Zespół mielodysplastyczny

Co to jest zespół mielodysplastyczny?

Zespół mielodysplastyczny (MDS) to grupa zaburzeń krwi, które wynikają z nieprawidłowego funkcjonowania szpiku kostnego. W MDS szpik kostny produkuje nieprawidłowe komórki krwi, które mogą prowadzić do niedokrwistości, leukopenii (niedoboru białych krwinek) oraz trombocytopenii (niedoboru płytek krwi). Te zaburzenia mogą skutkować różnorodnymi objawami, takimi jak zmęczenie, osłabienie, łatwe siniaki czy nawracające infekcje.

MDS jest często uważany za stan przedrakowy, ponieważ w niektórych przypadkach może prowadzić do rozwoju ostrej białaczki szpikowej. Przyczyny MDS są złożone i mogą obejmować czynniki genetyczne, ekspozycję na substancje chemiczne, promieniowanie oraz wcześniejsze terapie nowotworowe. Wiele przypadków MDS rozwija się bez wyraźnej przyczyny.

Zespół mielodysplastyczny jest schorzeniem przewlekłym, a jego przebieg może być różny w zależności od indywidualnych cech pacjenta oraz podtypu MDS. Leczenie MDS może obejmować transfuzje krwi, leki stymulujące produkcję komórek krwi, a także terapie mające na celu poprawę funkcjonowania szpiku kostnego. W niektórych przypadkach rozważa się przeszczep szpiku kostnego jako potencjalną opcję terapeutyczną.

Jeśli chodzi o rokowanie, MDS nie zawsze jest uleczalny. Szanse na wyleczenie zależą od wielu czynników, takich jak wiek pacjenta, ogólny stan zdrowia, podtyp MDS oraz odpowiedź na leczenie. U niektórych pacjentów możliwe jest osiągnięcie długotrwałej remisji, podczas gdy inni mogą wymagać ciągłej terapii w celu kontrolowania objawów i zapobiegania powikłaniom. Wczesna diagnoza oraz odpowiednie leczenie mogą znacząco poprawić jakość życia pacjentów z MDS.

Zespół mielodysplastyczny według naukowych faktów medycznych. Opieramy się tylko na źródłach medycznych, poniższe dane pochodzą ze sprawdzonych baz medycznych. Gorąco odradzamy powierzanie swojego zdrowia szarlatanom i niesprawdzonym źródłom.

Klasyfikacja zespołu mielodysplastycznego

Możliwe objawy zespołu mielodysplastycznego

• Bladość

  Blady kolor skóry może być spowodowany chorobą, wstrząsem emocjonalnym lub stresem, stosowaniem środków stymulujących lub niedokrwistością i jest wynikiem zmniejszonej ilości oksyhemoglobiny, a także może być widoczny jako bladość spojówek oczu w badaniu fizycznym. >>>

  Bladość to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: hipotensja, niedokrwistość, talasemia, niedokrwistość aplastyczna, dur brzuszny.

• Ból kostny

  Ból kostny to subiektywne odczucie dyskomfortu, które występuje w obrębie kości. Może być wynikiem różnych przyczyn, takich jak urazy, stany zapalne, nowotwory, infekcje lub choroby degeneracyjne, takie jak osteoporoza. Ból kostny może mieć różny charakter – od ostrego i pulsującego po przewlekły i tępy. Z medycznego punktu widzenia, ból kostny często jest wynikiem podrażnienia receptorów bólowych w kościach lub otaczających tkankach. Często towarzyszą mu inne objawy, takie jak obrzęk, zaczerwienienie czy ograniczenie ruchomości. Diagnoza przyczyn bólu kostnego wymaga dokładnego wywiadu medycznego, badań obrazowych, takich jak rentgen czy tomografia komputerowa, oraz ewentualnych badań laboratoryjnych. Leczenie bólu kostnego zależy od jego przyczyny i może obejmować farmakoterapię, rehabilitację, a w niektórych przypadkach interwencje chirurgiczne. Ważne jest, aby zidentyfikować źródło bólu, aby skutecznie go leczyć i poprawić jakość życia pacjenta. >>>

  Ból kostny to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: ostra białaczka limfoblastyczna, szpiczak mnogi, rak kości, mielofibroza.

