róża, sepsa, różyca, leptospiroza, jersinioza, dur brzuszny.

• Cefuroksym

  Cefuroksym – organiczny związek chemiczny, półsyntetyczna cefalosporyna II generacji o działaniu bakteriobójczym o szerokim spektrum przeciwbakteryjnym. >>>

  Cefuroksym stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: liszajec, ostre zapalenie gardła, zapalenie płuc, zapalenie zatok przynosowych, borelioza, róża.

• Cyprofloksacyna

  Cyprofloksacyna jest antybiotykiem z grupy fluorochinolonów stosowanym w leczeniu wielu zakażeń bakteryjnych. Należą do nich m.in. zakażenia kości i stawów, zakażenia wewnątrzbrzuszne, niektóre rodzaje biegunek zakaźnych, zakażenia dróg oddechowych, zakażenia skóry, dur brzuszny i zakażenia dróg moczowych. W przypadku niektórych zakażeń jest stosowana dodatkowo do innych antybiotyków. Może być przyjmowana doustnie, w postaci kropli do oczu, kropli do uszu lub dożylnie. >>>

  Cyprofloksacyna stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: zapalenie zatok przynosowych, zapalenie płuc, perlak, wrzód weneryczny, róża, legionelloza, jersinioza, wąglik, tularemia, dyzenteria, ziarniniak pachwinowy, dur brzuszny.

• Demeklocyklina

  Demeklocyklina (INN, BAN, USAN, nazwa handlowa Declomycin) jest antybiotykiem tetracyklinowym, który został uzyskany ze zmutowanego szczepu Streptomyces aureofaciens. >>>

  Demeklocyklina stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: krztusiec.

• DL-ofloksacyna

  Ofloksacyna jest antybiotykiem chinolonowym przydatnym w leczeniu wielu zakażeń bakteryjnych. Po przyjęciu doustnym lub wstrzyknięciu do żyły, są to: zapalenie płuc, zapalenie tkanki łącznej, zakażenia dróg moczowych, zapalenie gruczołu krokowego, dżuma i niektóre rodzaje biegunki zakaźnej. Inne zastosowania, wraz z innymi lekami, obejmują leczenie wielolekoopornej gruźlicy. Krople do oczu mogą być stosowane w przypadku powierzchownego zakażenia bakteryjnego oka, a krople do uszu mogą być stosowane w przypadku zapalenia ucha środkowego, gdy występuje otwór w błonie bębenkowej. >>>

  DL-ofloksacyna stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: ostre zapalenie oskrzeli, zapalenie ucha zewnętrznego, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, gorączka Q, róża, trąd, dur brzuszny.

• Enoksacyna

  Enoksacyna jest antybiotykiem z grupy aminoglikozydów. Została opracowana w latach 50. XX wieku i była stosowana głównie do leczenia infekcji bakteryjnych układu oddechowego, ale także do leczenia infekcji innych narządów i tkanek. Enoksacyna działa poprzez blokowanie syntezy białek w komórkach bakteryjnych, co prowadzi do ich śmierci. Jest skuteczna przeciwko szerokiemu spektrum patogenów, w tym Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Proteus mirabilis i Pseudomonas aeruginosa. Obecnie enoksacyna jest rzadko stosowana ze względu na wysokie ryzyko wystąpienia działań niepożądanych oraz oporność bakterii na ten antybiotyk. >>>

• Erytromycyna

  Erytromycyna jest antybiotykiem stosowanym w leczeniu wielu zakażeń bakteryjnych. Należą do nich zakażenia dróg oddechowych, zakażenia skóry, zakażenia chlamydiami, choroba zapalna miednicy i kiła. Może być również stosowany w czasie ciąży w celu zapobiegania zakażeniu paciorkowcem grupy B u noworodka, jak również w celu poprawy opóźnienia opróżniania żołądka. Może być podawany dożylnie i doustnie. Maść do oczu jest rutynowo zalecana po porodzie w celu zapobiegania zakażeniom oczu u noworodka. >>>

  Erytromycyna stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: wrzód weneryczny, legionelloza, krztusiec, wąglik, ziarniniak pachwinowy.

• Gatifloksacyna

  Gatifloksacyna (nazwy handlowe Gatiflo, Tequin i Zymar) jest antybiotykiem z rodziny fluorochinolonów czwartej generacji. >>>

  Gatifloksacyna stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: legionelloza, dur brzuszny.

