Choroba Heinego-Medina

Co to jest choroba Heinego-Medina?

Choroba Heinego-Medina, znana również jako poliomyelitis, jest poważną chorobą wirusową, która atakuje układ nerwowy, prowadząc do osłabienia mięśni, a w niektórych przypadkach do paraliżu. Wywoływana jest przez wirus polio, który przenosi się głównie drogą fekalno-oralną. Najczęściej dotyka dzieci, ale może również występować u dorosłych. W przeszłości choroba ta była przyczyną wielu epidemii, prowadzących do licznych przypadków inwalidztwa.

Wirus polio atakuje komórki nerwowe w rdzeniu kręgowym, co może prowadzić do osłabienia mięśni kończyn, a w skrajnych przypadkach do całkowitego paraliżu. Objawy choroby mogą być różne – od łagodnych, takich jak gorączka i ból głowy, do poważnych, jak porażenie mięśni. W niektórych przypadkach choroba może przebiegać bezobjawowo, co utrudnia jej wykrycie i kontrolę.

Wprowadzenie szczepionek przeciwko poliomyelitis w XX wieku znacząco zmniejszyło liczbę przypadków tej choroby na całym świecie. Dzięki szczepieniom udało się wyeliminować wirusa w wielu krajach, jednak w niektórych regionach nadal występują przypadki zakażeń.

Choroba Heinego-Medina nie jest obecnie uleczalna. Osoby, które doświadczyły paraliżu, mogą potrzebować długoterminowej rehabilitacji i wsparcia, aby poprawić swoją sprawność fizyczną. Szanse na wyleczenie są zróżnicowane i zależą od stopnia uszkodzenia nerwów oraz od momentu rozpoczęcia rehabilitacji. Wczesne wykrycie i odpowiednia terapia mogą pomóc w poprawie jakości życia pacjentów, ale całkowite wyleczenie z uszkodzeń spowodowanych przez wirus polio jest rzadkością.

Współczesne terapie koncentrują się na rehabilitacji i wspieraniu osób z niepełnosprawnościami, które mogą wynikać z choroby. Niezwykle ważne jest także kontynuowanie działań mających na celu szczepienie dzieci, aby zapobiec nawrotom epidemii poliomyelitis.

Choroba Heinego-Medina według naukowych faktów medycznych. Opieramy się tylko na źródłach medycznych, poniższe dane pochodzą ze sprawdzonych baz medycznych. Gorąco odradzamy powierzanie swojego zdrowia szarlatanom i niesprawdzonym źródłom.

Klasyfikacja choroby Heinego-Medina

ICD-10-CM: A80.9
ICD-10-CM: A80
ICD-10-CM: A80.3
ICD-10-CM: A80.2
ICD-10-CM: A80.4
ICD-10-CM: A80.1
ICD-10-CM: A80.0

Minimalny okres inkubacji u ludzi: 5 dni

Maksymalny okres inkubacji u ludzi: 35 dni

Możliwe objawy choroby Heinego-Medina

Biegunka
Biegunka jest stanem oddawania co najmniej trzech luźnych, płynnych lub wodnistych wypróżnień każdego dnia. Często trwa przez kilka dni i może powodować odwodnienie z powodu utraty płynów. Objawy odwodnienia często zaczynają się od utraty normalnej rozciągliwości skóry i drażliwego zachowania. Może to postępować do zmniejszonego oddawania moczu, utraty koloru skóry, szybkiej akcji serca i spadku reaktywności w miarę nasilania się. >>>

Biegunka to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: choroba Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba uchyłkowa jelit, zespół jelita drażliwego, biegunka, nietolerancja laktozy, schistosomatoza, klonorchoza, fascjoloza, fasciolopsoza, anisakioza, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, aIDS, gorączka Lassa, choroba lasu Kyasanur, dur powrotny, ornitoza, gorączka Q, gorączka okopowa, zespół wstrząsu toksycznego, jersinioza, listerioza, tularemia, wąglik, melioidoza, kryptosporydioza, giardioza, hymenolepidoza, glistnica, trichurioza, pełzakowica, sarkocystoza, izosporoza, odra, sARS, cholera, salmonelloza, dyzenteria, tasiemczyca, dyfilobotrioza, węgorczyca, dur brzuszny.
Gorączka
Gorączka jest definiowana jako temperatura powyżej normalnego zakresu z powodu wzrostu temperatury ustalonej przez organizm. Nie ma jednej uzgodnionej górnej granicy dla normalnej temperatury, przy czym źródła używają wartości pomiędzy 37,2 a 38,3 °C u ludzi. Wzrost temperatury ustalonej wyzwala zwiększone skurcze mięśni i powoduje uczucie zimna lub dreszcze. Powoduje to większą produkcję ciepła i wysiłki w celu zachowania ciepła Rzadko gorączka może wywołać drgawki gorączkowe, przy czym jest to bardziej powszechne u małych dzieci. Gorączki zazwyczaj nie przekraczają 41 do 42 °C. >>>

