Otyłość

Co to jest otyłość?

Otyłość to przewlekła choroba charakteryzująca się nadmiernym gromadzeniem się tkanki tłuszczowej w organizmie, co prowadzi do negatywnych skutków zdrowotnych. Jest definiowana na podstawie wskaźnika masy ciała (BMI), który oblicza się, dzieląc masę ciała w kilogramach przez kwadrat wzrostu w metrach. Otyłość jest często klasyfikowana na różne stopnie, w zależności od wartości BMI, co pozwala na określenie stopnia nasilenia choroby.

Przyczyny otyłości są złożone i wieloaspektowe. Wpływ na jej rozwój mają czynniki genetyczne, środowiskowe, metaboliczne oraz behawioralne. Współczesny styl życia, w tym siedzący tryb życia oraz łatwy dostęp do wysokokalorycznych, przetworzonych produktów spożywczych, znacząco przyczynia się do wzrostu wskaźników otyłości w społeczeństwie. Dodatkowo, czynniki psychologiczne, takie jak stres, depresja czy zaburzenia odżywiania, mogą prowadzić do niezdrowych nawyków żywieniowych i przyczyniać się do rozwoju otyłości.

Otyłość ma poważne konsekwencje zdrowotne. Osoby otyłe są narażone na wiele chorób współistniejących, takich jak cukrzyca typu 2, choroby sercowo-naczyniowe, nadciśnienie tętnicze, a także niektóre rodzaje nowotworów. Oprócz fizycznych dolegliwości, otyłość może również prowadzić do problemów psychicznych, w tym niskiego poczucia własnej wartości, depresji oraz problemów ze społeczną akceptacją.

W kontekście leczenia otyłości, istotne jest zrozumienie, że choroba ta jest przewlekła i wymaga długotrwałego podejścia. Otyłość nie jest jedynie kwestią estetyczną, lecz poważnym problemem zdrowotnym, który wymaga kompleksowego leczenia. Wiele osób może osiągnąć znaczne redukcje masy ciała poprzez zmiany w stylu życia, takie jak zdrowa dieta i regularna aktywność fizyczna. W niektórych przypadkach, gdy zmiany te nie przynoszą oczekiwanych rezultatów, konieczne mogą być interwencje medyczne, w tym farmakoterapia lub chirurgia bariatryczna.

Chociaż otyłość jest chorobą przewlekłą, istnieje możliwość jej kontrolowania i zmniejszania jej skutków. Szanse na wyleczenie są różne w zależności od indywidualnych okoliczności pacjenta, takich jak stopień otyłości, obecność chorób współistniejących oraz determinacja do wprowadzenia zmian w stylu życia. Wiele osób odnosi sukcesy w dążeniu do zdrowej masy ciała i poprawy ogólnego stanu zdrowia, co pokazuje, że otyłość, choć trudna do pokonania, jest możliwa do zarządzania.

Otyłość według naukowych faktów medycznych. Opieramy się tylko na źródłach medycznych, poniższe dane pochodzą ze sprawdzonych baz medycznych. Gorąco odradzamy powierzanie swojego zdrowia szarlatanom i niesprawdzonym źródłom.

Klasyfikacja otyłości

ICD-10-CM: E66.9
ICD-11: 149403041
ICD-9-CM: 278.00

Możliwe objawy otyłości

• Ból w okolicy stawu

  Ból w okolicy stawu może być objawem wielu różnych schorzeń, które wpływają na struktury stawowe, takie jak kości, chrząstki, więzadła, torebki stawowe oraz mięśnie. Może być wynikiem urazu, zapalenia, degeneracji czy zaburzeń metabolicznych. Najczęściej występującymi przyczynami bólu stawów są zapalenie stawów, takie jak reumatoidalne zapalenie stawów, osteoartroza, a także dny moczanowej. Ból może być ostry, chroniczny lub napadowy, a jego nasilenie i charakter mogą się różnić w zależności od przyczyny. Dodatkowe objawy to obrzęk, sztywność, ograniczenie ruchomości oraz zmiany skórne wokół stawu. Diagnoza wymaga dokładnej oceny klinicznej, badań obrazowych oraz laboratoryjnych, co pozwala na ustalenie przyczyny bólu i wdrożenie odpowiedniego leczenia. Leczenie może obejmować farmakoterapię, fizjoterapię, a w niektórych przypadkach interwencję chirurgiczną. Ważne jest zrozumienie, że ból stawowy nie jest jedynie symptomem, ale może wpływać na jakość życia pacjenta, dlatego istotne jest podejście holistyczne w jego diagnostyce i terapii. >>>

  Ból w okolicy stawu to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: zapalenie kaletki maziowej, reaktywne zapalenie stawów, guzki Heberdena, choroba zwyrodnieniowa stawów, rumień guzowaty, gorączka reumatyczna, choroba Refsuma, amyloidoza, alkaptonuria, hemofilia, nadkrwistość, gorączka O’nyong-nyong, bartoneloza.