• Moksyfloksacyna

  Moksyfloksacyna – organiczny związek chemiczny, chemioterapeutyk z grupy fluorochinolonów, zaburzający replikację DNA bakterii. Działa bakteriobójczo na bakterie Gram-dodatnie, bakterie Gram-ujemne, bakterie beztlenowe oraz bakterie atypowe. >>>

  Moksyfloksacyna stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: zapalenie zatok przynosowych, zapalenie płuc, ostre zapalenie oskrzeli, ornitoza, legionelloza, zapalenie spojówek.

• Norfloksacyna

  Norfloksacyna – organiczny związek chemiczny z grupy pochodnych 4-chinolonu. Jest najstarszym lekiem drugiej generacji fluorochinolonów. Działa niemal wyłącznie na bakterie Gram-ujemne. Stosowana jest w zakażeniach dróg moczowych, a także miejscowo w kroplach do oczu. >>>

  Norfloksacyna stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: zapalenie spojówek.

• Penicylina g potasowa

  Penicylina G potasowa jest antybiotykiem z grupy penicylin, który jest skuteczny przeciwko szerokiemu spektrum patogenów, w tym gronkowcom, pneumokokom i meningokokom. Penicylina G potasowa działa poprzez blokowanie syntezy białek w komórkach bakteryjnych, co prowadzi do ich śmierci. Jest to jeden z pierwszych antybiotyków, które zostały opracowane i nadal jest stosowana w leczeniu wielu infekcji, w tym zapalenia płuc, zapalenia ucha środkowego, zapalenia oskrzeli, zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i infekcji skóry. Penicylina G potasowa jest dostępna w postaci zastrzyków lub tabletek do podawania doustnego i jest skuteczna w leczeniu infekcji, które są wrażliwe na ten antybiotyk. Należy jednak pamiętać, że niektóre bakterie stały się odporne na penicylinę, więc inne rodzaje antybiotyków mogą być potrzebne do leczenia infekcji. >>>

• Penicylina g sodowa

  Penicylina G sodowa, znana również jako benzylopenicylina sodowa, jest rodzajem antybiotyku penicylinowego. Jest on stosowany w leczeniu różnych zakażeń bakteryjnych, w tym zakażeń skóry, dróg oddechowych i dróg moczowych. Penicylina G sodowa jest zwykle podawana dożylnie (przez żyłę) lub domięśniowo (do mięśnia). Ważne jest, aby przestrzegać instrukcji dotyczących dawkowania i podawania leku dostarczonych przez lekarza. Jak w przypadku wszystkich antybiotyków, ważne jest, aby zakończyć pełny kurs leczenia, aby zapewnić, że zakażenie jest całkowicie oczyszczone. Nie należy przerywać przyjmowania leku ani zmieniać dawki bez konsultacji z lekarzem. >>>

• Probenecyd

  Probenecyd to lek stosowany w leczeniu choroby dny moczanowej, czyli schorzenia charakteryzującego się odkładaniem się kryształów kwasu moczowego w tkankach i narządach. Choroba dna moczanowa jest spowodowana nadmiarem kwasu moczowego we krwi, co może prowadzić do zapalenia stawów i innych schorzeń. Probenecyd działa poprzez zwiększenie wydalania kwasu moczowego z organizmu przez nerki, co pomaga w utrzymaniu prawidłowego poziomu tej substancji we krwi. Probenecyd jest dostępny w postaci tabletek do podawania doustnego. Lek ten jest przepisywany przez lekarza i powinien być stosowany zgodnie z zaleceniami lekarza lub instrukcjami na ulotce. Probenecyd może powodować skutki uboczne, takie jak bóle głowy, zawroty głowy, senność, nudności, wymioty, biegunka, zaparcia, bóle brzucha, zapalenie jamy ustnej, reakcje alergiczne i inne. W razie wystąpienia jakichkolwiek niepokojących objawów podczas stosowania probenecydu, należy skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą. >>>

  Probenecyd stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: dna moczanowa.