• Duszność

  Duszność (łac. dyspnoe) – subiektywne odczucie braku powietrza, bardzo często połączone ze wzmożonym wysiłkiem mięśni oddechowych. >>>

  Duszność to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: pylica płuc, ostre zapalenie oskrzeli, rozedma płuc, tętniak, ostre zapalenie krtani, zapalenie płuc, gorączka reumatyczna, nadciśnienie tętnicze, zapalenie osierdzia, wypadanie płatka zastawki mitralnej, niedomykalność zastawki aortalnej, zapalenie mięśnia sercowego, kardiomiopatia rozstrzeniowa, kardiomiopatia przerostowa, kardiomiopatia restrykcyjna, częstoskurcz nadkomorowy, mukowiscydoza, nadkrwistość, sarkoidoza, ostra białaczka limfoblastyczna, niedokrwistość, methemoglobinemia, rak płuc, międzybłoniak, histoplazmoza, aspergiloza, gorączka krwotoczna Ebola, blastomykoza, sARS, niedokrwistość aplastyczna, choroba niedokrwienna serca, idiopatyczne włóknienie płuc.

• Krwawienia

  >>>

• łatwe siniaki

  >>>

  łatwe siniaki to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: marskość wątroby, hemofilia, zespół Cushinga, niedokrwistość aplastyczna.

• Obniżona odporność

  >>>

  Obniżona odporność to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: choroba Menkesa, szpiczak mnogi, zespół Cushinga, niedokrwistość aplastyczna.

• Osłabienie

  >>>

  Osłabienie to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: marskość wątroby, pęcherzyca, hipotensja, zapalenie zatok przynosowych, angina, zapalenie osierdzia, kardiomiopatia restrykcyjna, częstoskurcz nadkomorowy, krwotok śródmózgowy, amyloidoza, kwashiorkor, szpiczak mnogi, chłoniak Burkitta, rak szyjki macicy, mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy, glejak wielopostaciowy, rak odbytu, rak pęcherzyka żółciowego, aspergiloza, dur powrotny, tasiemczyca, niedokrwistość aplastyczna.

• Powiększenie śledziony lub wątroby

  >>>

  Powiększenie śledziony lub wątroby to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: chłoniak Burkitta.

• Przyspieszone tętno

  Przyspieszone tętno, znane również jako tachykardia, to stan, w którym częstość akcji serca przekracza normalne wartości, zazwyczaj powyżej 100 uderzeń na minutę u dorosłych. Może być spowodowane różnymi czynnikami, takimi jak stres, wysiłek fizyczny, gorączka, a także choroby serca lub inne schorzenia. Tachykardia może występować w różnych formach, w tym jako tachykardia zatokowa, która jest reakcją organizmu na bodźce, oraz tachykardia nadkomorowa, która może być wynikiem zaburzeń w przewodnictwie elektrycznym serca. Przyspieszone tętno może objawiać się uczuciem kołatania serca, dusznością, zawrotami głowy czy bólami w klatce piersiowej. W przypadku wystąpienia tych objawów, szczególnie w połączeniu z innymi poważnymi symptomami, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem. Diagnostyka tachykardii obejmuje badania takie jak EKG, echokardiogram oraz monitorowanie holterowskie. Leczenie zależy od przyczyny i może obejmować zmiany stylu życia, farmakoterapię, a w niektórych przypadkach interwencje chirurgiczne. Ważne jest, aby odpowiednio zdiagnozować i leczyć przyspieszone tętno, aby uniknąć powikłań kardiologicznych. >>>

  Przyspieszone tętno to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: ostre zapalenie trzustki, hipotensja, zapalenie osierdzia, nadczynność tarczycy, niedokrwistość, methemoglobinemia, niedokrwistość aplastyczna.

• Zmęczenie

  Zmęczenie to termin używany do opisania ogólnego uczucia zmęczenia lub braku energii. Nie jest to to samo, co zwykła senność. >>>

  Zmęczenie to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: pęcherzyca, rumień guzowaty, reaktywne zapalenie stawów, pylica płuc, choroba Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, tętniak, hipotensja, ostre zapalenie gardła, grypa, ostre zapalenie oskrzeli, rozedma płuc, kardiomiopatia rozstrzeniowa, kardiomiopatia przerostowa, kardiomiopatia restrykcyjna, gorączka reumatyczna, nadciśnienie tętnicze, wypadanie płatka zastawki mitralnej, niedomykalność zastawki aortalnej, zapalenie mięśnia sercowego, bezdech senny, choroba Pompego, amyloidoza, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, zaburzenia depresyjne, niedoczynność tarczycy, choroba Hashimoto, niedoczynność przytarczyc, otyłość, methemoglobinemia, nadkrwistość, chłoniak Hodgkina, ostra białaczka limfoblastyczna, chłoniak grudkowy, szpiczak mnogi, ostra białaczka szpikowa, niedokrwistość, rak jajnika, rak nerki, gruczolak przysadki, rak tarczycy, rak żołądka, rak odbytu, talasemia, rak dróg żółciowych, rak płuc, nadpłytkowość samoistna, czerwienica prawdziwa, mielofibroza.