• Nadciśnienie

  >>>

  Nadciśnienie to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: rak nerki, zespół Cushinga.

• Nadmierna masa ciała

  >>>

• Otyłość

  >>>

  Otyłość to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: zespół policystycznych jajników, zespół Cushinga.

• Problemy z krążeniem

  >>>

• Problemy z płodnością

  >>>

  Problemy z płodnością to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: zespół policystycznych jajników.

• Trudności w oddychaniu

  Trudności w oddychaniu, znane także jako duszność, to subiektywne odczucie niewystarczającej ilości powietrza lub trudności w jego wdychaniu i wydychaniu. Z medycznego punktu widzenia, duszność może być spowodowana różnorodnymi czynnikami, takimi jak choroby płuc, choroby serca, alergie, infekcje, a także problemy z układem nerwowym. W przypadku chorób płuc, takich jak astma, przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) czy zapalenie płuc, dochodzi do zwężenia dróg oddechowych lub upośledzenia wymiany gazowej, co prowadzi do uczucia duszności. Choroby serca, jak niewydolność serca, mogą powodować gromadzenie się płynów w płucach, co również utrudnia oddychanie. Duszność może występować w różnych sytuacjach, w tym podczas wysiłku fizycznego, w spoczynku lub w nocy. Jej nasilenie oraz towarzyszące objawy, takie jak ból w klatce piersiowej, kaszel czy sinica, mogą wskazywać na poważne stany wymagające natychmiastowej interwencji medycznej. Leczenie trudności w oddychaniu zależy od przyczyny jej wystąpienia i może obejmować farmakoterapię, rehabilitację oddechową, a w niektórych przypadkach interwencje chirurgiczne. Ważne jest, aby każda osoba doświadczająca duszności skonsultowała się z lekarzem w celu ustalenia przyczyny i odpowiedniego leczenia. >>>

  Trudności w oddychaniu to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: polip nosa, stwardnienie zanikowe boczne, choroba Refsuma, choroba Pompego, amyloidoza, szpiczak mnogi, czerwienica prawdziwa.

• Zaburzenia depresyjne

  Zaburzenia depresyjne to grupa schorzeń psychicznych charakteryzujących się uporczywym uczuciem smutku, utratą zainteresowania lub przyjemności w codziennych aktywnościach, a także różnorodnymi objawami somatycznymi i emocjonalnymi. Z medycznego punktu widzenia, depresja ma różne podtypy, w tym dużą depresję, dystymię oraz depresję sezonową, a także może występować w kontekście innych zaburzeń psychicznych. Objawy depresji mogą obejmować zmiany w apetycie, zaburzenia snu, trudności w koncentracji, niską energię, poczucie beznadziejności oraz myśli samobójcze. Wyjątkowo istotne jest, że depresja nie jest jedynie chwilowym stanem smutku, ale poważnym schorzeniem, które wymaga diagnozy i leczenia przez specjalistów. Przyczyny zaburzeń depresyjnych są złożone i mogą obejmować czynniki biologiczne, psychologiczne oraz społeczne. Wiele badań wskazuje na rolę neurotransmiterów, takich jak serotonina, noradrenalina i dopamina, w regulacji nastroju. Leczenie depresji często obejmuje psychoterapię, farmakoterapię lub kombinację obu tych metod. Wczesna interwencja jest kluczowa dla poprawy jakości życia osób z zaburzeniami depresyjnymi. >>>

  Zaburzenia depresyjne to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: anoreksja, pląsawica, zespół Kleinego-Levina, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, zaburzenia depresyjne, niedoczynność tarczycy, choroba Hashimoto, niedoczynność przytarczyc.

• Zaburzenia snu

  Zaburzenie snu jest medycznym zaburzeniem wzorców snu danej osoby. Niektóre zaburzenia snu są na tyle poważne, że zakłócają normalne funkcjonowanie fizyczne, psychiczne, społeczne i emocjonalne. Polisomnografia i aktygrafia to testy powszechnie zlecane w celu zdiagnozowania zaburzeń snu. >>>

  Zaburzenia snu to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: marskość wątroby, bezsenność, narkolepsja, zaburzenia depresyjne, nadczynność tarczycy, Śpiączka afrykańska, bartoneloza, zespół Conna, giardioza.