Gorączka to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: zapalenie pęcherzyka żółciowego, ostre zapalenie trzustki, rumień guzowaty, reaktywne zapalenie stawów, biegunka, przetoka okołoodbytnicza, choroba Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba uchyłkowa jelit, przeziębienie, zapalenie zatok przynosowych, ostre zapalenie gardła, angina, ostre zapalenie krtani, grypa, zapalenie płuc, ostre zapalenie oskrzeli, gorączka reumatyczna, zapalenie osierdzia, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, chłoniak Burkitta, chłoniak Hodgkina, ostra białaczka limfoblastyczna, chłoniak grudkowy, rak nerki, mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy, rak kości, mięsak Kaposiego, malaria, leiszmanioza, klonorchoza, fascjoloza, anisakioza, toksokaroza, mielofibroza, histoplazmoza, aspergiloza, Świnka, mononukleoza zakaźna, pappataci, Żółta gorączka, argentyńska gorączka krwotoczna, gorączka Lassa, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, omska gorączka krwotoczna, choroba lasu Kyasanur, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, ospa wietrzna.
Niedowład
Niedowład to stan charakteryzujący się osłabieniem siły mięśniowej w określonej części ciała, co prowadzi do ograniczenia ruchomości. Może dotyczyć jednego lub kilku kończyn oraz innych obszarów ciała. Przyczyny niedowładu są różnorodne i mogą obejmować uszkodzenia nerwów, choroby neurologiczne, udary mózgu, urazy, a także problemy z krążeniem. Niedowład może być jednostronny (hemiplegia) lub obustronny (tetraplegia), w zależności od obszaru mózgu lub rdzenia kręgowego, który został uszkodzony. Objawy mogą obejmować trudności w poruszaniu się, osłabienie siły w kończynach, a także zaburzenia koordynacji. W diagnostyce niedowładu istotne są badania neurologiczne, obrazowe oraz ocena funkcji ruchowych. Leczenie niedowładu zależy od jego przyczyny i może obejmować rehabilitację, terapię farmakologiczną, a w niektórych przypadkach interwencje chirurgiczne. Celem terapii jest przywrócenie jak największej sprawności ruchowej oraz poprawa jakości życia pacjenta. >>>
Objawy zapalenia opon móżgowo-rdzeniowych
Procedury diagnostyczne oceniające sztywność opon mózgowych. >>>

Objawy zapalenia opon móżgowo-rdzeniowych to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: pappataci, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, choroba lasu Kyasanur, ornitoza, tyfus plamisty, zapalenia mózgu doliny Murray, kleszczowe zapalenie mózgu, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka okopowa, wąglik.
Osłabienie mięśni
Osłabienie mięśniowe to brak siły mięśniowej. Jego przyczyn jest wiele i można je podzielić na stany, w których występuje prawdziwe lub postrzegane osłabienie mięśni. Prawdziwe osłabienie mięśni jest podstawowym objawem wielu chorób mięśni szkieletowych, w tym dystrofii mięśniowej i miopatii zapalnych. >>>

Osłabienie mięśni to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: dystrofia mięśniowa Duchenne’a, dystrofia Emery’ego-Dreifussa, dystrofia miotoniczna, dystrofia twarzowo-łopatkowo-ramieniowa, miastenia, stwardnienie zanikowe boczne, stwardnienie rozsiane, choroba Refsuma, choroba Pompego, mukowiscydoza, nadczynność tarczycy, choroba von Gierkego, gruczolak przysadki, zapalenia mózgu doliny Murray, wenezuelska gorączka krwotoczna, gorączka okopowa, zespół Cushinga, zespół Conna.
Porażenie
Porażenie, paraliż (łac. plegia) – stan charakteryzujący się całkowitą niemożnością wykonywania ruchu, na skutek braku dopływu bodźców nerwowych do mięśni. >>>