• Spektynomycyna

  Spektynomycyna to antybiotyk stosowany w leczeniu infekcji bakteryjnych. Jest on szczególnie skuteczny w leczeniu infekcji spowodowanych przez bakterie z rodzaju Neisseria, takie jak gonokok (przenoszony drogą płciową) i meningokok (przenoszony drogą kropelkową). Spektynomycyna jest dostępna w postaci zastrzyków do podawania dożylnego lub domięśniowego. Spektynomycyna działa poprzez niszczenie bakterii, co umożliwia organizmowi walkę z infekcją. Lek ten jest przepisywany przez lekarza i powinien być stosowany zgodnie z zaleceniami lekarza lub instrukcjami na ulotce. Spektynomycyna może powodować skutki uboczne, takie jak bóle głowy, zawroty głowy, senność, nudności, wymioty, biegunka, zaparcia, bóle brzucha, zapalenie jamy ustnej, reakcje alergiczne i inne. W razie wystąpienia jakichkolwiek niepokojących objawów podczas stosowania spektynomycyny, należy skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą. >>>

• Tetracyklina

  Tetracyklina, sprzedawana pod różnymi nazwami handlowymi, jest doustnym antybiotykiem z rodziny leków tetracyklinowych, stosowanym w leczeniu wielu infekcji, w tym trądziku, cholery, brucelozy, dżumy, malarii i kiły. >>>

  Tetracyklina stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: ostre zapalenie oskrzeli, tularemia.

• Troleandomycyna

  Troleandomycyna (w skrócie TAO) jest antybiotykiem makrolidowym. Był sprzedawany we Włoszech (pod marką Triocetin) i w Turcji (pod marką Tekmisin). Od 2018 roku nie jest już sprzedawany we Włoszech. Sposób działania leku polega na wiązaniu się z rybosomem, konkretnie w tunelu, przez który nowo utworzony peptyd wychodzi, tym samym zatrzymując syntezę białka. Troleandomycyna jest inhibitorem CYP3A4, który może powodować interakcje lekowe. >>>

  Troleandomycyna stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: astma, legionelloza.

• Trovafloxacin

  Trovafloxacin (inaczej znany jako trovafloksacyna) to antybiotyk stosowany w leczeniu infekcji bakteryjnych. Może być stosowany w leczeniu różnych rodzajów infekcji, takich jak zakażenia dróg moczowych, zapalenie płuc, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie zatok, zapalenie ucha środkowego i inne. Trovafloxacin działa poprzez niszczenie bakterii, co umożliwia organizmowi walkę z infekcją. Trovafloxacin jest dostępny w postaci tabletek do podawania doustnego. Lek ten jest przepisywany przez lekarza i powinien być stosowany zgodnie z zaleceniami lekarza lub instrukcjami na ulotce. Trovafloxacin może powodować skutki uboczne, takie jak bóle głowy, zawroty głowy, senność, nudności, wymioty, biegunka, zaparcia, bóle brzucha, zapalenie jamy ustnej, reakcje alergiczne i inne. W razie wystąpienia jakichkolwiek niepokojących objawów podczas stosowania trovafloxacinu, należy skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą. >>>

  Trovafloxacin stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: zapalenie zatok przynosowych, ostre zapalenie oskrzeli.


* Nie stosuj żadnego z wymienionych lekarstw lub terapii bez konsultacji z lekarzem.

Rzeżączka - do jakiego lekarza się udać?

• Dermatologia

  Dermatologia to dziedzina medycyny, która specjalizuje się w diagnozowaniu i leczeniu chorób skóry, włosów oraz paznokci. Dermatolodzy zajmują się szerokim zakresem schorzeń, w tym trądzikiem, egzemy, łuszczycą, nowotworami skóry oraz innymi problemami dermatologicznymi. W ramach dermatologii wyróżnia się również subdyscypliny, takie jak dermatologia estetyczna, która koncentruje się na poprawie wyglądu skóry oraz zabiegach anti-aging, a także dermatologia dziecięca, która dotyczy problemów skórnych u najmłodszych pacjentów. Dermatolodzy wykorzystują różnorodne metody diagnostyczne, w tym badania kliniczne, dermatoskopię oraz biopsje skóry, aby dokładnie ocenić stan pacjenta i wdrożyć odpowiednie leczenie. Często stosują terapie farmakologiczne, a także różne procedury, takie jak laseroterapia, krioterapia czy peelingi chemiczne. Dzięki ciągłemu rozwojowi technologii i badań, dermatologia stale ewoluuje, oferując nowe rozwiązania i lepsze metody leczenia problemów skórnych. >>>