• Zmęczenie

  Zmęczenie to termin używany do opisania ogólnego uczucia zmęczenia lub braku energii. Nie jest to to samo, co zwykła senność. >>>

  Zmęczenie to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: pęcherzyca, rumień guzowaty, reaktywne zapalenie stawów, pylica płuc, choroba Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, tętniak, hipotensja, ostre zapalenie gardła, grypa, ostre zapalenie oskrzeli, rozedma płuc, nadciśnienie tętnicze, wypadanie płatka zastawki mitralnej, niedomykalność zastawki aortalnej, zapalenie mięśnia sercowego, kardiomiopatia rozstrzeniowa, kardiomiopatia przerostowa, kardiomiopatia restrykcyjna, gorączka reumatyczna, bezdech senny, choroba Pompego, amyloidoza, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, zaburzenia depresyjne, niedoczynność tarczycy, choroba Hashimoto, niedoczynność przytarczyc, chłoniak grudkowy, szpiczak mnogi, ostra białaczka szpikowa, niedokrwistość, methemoglobinemia, nadkrwistość, chłoniak Hodgkina, ostra białaczka limfoblastyczna, rak jajnika, rak nerki, gruczolak przysadki, rak tarczycy, rak żołądka, rak odbytu, talasemia, rak dróg żółciowych, rak płuc, czerwienica prawdziwa, zespół mielodysplastyczny, mielofibroza, nadpłytkowość samoistna.

Badania rozpoznające

• Badanie krwi

  Badanie krwi jest analizą laboratoryjną przeprowadzaną na próbce krwi, która jest zwykle pobierana z żyły na ramieniu za pomocą igły podskórnej lub poprzez nakłucie palca. Wiele testów na określone składniki krwi, takie jak test na glukozę lub test na cholesterol, są często grupowane razem w jeden panel testowy zwany panelem krwi lub badaniem krwi. >>>

  Badanie krwi to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: marskość wątroby, kamica żółciowa, zapalenie pęcherzyka żółciowego, zespół Felty’ego, choroba wrzodowa, zapalenie wyrostka robaczkowego, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, alkoholowe zapalenie wątroby, zawał mózgu, Żylaki przełyku, hipotensja, angina, astma, gorączka reumatyczna, nadciśnienie tętnicze, zawał mięśnia sercowego, zapalenie osierdzia, niedomykalność zastawki mitralnej, wypadanie płatka zastawki mitralnej, zapalenie mięśnia sercowego, kardiomiopatia rozstrzeniowa, kardiomiopatia restrykcyjna, zespół chorego węzła zatokowo-przedsionkowego, krwotok śródmózgowy, anoreksja, bezsenność, padaczka, migrena, zespół Guillaina-Barrégo, choroba Pompego, zespół Hurler, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, cukrzyca typu 1, cukrzyca typu 2, kwashiorkor, nietolerancja laktozy, choroba von Gierkego, chłoniak Hodgkina, ostra białaczka limfoblastyczna, chłoniak grudkowy, agranulocytoza, sarkoidoza, mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy, rak tarczycy, rak nerki, rak żołądka, rak jelita grubego, rak odbytu, rak wątrobowokomórkowy.

• Obwód talii

  >>>

• Ocena historii chorób współistniejących

  >>>

• Wskaźnik masy ciała (BMI)

  >>>

Stosowane leczenie*

• (+)-norefedryna

  (+)-Norefedryna, znana również jako norefedryna, to organiczny związek chemiczny z grupy amfetamin, który jest izomerem norefedryny. Jest to substancja o działaniu stymulującym na układ nerwowy. Działa głównie jako agonista receptorów adrenergicznych, co może prowadzić do zwiększenia ciśnienia krwi i przyspieszenia akcji serca. W medycynie i farmakologii, norefedryna nie jest powszechnie stosowana. Jej właściwości stymulujące mogą powodować efekty uboczne, takie jak nadciśnienie, arytmie serca oraz inne problemy związane z układem sercowo-naczyniowym. W przeszłości, norefedryna była badana jako potencjalny lek w leczeniu problemów z układem oddechowym i niskim ciśnieniem krwi, ale z powodu ryzyka działań niepożądanych jej zastosowanie jest ograniczone. W kontekście chemicznym, norefedryna jest podobna do innych substancji z grupy amfetamin, które mają działanie stymulujące na centralny układ nerwowy, ale jej specyficzne działanie i zastosowania są mniej zróżnicowane i mniej znane w porównaniu do bardziej popularnych amfetamin i ich pochodnych. >>>

  (+)-norefedryna stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: przeziębienie.