Możliwe powikłania

• nieskuteczna erytropoeza

Badania rozpoznające

• Badanie szpiku kostnego

  Badanie szpiku kostnego, znane również jako punkcja aspiracyjna szpiku, jest procedurą diagnostyczną polegającą na pobraniu próbki tkanki szpiku z wewnętrznej części kości, najczęściej miednicy lub mostka. Główne cele badania szpiku to: 1. **Diagnoza chorób hematologicznych:** Takich jak białaczki, chłoniaki, szpiczak mnogi oraz inne choroby układu krwiotwórczego. 2. **Ocena stanu krwi:** Badanie morfologii i liczby komórek krwiotwórczych (krwinek czerwonych, białych i płytek krwi). 3. **Monitorowanie efektywności leczenia:** Ocena, jak terapia wpływa na szpik kostny i jego funkcje. Procedura jest wykonywana zazwyczaj przez specjalistę (hematologa lub onkologa) przy użyciu cienkiej igły, która jest wprowadzana do wnętrza kości. Pobrana próbka szpiku jest następnie badana pod mikroskopem, poddawana analizie cytometrycznej oraz testom molekularnym i genetycznym w celu dokładnej diagnozy i planowania dalszego leczenia. >>>

  Badanie szpiku kostnego to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: chłoniak Hodgkina, chłoniak grudkowy, ostra białaczka szpikowa, przewlekła białaczka szpikowa, agranulocytoza, gammapatia monoklonalna.

• Cytometria przepływowa

  >>>

• Immunofenotypowanie

  >>>

• Morfologia krwi

  Pełna morfologia krwi (CBC) jest badaniem krwi używanym do oceny ogólnego stanu zdrowia i wykrywania szerokiego zakresu zaburzeń, w tym anemii, infekcji i białaczki. Badanie pełnej morfologii krwi mierzy kilka składników i cech Twojej krwi. >>>

  Morfologia krwi to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: wrzodziejące zapalenie jelita grubego, Żylaki przełyku, grypa, zapalenie płuc, cukrzyca typu 1, cukrzyca typu 2, ostra białaczka szpikowa, przewlekła białaczka szpikowa, gammapatia monoklonalna, anisakioza, mononukleoza zakaźna, pappataci, argentyńska gorączka krwotoczna, gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, omska gorączka krwotoczna, choroba lasu Kyasanur, gorączka krwotoczna Ebola, ornitoza, tyfus plamisty, gorączka Q, zapalenia mózgu doliny Murray, limfocytarne zapalenie splotu naczyniówkowego i opon mózgowych, gorączka okopowa, legionelloza, leptospiroza, jersinioza, listerioza, tularemia, wąglik, nosacizna, glistnica, pełzakowica, izosporoza, kryptosporydioza, cholera, dyfilobotrioza, węgorczyca, dur brzuszny.

• Testy genetyczne

  Testy genetyczne to badania, które analizują DNA, RNA lub chromosomy w celu wykrycia zmian lub mutacji genetycznych, które mogą prowadzić do chorób dziedzicznych lub predyspozycji do pewnych schorzeń. Są wykorzystywane do diagnozowania chorób genetycznych, oceny ryzyka rozwoju określonych chorób, identyfikacji nosicielstwa mutacji oraz w medycynie spersonalizowanej do dostosowania leczenia do indywidualnego profilu genetycznego pacjenta. >>>

  Testy genetyczne to badanie diagnozujące także w innych stanach chorobowych, jak np.: arytmogenna kardiomiopatia prawej komory, dystrofia mięśniowa Duchenne’a, dystrofia Emery’ego-Dreifussa, dystrofia miotoniczna, dystrofia twarzowo-łopatkowo-ramieniowa, choroba Alzheimera, padaczka, choroba Menkesa, choroba Pompego, choroba McArdle’a, zespół Hurler, zespół Huntera, zespół Lescha-Nyhana, protoporfiria erytropoetyczna, nietolerancja laktozy, choroba von Gierkego, hemofilia, agranulocytoza, zespół delecji 22q11.2, siatkówczak, niedokrwistość aplastyczna.