  Dermatologia to dział medycyny zajmujący się również szeregiem innych chorób, takich jak np.: pęcherzyca, atopowe zapalenie skóry, Łojotokowe zapalenie skóry, Łuszczyca, rumień wielopostaciowy, rumień guzowaty, rogowacenie ciemne, toczeń rumieniowaty, liszajec, język geograficzny, Żylaki kończyn dolnych, jęczmień, choroba Refsuma, zespół Huntera, protoporfiria erytropoetyczna, albinizm, ziarniniak grzybiasty, sarkoidoza, czerniak, mięsak Kaposiego, leiszmanioza, muszyca, lobomykoza, geotrychoza, grzybica skóry, Łupież pstry, grzybica czarna, piedra biała, piedra czarna, parakokcydioidomikoza, sporotrychoza, kryptokokoza, mukormykoza, stopa madurska, opryszczka, półpasiec, mięczak zakaźny, rumień zakaźny, aIDS, borelioza, pinta, kłykciny kończyste, wrzód weneryczny, rzęsistkowica, kiła wrodzona, kiła, bartoneloza, angiomatosis bacillaris, róża.

• Ginekologia

  Ginekologia to dziedzina medycyny zajmująca się chorobami i zaburzeniami narządów rodnych u kobiet, a także zdrowiem reprodukcyjnym i seksualnym. Ginekologowie są specjalistami, którzy zajmują się diagnozowaniem i leczeniem chorób układu rozrodczego u kobiet, w tym narządów miednicy mniejszej (płodowych, moczowych i odbytu), a także chorób tarczycy, przysadki mózgowej i jajników. Ginekolodzy pomagają kobietom w zachowaniu zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego, a także w zarządzaniu zdrowiem swoich narządów rodnych. Mogą również pomagać kobietom z zaburzeniami hormonalnymi, takimi jak niedoczynność tarczycy lub nadczynność przysadki mózgowej, a także prowadzić badania przesiewowe raka szyjki macicy i innych chorób nowotworowych narządów rodnych. Ginekolodzy mogą również pomagać kobietom w zajściu w ciążę i prowadzić ciążę, a także zajmować się porodem i połogiem. Aby zostać ginekologiem, trzeba ukończyć studia medyczne i odbyć specjalizację w dziedzinie ginekologii. W wielu krajach ginekolodzy są także uprawnieni do wykonywania zabiegów chirurgicznych, takich jak cięcia cesarskie i laparoskopia (operacje wykonywane przez małe nacięcia w skórze za pomocą specjalnych narzędzi). >>>

  Ginekologia to dział medycyny zajmujący się również szeregiem innych chorób, takich jak np.: hiperprolaktynemia, zespół policystycznych jajników, rak szyjki macicy, rak jajnika, rak sromu, kłykciny kończyste, rzęsistkowica, kiła wrodzona, zespół wstrząsu toksycznego, kandydoza.

• Urologia

  Urologia (z greckiego οὖρον ouron "mocz" i -λογία -logia "badanie"), znana również jako chirurgia moczowo-płciowa, jest dziedziną medycyny, która koncentruje się na chirurgicznych i medycznych chorobach układu moczowego i narządów rozrodczych. Narządy objęte domeną urologii to nerki, nadnercza, moczowody, pęcherz moczowy, cewka moczowa oraz męskie narządy rozrodcze (jądra, najądrza, nasieniowody, pęcherzyki nasienne, prostata i prącie). >>>

  Urologia to dział medycyny zajmujący się również szeregiem innych chorób, takich jak np.: rak prącia, rak prostaty, rak nerki, rak pęcherza moczowego, kłykciny kończyste, rzęsistkowica, rak jądra, kamica nerkowa.

Bibliografia:

• Rzeżączka w bazie U.S. National Library of Medicine (ENG)
• Rzeżączka na stronach brytyjskiego NHS (ENG)
• Rzeżączka na stronach Medscape (ENG)
• Artykuły w brytyjskim serwisie medycznym Patient.info (ENG)
• Rzeżączka w bazie danych amerykańskiego National Cancer Institute (ENG)
• Rzeżączka w bazie schorzeń Diseases Database (ENG)