• (RS)-amfepramon

  (RS)-amfepramon, znany również jako amfepramon, to substancja chemiczna stosowana głównie jako lek wspomagający odchudzanie. Działa jako środek anorektyczny, co oznacza, że zmniejsza apetyt i może wspierać procesy odchudzania. Jest to pochodna amfetaminy i działa na centralny układ nerwowy, wpływając na neurotransmitery, takie jak noradrenalina i dopamina. Lek ten był stosowany w niektórych krajach w terapii otyłości, jednak jego stosowanie wiązało się z ryzykiem działań niepożądanych, takich jak podwyższone ciśnienie krwi, przyspieszenie akcji serca czy problemy ze snem. W związku z tym, w wielu miejscach jego użycie zostało ograniczone lub całkowicie wycofane. Dla osób rozważających stosowanie (RS)-amfepramonu ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem i być świadomym potencjalnych zagrożeń oraz alternatywnych metod odchudzania. >>>

• Benzfetamina

  Benzfetamina to syntetyczny związek chemiczny należący do grupy stymulantów, który jest pochodną fenetylaminy. Działa jako środek pobudzający o działaniu psychostymulującym, wpływając na układ nerwowy. Benzfetamina była stosowana w terapii zaburzeń snu oraz w leczeniu otyłości, ze względu na swoje właściwości zmniejszające apetyt. W przeszłości jej stosowanie było również związane z leczeniem depresji oraz zaburzeń ADHD. Jednak ze względu na potencjalne ryzyko uzależnienia oraz skutków ubocznych, stosowanie benzfetaminy zostało ograniczone w wielu krajach. W związku z tym jej dostępność i legalność mogą się różnić w zależności od regionu. Współczesne badania nad benzfetaminą koncentrują się na jej bezpieczeństwie oraz skuteczności, a także na zrozumieniu mechanizmów jej działania w organizmie. >>>

• Chlorfentermina

  Chlorfentermina to syntetyczny lek stosowany jako środek odchudzający, który działa poprzez hamowanie apetytu. Należy do grupy substancji zwanych anorektykami, które wpływają na centralny układ nerwowy, zwiększając uczucie sytości. Lek ten był popularny w przeszłości, ale z czasem jego stosowanie zostało ograniczone ze względu na potencjalne skutki uboczne, takie jak podwyższone ciśnienie krwi, problemy z sercem czy uzależnienie. Chlorfentermina jest zazwyczaj stosowana w krótkoterminowych terapiach odchudzających, w połączeniu z dietą i ćwiczeniami fizycznymi. W wielu krajach jej dostępność jest regulowana, a lekarze zalecają ostrożność przy jej przepisywaniu. Ważne jest, aby osoby rozważające jej stosowanie skonsultowały się z lekarzem i były świadome ryzyk związanych z jej przyjmowaniem. >>>

• Chlorowodorek lorkaseryny

  Chlorowodorek lorkaseryny to substancja czynna stosowana w terapii otyłości. Działa jako selektywny agonista receptora serotoninowego 2C, co wpływa na zwiększenie uczucia sytości i zmniejszenie apetytu. Lek ten został zatwierdzony w niektórych krajach jako dodatek do diety i programów ćwiczeń w celu ułatwienia utraty wagi u osób z nadwagą lub otyłością. Lorkaseryna może prowadzić do poprawy wskaźników zdrowotnych związanych z otyłością, takich jak poziom cholesterolu czy ciśnienie krwi. Jednak jak każdy lek, może wywoływać działania niepożądane. Do najczęstszych należą bóle głowy, zawroty głowy, oraz objawy ze strony układu pokarmowego. W związku z tym jego stosowanie powinno być monitorowane przez lekarza. W 2020 roku, po analizie danych dotyczących bezpieczeństwa, agencje regulacyjne w niektórych krajach wycofały lorkaseryn z rynku ze względu na obawy o ryzyko nowotworów. Dlatego przed rozpoczęciem terapii zawsze warto skonsultować się z lekarzem, aby ocenić ryzyko i korzyści związane z leczeniem. >>>