Porażenie to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: kleszczowe zapalenie mózgu, wścieklizna.
Wymioty
Wymioty to mimowolne, siłowe wydalenie zawartości żołądka przez usta, a czasem nos. Wymioty mogą wynikać z wielu przyczyn, a przedłużające się wymioty mają długą diagnostykę różnicową. >>>

Wymioty to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: marskość wątroby, kamica żółciowa, zapalenie pęcherzyka żółciowego, ostre zapalenie trzustki, zapalenie otrzewnej, zapalenie wyrostka robaczkowego, choroba uchyłkowa jelit, biegunka, krwotok podpajęczynówkowy, krwotok śródmózgowy, wodogłowie, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, migrena, tyrozynemia, choroba syropu klonowego, glejak wielopostaciowy, rak żołądka, nowotwór jelita cienkiego, rak dróg żółciowych, rak pęcherzyka żółciowego, gnatostomoza, fascjoloza, fasciolopsoza, anisakioza, Żółta gorączka, argentyńska gorączka krwotoczna, gorączka Lassa, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, choroba lasu Kyasanur, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, wirusowe zapalenie wątroby typu B, wirusowe zapalenie wątroby typu C, wirusowe zapalenie wątroby typu E, wenezuelska gorączka krwotoczna, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka Oropouche, ornitoza, gorączka Q, japońskie zapalenie mózgu, zapalenia mózgu doliny Murray, kleszczowe zapalenie mózgu, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, gorączka okopowa, zespół wstrząsu toksycznego, gorączka plamicowa brazylijska, krztusiec, szkarlatyna, listerioza.

Sposoby zarażenia i przenoszenia choroby

Droga fekalno-oralna
Droga fekalno-oralna opisuje szczególną drogę przenoszenia choroby, w której patogeny zawarte w cząstkach kału przechodzą z jednej osoby do ust innej osoby. Główne przyczyny przenoszenia chorób drogą fekalno-oralną obejmują brak odpowiednich warunków sanitarnych (co prowadzi do otwartej defekacji) oraz złe praktyki higieniczne. Jeśli gleba lub zbiorniki wodne są zanieczyszczone odchodami, ludzie mogą zostać zarażeni chorobami przenoszonymi przez wodę lub glebę. Zanieczyszczenie kałem żywności jest inną formą transmisji fekalno-oralnej. Mycie rąk po zmianie pieluszki u dziecka lub po wykonaniu higieny odbytu może zapobiec rozprzestrzenianiu się chorób przenoszonych drogą pokarmową. >>>

Droga fekalno-oralna dotyczy również innych chorób, takich jak np.: klonorchoza, anisakioza, toksokaroza, wirusowe zapalenie wątroby typu E, gorączka Q, jersinioza, listerioza, tularemia, dżuma, ankylostomatoza, glistnica, trichurioza, pełzakowica, izosporoza, kryptosporydioza, giardioza, hymenolepidoza, toksoplazmoza, owsica, cholera, salmonelloza, węgorczyca.
Kontakt bezpośredni
Kontakt bezpośredni to jedna z najważniejszych metod przenoszenia chorób zakaźnych, polegająca na bezpośrednim przekazywaniu patogenów z jednej osoby na drugą. Może to zachodzić poprzez dotyk, pocałunki, a także podczas stosunku seksualnego. Wiele chorób, takich jak grypa, ospa wietrzna, czy wirusowe zapalenie wątroby typu B, przenoszonych jest w ten sposób. Bezpośredni kontakt z zakażoną osobą może prowadzić do wprowadzenia wirusów, bakterii czy grzybów do organizmu zdrowego człowieka. Mechanizm ten jest szczególnie niebezpieczny w przypadku chorób o dużej zakaźności, które mogą łatwo rozprzestrzeniać się w populacji, zwłaszcza w zamkniętych środowiskach, takich jak szkoły czy placówki medyczne. Zapobieganie przenoszeniu chorób przez kontakt bezpośredni obejmuje podstawowe zasady higieny, takie jak mycie rąk, unikanie bliskiego kontaktu z osobami chorymi oraz stosowanie barier ochronnych, takich jak prezerwatywy, w przypadku kontaktów seksualnych. Edukacja zdrowotna społeczeństwa jest kluczowym elementem w ograniczaniu rozprzestrzeniania się chorób zakaźnych. >>>