Stosowane leczenie*

• (RS)-lenalidomid

  (RS)-lenalidomid to syntetyczny związek chemiczny, który należy do grupy leków immunomodulujących. Jest stosowany głównie w terapii szpiczaka plazmocytowego oraz niektórych rodzajów chłoniaków. Działa poprzez modyfikację odpowiedzi immunologicznej organizmu, hamując proliferację komórek nowotworowych oraz stymulując apoptozę, czyli naturalny proces śmierci komórek. Lenalidomid wykazuje także działanie angiogenne, co oznacza, że może hamować tworzenie nowych naczyń krwionośnych, które są niezbędne do wzrostu guzów. Lek ten jest często stosowany w połączeniu z innymi terapiami, co zwiększa jego skuteczność. Ze względu na ryzyko działań niepożądanych, takich jak uszkodzenie szpiku kostnego czy ryzyko zakrzepów, pacjenci przyjmujący lenalidomid są monitorowani pod kątem potencjalnych komplikacji. >>>

  (RS)-lenalidomid stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: amyloidoza, szpiczak mnogi, ziarniniak grzybiasty, niedokrwistość, mielofibroza.

• Arabinozyd cytozyny

  Arabinozyd cytozyny, znany także jako cytarabina (ARA-C), jest lekiem stosowanym w leczeniu ostrej białaczki mieloblastycznej (AML), ostrej białaczki limfoblastycznej (ALL) oraz niektórych rodzajów chłoniaka. Jest to analog nukleozydu cytozyny, który hamuje syntezę DNA poprzez wbudowanie się do łańcucha DNA komórek nowotworowych, co prowadzi do ich zahamowania wzrostu i indukcji apoptozy (programowanej śmierci komórki). Cytarabina jest często stosowana w intensywnych schematach chemioterapii w leczeniu białaczek i chłoniaków. >>>

  Arabinozyd cytozyny stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: ostra białaczka szpikowa.

• Azacytydyna

  Azacytydyna to lek stosowany głównie w leczeniu pacjentów z zespołem mielodysplastycznym (MDS) oraz w niektórych przypadkach ostrej białaczki szpikowej (AML). Jest to analog nukleozydu cytydyny, który działa poprzez hamowanie metylacji DNA, co może prowadzić do reaktywacji genów supresorowych nowotworów i zahamowania wzrostu komórek nowotworowych. Azacytydyna jest także badana jako potencjalny lek w leczeniu innych schorzeń hematologicznych. >>>

  Azacytydyna stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: ostra białaczka szpikowa, mielofibroza.

• Cyklosporyna

  Cyklosporyna to lek immunosupresyjny, który jest stosowany w celu zapobiegania odrzutom przeszczepów organów oraz w leczeniu chorób autoimmunologicznych. Działa poprzez hamowanie aktywności limfocytów T, które odgrywają kluczową rolę w odpowiedzi immunologicznej. Cyklosporyna jest często stosowana w terapii po przeszczepach nerek, wątroby oraz serca, a także w leczeniu chorób takich jak łuszczyca czy reumatoidalne zapalenie stawów. Lek ten jest podawany doustnie lub dożylnie, a jego działanie może być monitorowane przez kontrolę poziomów leku we krwi, aby uniknąć działań niepożądanych, takich jak uszkodzenie nerek czy zwiększone ryzyko infekcji. Pomimo skuteczności cyklosporyny, jej stosowanie wymaga starannego nadzoru medycznego ze względu na potencjalne poważne skutki uboczne. W terapii cyklosporyną ważne jest również przestrzeganie zaleceń dotyczących diety i unikania interakcji z innymi lekami. >>>

  Cyklosporyna stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: miastenia.

• Decytabina

  Decytabina to lek stosowany głównie w leczeniu ostrej białaczki szpikowej (AML) u dorosłych pacjentów. Jest analogiem nukleozydu cytydyny, który działa poprzez hamowanie metylacji DNA, co może prowadzić do reaktywacji genów supresorowych nowotworów i zahamowania wzrostu komórek nowotworowych. Decytabina jest również badana jako potencjalny lek w leczeniu innych typów nowotworów i schorzeń hematologicznych. >>>

  Decytabina stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: ostra białaczka szpikowa.