• D-metamfetamina

  D-metamfetamina, znana również jako dekstroamfetamina, to substancja chemiczna z grupy amfetamin, która działa jako stymulant ośrodkowego układu nerwowego. Jest często stosowana w medycynie do leczenia zaburzeń uwagi, takich jak ADHD, oraz w terapii narkolepsji. Działa poprzez zwiększenie poziomu neurotransmiterów, takich jak dopamina i norepinefryna, co prowadzi do poprawy koncentracji i zmniejszenia uczucia zmęczenia. Jednak D-metamfetamina ma także potencjał do nadużywania ze względu na swoje działanie euforyzujące. W przypadku niekontrolowanego stosowania może prowadzić do uzależnienia oraz poważnych skutków zdrowotnych, takich jak problemy z sercem, zaburzenia psychiczne czy zmiany w zachowaniu. Ze względu na ryzyko nadużycia, D-metamfetamina jest ściśle regulowana w wielu krajach. Warto podkreślić, że jej stosowanie powinno odbywać się wyłącznie pod nadzorem lekarza. >>>

• Dirlotapid

  Dirlotapid to lek stosowany w terapii hiperlipidemii, szczególnie u pacjentów z rodziną hipercholesterolemią, którzy nie reagują wystarczająco na inne metody leczenia, takie jak dieta czy statyny. Działa poprzez hamowanie białka transportującego lipidy, co prowadzi do zmniejszenia stężenia cholesterolu i triglicerydów we krwi. Lek ten jest podawany doustnie i może być stosowany w połączeniu z innymi lekami obniżającymi poziom lipidów. Dirlotapid jest szczególnie istotny w przypadku pacjentów z wysokim ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych, gdzie kontrola poziomu lipidów jest kluczowa dla zdrowia. Jak każdy lek, może powodować działania niepożądane, dlatego ważne jest, aby stosować go pod nadzorem lekarza. >>>

• Fendimetrazyna

  Fendimetrazyna to substancja czynna z grupy pochodnych fenetylaminy, która jest stosowana głównie jako lek wspomagający odchudzanie oraz w terapii otyłości. Działa jako środek anorektyczny, co oznacza, że zmniejsza uczucie głodu, co może prowadzić do redukcji spożycia kalorii. Fendimetrazyna wpływa na ośrodkowy układ nerwowy, zwiększając poziom neuroprzekaźników, takich jak dopamina i noradrenalina, co wiąże się z poprawą nastroju oraz zwiększeniem energii. Pomimo swoich właściwości, fendimetrazyna może powodować działania niepożądane, takie jak bezsenność, suchość w ustach, czy przyspieszenie akcji serca. Ze względu na ryzyko uzależnienia i nadużywania, lek ten jest często stosowany w kontrolowanych warunkach oraz pod nadzorem lekarza. W wielu krajach jego stosowanie jest ograniczone lub wymaga recepty. Warto również zauważyć, że skuteczność fendimetrazyny w długoterminowej redukcji masy ciała jest ograniczona, dlatego najczęściej zaleca się jej stosowanie w połączeniu z odpowiednią dietą oraz programem ćwiczeń fizycznych. >>>

• Fentermina

  Fentermina to lek stosowany w terapii otyłości, który działa jako stymulant apetytu. Należy do grupy leków zwanych sympatykomimetykami i działa na ośrodkowy układ nerwowy, zwiększając uczucie sytości i zmniejszając głód. Fentermina jest najczęściej przepisywana w połączeniu z dietą i ćwiczeniami fizycznymi w celu wspomagania procesu odchudzania. Lek ten jest dostępny w różnych formach, w tym w postaci tabletek i kapsułek. Ze względu na swoje działanie, fentermina może powodować skutki uboczne, takie jak podwyższone ciśnienie krwi, bezsenność, suchość w ustach czy nerwowość. Z tego powodu jest zalecana do krótkoterminowego stosowania i nie powinna być używana przez osoby z określonymi schorzeniami sercowo-naczyniowymi. Przed rozpoczęciem leczenia fenterminą ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem, który oceni, czy ten lek jest odpowiedni w danym przypadku. Ze względu na ryzyko uzależnienia, fentermina jest kontrolowanym substancją i jej stosowanie powinno być ściśle monitorowane. >>>