Kontakt bezpośredni dotyczy również innych chorób, takich jak np.: przeziębienie, grypa, mięsak Kaposiego, grzybica skóry, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, opryszczka, ospa wietrzna, półpasiec, krowianka, mięczak zakaźny, argentyńska gorączka krwotoczna, gorączka Lassa, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, gorączka Q, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, wenezuelska gorączka krwotoczna, gorączka doliny Rift, kłykciny kończyste, wrzód weneryczny, rzęsistkowica, nokardioza, gorączka plamicowa brazylijska, tężec, szkarlatyna, listerioza, różyca, leptospiroza, trąd, tularemia, wąglik, nosacizna, melioidoza, dżuma, ankylostomatoza, ospa małpia, odra, wścieklizna, Świerzb, węgorczyca.

Możliwe przyczyny choroby Heinego-Medina

Poliovirus
Poliovirus to wirus RNA z rodziny Picornaviridae, który jest odpowiedzialny za wywoływanie poliomyelitis, znanej również jako choroba Heinego-Medina. Zakażenie poliowirusem najczęściej występuje drogą pokarmową, a wirus może przetrwać w przewodzie pokarmowym, co umożliwia jego rozprzestrzenienie się. Poliomyelitis może prowadzić do poważnych powikłań, w tym do porażenia mięśni, które może być trwałe. W ciężkich przypadkach wirus atakuje neurony ruchowe w rdzeniu kręgowym i mózgu, co prowadzi do paraliżu. Istnieje także ryzyko wystąpienia zespołu post-polio, który może pojawić się wiele lat po pierwotnym zakażeniu i objawia się osłabieniem mięśni, bólem oraz zmęczeniem. W przeszłości poliomyelitis stanowiła poważny problem zdrowotny, zwłaszcza wśród dzieci, jednak wprowadzenie szczepień znacznie zmniejszyło liczbę przypadków na całym świecie. Mimo to, w niektórych regionach choroba nadal występuje, a wirus pozostaje zagrożeniem, szczególnie tam, gdzie szczepienia nie są powszechne. >>>

Badania rozpoznające

Badanie fizykalne
W badaniu fizycznym, badaniu lekarskim lub badaniu klinicznym lekarz bada pacjenta pod kątem ewentualnych oznak lub objawów choroby. Zazwyczaj składa się ono z serii pytań dotyczących historii choroby pacjenta, po których następuje badanie na podstawie zgłoszonych objawów. >>>

Badanie fizykalne to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: przepuklina pępowinowa, zespół jelita drażliwego, angina, grypa, gorączka reumatyczna, zwężenie zastawki aortalnej, anoreksja, migrena, mukowiscydoza, chłoniak Hodgkina, chłoniak grudkowy, sarkoidoza, rak nerki, mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy, rak tarczycy, rak odbytu, rak wątrobowokomórkowy, rak kości, mięsak Kaposiego, leiszmanioza, Śpiączka afrykańska, choroba Chagasa, mononukleoza zakaźna, gorączka krwotoczna Ebola, ospa wietrzna, krowianka, mięczak zakaźny, rumień zakaźny, pappataci, Żółta gorączka, argentyńska gorączka krwotoczna, gorączka Lassa, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, omska gorączka krwotoczna, choroba lasu Kyasanur, choroba marburska, pinta, borelioza, ornitoza, tyfus plamisty, zapalenia mózgu doliny Murray, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, malinica, wrzód weneryczny, nokardioza, gorączka okopowa, róża, gorączka plamicowa brazylijska, tężec.
Hodowla wirusów
Hodowla wirusowa jest techniką laboratoryjną, w której próbki wirusa są umieszczane w różnych liniach komórkowych, które badany wirus może zainfekować. Jeśli komórki wykazują zmiany, zwane efektem cytopatycznym, wówczas hodowla jest pozytywna. >>>

Hodowla wirusów to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: grypa, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, Żółta gorączka, argentyńska gorączka krwotoczna, gorączka Lassa, omska gorączka krwotoczna, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, kleszczowe zapalenie mózgu, wenezuelska gorączka krwotoczna, gorączka Zachodniego Nilu, gorączka doliny Rift, gorączka Oropouche, denga.

Sposoby leczenia choroby Heinego-Medina*

leczenie objawowe
masaż
fizykoterapia
lek nasenny
środek przeciwzapalny