• Mazindol

  Mazindol to substancja chemiczna, która działa jako stymulant ośrodkowego układu nerwowego. Jest stosowana głównie jako lek w terapii otyłości, pomagając w redukcji apetytu. Działa poprzez zwiększenie poziomu neurotransmiterów, takich jak noradrenalina i dopamina, co prowadzi do uczucia sytości i zmniejszenia chęci na jedzenie. Mazindol był również badany w kontekście leczenia zaburzeń snu oraz ADHD, jednak jego stosowanie w tych obszarach jest mniej powszechne. Lek może powodować działania niepożądane, takie jak bezsenność, suchość w ustach czy zwiększone ciśnienie krwi, dlatego powinien być stosowany pod kontrolą lekarza. W wielu krajach mazindol jest dostępny jedynie na receptę, a jego stosowanie powinno być ściśle monitorowane, aby uniknąć potencjalnych uzależnień oraz innych powikłań zdrowotnych. >>>

• Orlistat

  Orlistat to lek stosowany w leczeniu otyłości, który działa poprzez hamowanie wchłaniania tłuszczów w jelitach. Działa w obrębie układu pokarmowego, blokując enzymy odpowiedzialne za trawienie tłuszczów, co prowadzi do wydalania ich z organizmu w niezmienionej formie. Dzięki temu pacjenci mogą zmniejszyć kaloryczność diety, co sprzyja utracie wagi. Orlistat jest zazwyczaj stosowany w połączeniu z dietą niskotłuszczową i zwiększoną aktywnością fizyczną. Może być dostępny w postaci recepty lub jako preparat OTC (over-the-counter), czyli bez recepty. Należy jednak pamiętać o potencjalnych efektach ubocznych, takich jak problemy żołądkowo-jelitowe, a także o konieczności konsultacji z lekarzem przed rozpoczęciem stosowania leku. >>>


* Nie stosuj żadnego z wymienionych lekarstw lub terapii bez konsultacji z lekarzem.

Otyłość - do jakiego lekarza się udać?

• Chirurgia bariatyczna

  Chirurgia bariatyczna to dziedzina medycyny zajmująca się leczeniem otyłości poprzez różne procedury chirurgiczne. Celem tych zabiegów jest zmniejszenie masy ciała pacjentów, co przyczynia się do poprawy ich zdrowia oraz jakości życia. Chirurgia bariatyczna jest zazwyczaj stosowana u osób z otyłością olbrzymią, które nie osiągnęły trwałej utraty wagi za pomocą innych metod, takich jak dieta, ćwiczenia czy farmakoterapia. Procedury chirurgiczne mogą obejmować różne techniki, takie jak bypass żołądkowy, opaska żołądkowa czy gastrektomia rękawowa. Każda z tych metod działa na innej zasadzie, ale wszystkie mają na celu ograniczenie objętości żołądka oraz zmiany w procesach metabolicznych, co skutkuje mniejszym wchłanianiem kalorii i uczuciem sytości przy mniejszych porcjach jedzenia. Ważnym aspektem chirurgii bariatycznej jest również późniejsza opieka nad pacjentem, która obejmuje wsparcie dietetyczne i psychologiczne, aby pomóc utrzymać zdrowy styl życia po operacji. Chirurgia bariatyczna może prowadzić do znacznych korzyści zdrowotnych, takich jak poprawa chorób towarzyszących, jak cukrzyca typu 2, nadciśnienie tętnicze czy problemy ze stawami. Jednak jak każda operacja, wiąże się z ryzykiem powikłań, dlatego decyzja o jej przeprowadzeniu powinna być dokładnie przemyślana i oparta na indywidualnej ocenie stanu zdrowia pacjenta. >>>

• Dietetyka

  Dietetyka to dziedzina medycyny, która koncentruje się na nauce o żywieniu oraz jego wpływie na zdrowie ludzi. Specjaliści w tej dziedzinie badają, jak różne składniki odżywcze, takie jak białka, tłuszcze, witaminy i minerały, wpływają na funkcjonowanie organizmu oraz jakie mają znaczenie w profilaktyce i leczeniu chorób. Dietetycy opracowują indywidualne plany żywieniowe, które uwzględniają potrzeby zdrowotne pacjentów, ich preferencje smakowe oraz styl życia. Pracują z osobami z różnymi schorzeniami, takimi jak otyłość, cukrzyca, choroby sercowo-naczyniowe czy alergie pokarmowe, pomagając im w osiągnięciu i utrzymaniu zdrowej masy ciała oraz poprawie ogólnego stanu zdrowia. Oprócz pracy z pacjentami, dietetyka obejmuje również badania naukowe dotyczące żywienia, a także edukację społeczną w zakresie zdrowego stylu życia i prawidłowego odżywiania. Współczesna dietetyka łączy wiedzę z różnych dziedzin, takich jak biochemia, psychologia czy gastronomia, aby skutecznie wspierać ludzi w dążeniu do lepszego zdrowia. >>>

  Dietetyka to dział medycyny zajmujący się również szeregiem innych chorób, takich jak np.: kamica żółciowa, zaparcia, choroba Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, zespół jelita drażliwego, wrodzony zespół niedoboru jodu, choroba Hashimoto, cukrzyca typu 1, cukrzyca typu 2, rak żołądka, nowotwór jelita cienkiego.

• Endokrynologia

  Endokrynologia to dział medycyny zajmujący się badaniem gruczołów dokrewnych oraz hormonów, które one produkują. Specjaliści w tej dziedzinie diagnozują i leczą schorzenia związane z układem hormonalnym, takie jak cukrzyca, choroby tarczycy, zespół Cushinga, czy problemy z płodnością. Endokrynolodzy analizują, jak hormony wpływają na różne procesy metaboliczne i regulacyjne w organizmie. W swojej pracy korzystają z różnych metod diagnostycznych, w tym badań laboratoryjnych, obrazowych oraz klinicznych. Oprócz leczenia farmakologicznego, ich działania mogą obejmować również terapie hormonalne oraz doradztwo w zakresie stylu życia i dietetyki, co ma na celu przywrócenie równowagi hormonalnej i poprawę ogólnego zdrowia pacjentów. Dzięki współpracy z innymi specjalistami, endokrynologia odgrywa kluczową rolę w kompleksowym podejściu do zdrowia, uwzględniając zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne pacjentów. >>>

  Endokrynologia to dział medycyny zajmujący się również szeregiem innych chorób, takich jak np.: rogowacenie ciemne, nadciśnienie tętnicze, choroba Coriego, choroba Andersen, choroba McArdle’a, choroba Hersa, choroba Taruiego, zespół Fanconiego-Bickela, zespół Lescha-Nyhana, protoporfiria erytropoetyczna, dziedziczna koproporfiria, choroba Menkesa, choroba Wilsona, amyloidoza, choroba Pompego, zapalenie gruczołu tarczowego Riedla, choroba Hashimoto, cukrzyca typu 1, cukrzyca typu 2, niedoczynność przytarczyc, nadczynność przysadki, hiperprolaktynemia, zespół policystycznych jajników, kwashiorkor, alkaptonuria, albinizm, choroba syropu klonowego, wrodzony zespół niedoboru jodu, nietolerancja laktozy, niedoczynność tarczycy, choroba von Gierkego, nadczynność tarczycy, zespół delecji 22q11.2, gruczolak przysadki, rak tarczycy, rak nadnercza, zespół Waterhouse’a-Friderichsena, zespół Cushinga, zespół Conna.

• Kardiologia

  Kardiologia (od starogreckiego καρδίᾱ (kardiā) 'serce', oraz -λογία (-logia) 'nauka') to dziedzina medycyny zajmująca się zaburzeniami pracy serca i układu krążenia. Dziedzina ta obejmuje diagnostykę medyczną i leczenie wrodzonych wad serca, choroby wieńcowej, niewydolności serca, choroby zastawkowej serca i elektrofizjologii. >>>

  Kardiologia to dział medycyny zajmujący się również szeregiem innych chorób, takich jak np.: zawał mózgu, udar mózgu, tętniak, miażdżyca, hipotensja, kardiomiopatia przerostowa, kardiomiopatia restrykcyjna, arytmogenna kardiomiopatia prawej komory, częstoskurcz nadkomorowy, zespół chorego węzła zatokowo-przedsionkowego, gorączka reumatyczna, nadciśnienie tętnicze, zawał mięśnia sercowego, zatorowość płucna, zapalenie osierdzia, niedomykalność zastawki mitralnej, wypadanie płatka zastawki mitralnej, zwężenie zastawki aortalnej, niedomykalność zastawki aortalnej, zapalenie mięśnia sercowego, kardiomiopatia rozstrzeniowa, choroba Refsuma, choroba Pompego, choroba McArdle’a, zespół Hurler, amyloidoza, krioglobulinemia, cukrzyca typu 2, zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego, zespół delecji 22q11.2, rak serca, choroba Chagasa, borelioza, zespół Conna, choroba niedokrwienna serca.

• Medycyna rodzinna

  Medycyna rodzinna to dziedzina medycyny skoncentrowana na zapewnieniu kompleksowej opieki zdrowotnej całym rodzinom, bez względu na wiek, płeć czy stan zdrowia. Lekarze rodzinni oferują wszechstronną opiekę, obejmującą leczenie zarówno chorób przewlekłych, jak cukrzyca czy nadciśnienie, jak i ostrych problemów zdrowotnych. Kładą także duży nacisk na profilaktykę, przeprowadzając badania przesiewowe, doradzając w kwestiach zdrowego stylu życia oraz szczepień. W medycynie rodzinnej istotna jest długotrwała relacja między lekarzem a pacjentem, co pozwala na lepsze zrozumienie ich potrzeb zdrowotnych i rodzinnych. Lekarze rodzinni pełnią rolę koordynatorów opieki, współpracując z innymi specjalistami i służbami zdrowia w celu zapewnienia skutecznego leczenia oraz pomocy w poruszaniu się po systemie opieki zdrowotnej. Podejście holistyczne w medycynie rodzinnej traktuje pacjentów jako całość, uwzględniając kontekst ich życia, stylu życia i sytuacji rodzinnej, co umożliwia bardziej zindywidualizowane leczenie. Lekarze rodzinni przechodzą szerokie szkolenie w zakresie różnych dziedzin medycyny, co pozwala im skutecznie diagnozować i leczyć różnorodne schorzenia oraz zapewniać opiekę zdrowotną w różnych grupach wiekowych. >>>

  Medycyna rodzinna to dział medycyny zajmujący się również szeregiem innych chorób, takich jak np.: biegunka, hipotensja, przeziębienie, angina, grypa, nadciśnienie tętnicze, zawał mięśnia sercowego, wypadanie płatka zastawki mitralnej, kardiomiopatia rozstrzeniowa, kardiomiopatia przerostowa, kardiomiopatia restrykcyjna, arytmogenna kardiomiopatia prawej komory, cukrzyca typu 2, niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, niedokrwistość, choroba von Willebranda, mononukleoza zakaźna, nagminna pleurodynia, aIDS, błonica, gruźlica, toksoplazmoza.

• Psychiatria

  Psychiatria to dziedzina medycyny zajmująca się diagnozowaniem, leczeniem i zapobieganiem zaburzeniom psychicznym oraz emocjonalnym. Specjaliści w tej dziedzinie, zwani psychiatrami, oceniają stan psychiczny pacjentów, wykorzystując różne metody, w tym wywiady kliniczne, testy psychologiczne oraz obserwację zachowań. Leczenie w psychiatrii może obejmować terapię farmakologiczną, która polega na stosowaniu leków psychotropowych, a także psychoterapię, która może przybierać różne formy, takie jak terapia poznawczo-behawioralna, psychodynamiczna czy grupowa. Psychiatrzy często współpracują z innymi specjalistami, takimi jak psychologowie czy terapeuci, aby zapewnić pacjentom kompleksową opiekę. Psychiatria zajmuje się szerokim zakresem zaburzeń, w tym depresją, lękiem, schizofrenią, zaburzeniami odżywiania oraz zaburzeniami osobowości. Dział ten również bada wpływ czynników biologicznych, psychologicznych i społecznych na zdrowie psychiczne, co pozwala na lepsze zrozumienie i leczenie różnych schorzeń. W ciągu ostatnich lat psychiatra dostrzega rosnące znaczenie zdrowia psychicznego w społeczeństwie, co przyczynia się do zwiększenia dostępności usług psychiatrycznych i destygmatyzacji problemów psychicznych. >>>

  Psychiatria to dział medycyny zajmujący się również szeregiem innych chorób, takich jak np.: zespół jelita drażliwego, zawał mózgu, dystrofia miotoniczna, zespół Lermoyeza, zespół Kleinego-Levina, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, anoreksja, bezsenność, somnambulizm, pląsawica, stwardnienie zanikowe boczne, choroba Parkinsona, neurodegeneracja związana z kinazą pantotenianu, postępujące porażenie nadjądrowe, choroba Alzheimera, stwardnienie rozsiane, padaczka, migrena, narkolepsja, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, zaburzenia depresyjne, zespół Huntera, zespół Lescha-Nyhana, schizofrenia, nadczynność przysadki, hiperprolaktynemia, zespół policystycznych jajników, zespół delecji 22q11.2, aIDS, zespół Cushinga.

Bibliografia:

• Otyłość w bazie U.S. National Library of Medicine (ENG)
• Otyłość na stronach brytyjskiego NHS (ENG)
• Otyłość na stronach Medscape (ENG)
• Otyłość w bazie danych amerykańskiego National Cancer Institute (ENG)
• Otyłość w bazie schorzeń Diseases Database (ENG)