• Deferasiroks

  Deferasiroks to lek stosowany głównie w leczeniu przewlekłego nadmiaru żelaza u pacjentów z chorobą przewlekłą, którzy otrzymują regularne transfuzje krwi. Działa poprzez wiązanie nadmiaru żelaza i ułatwia jego wydalanie z organizmu przez mocz. Deferasiroks jest inhibitorem chelatującym, który pomaga zmniejszyć toksyczne skutki długotrwałej terapii transfuzjami krwi, takie jak nadmiar żelaza w organizmie. >>>

  Deferasiroks stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: ostra białaczka szpikowa, niedokrwistość, talasemia, mielofibroza.

• Deferoksamina

  Deferoksamina to chelator żelaza stosowany w medycynie, szczególnie u pacjentów z nadmiarem żelaza w organizmie, na przykład w wyniku transfuzji krwi czy chorób hematologicznych. Działa poprzez wiązanie jonów żelaza, co ułatwia ich wydalanie z organizmu. Lek ten jest stosowany w leczeniu chorób takich jak hematochromatoza, talasemia czy anemia sierpowata. Deferoksamina podawana jest zazwyczaj w formie zastrzyków lub infuzji, a jej skuteczność i bezpieczeństwo są monitorowane przez lekarzy. Działania niepożądane mogą obejmować reakcje alergiczne, uszkodzenia słuchu czy problemy z nerkami, dlatego ważne jest, aby leczenie odbywało się pod kontrolą specjalisty. >>>

  Deferoksamina stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: talasemia.

• Deferypron

  Deferypron to związek chemiczny stosowany głównie w medycynie jako chelator żelaza. Jego głównym zastosowaniem jest leczenie nadmiaru żelaza w organizmie, co może występować na przykład u pacjentów z chorobami genetycznymi, takimi jak talasemia czy hemochromatoza. Deferypron działa poprzez wiązanie żelaza, co umożliwia jego wydalanie z organizmu. Leczenie deferypronem może przynieść korzyści w zapobieganiu uszkodzeniom narządów spowodowanym nadmiarem żelaza, takim jak uszkodzenia serca, wątroby czy trzustki. Jednak jak każdy lek, deferypron może powodować działania niepożądane, w tym problemy żołądkowo-jelitowe czy reakcje alergiczne. Dlatego jego stosowanie powinno być zawsze monitorowane przez specjalistów. >>>

  Deferypron stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: talasemia.

• Eltrombopag

  Eltrombopag to lek stosowany w leczeniu małopłytkowości, czyli niskiego poziomu płytek krwi. Działa jako agonista receptora trombopoetyny, co prowadzi do zwiększenia produkcji płytek krwi w szpiku kostnym. Jest szczególnie używany u pacjentów z przewlekłą małopłytkowością odpornościową oraz u pacjentów z chorobą wątroby. Eltrombopag może być podawany doustnie i jest często stosowany w przypadku, gdy inne terapie nie przynoszą oczekiwanych rezultatów. Jak każdy lek, może powodować działania niepożądane, w tym ryzyko zakrzepów krwi, dlatego ważne jest monitorowanie pacjentów w trakcie leczenia. >>>

  Eltrombopag stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: niedokrwistość.

• Epoetyna alfa

  Epoetyna alfa to syntetyczna forma erytropoetyny, hormonu produkowanego naturalnie przez nerki, który stymuluje produkcję czerwonych krwinek w szpiku kostnym. Jest stosowana w medycynie głównie w leczeniu anemii, zwłaszcza u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek, a także u osób poddawanych chemioterapii. Epoetyna alfa może poprawić jakość życia pacjentów poprzez zwiększenie poziomu hemoglobiny i redukcję objawów związanych z anemią. Lek ten podawany jest zazwyczaj w formie zastrzyków i może mieć skutki uboczne, takie jak nadciśnienie, reakcje alergiczne czy ryzyko zakrzepów. Regularne monitorowanie poziomu hemoglobiny oraz stanu zdrowia pacjentów jest istotne podczas terapii epoetyną alfa. >>>

  Epoetyna alfa stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: niedokrwistość.

• Filgrastym

  Filgrastym to lek stosowany w medycynie, który należy do grupy czynników stymulujących powstawanie kolonii granulocytów (G-CSF). Jego głównym działaniem jest wspomaganie produkcji białych krwinek, szczególnie neutrofili, co jest istotne w leczeniu pacjentów z obniżoną odpornością, na przykład po chemioterapii lub w przypadku chorób hematologicznych. Filgrastym jest stosowany w celu zmniejszenia ryzyka infekcji u pacjentów, których liczba neutrofili jest niska. Lek podaje się zazwyczaj w postaci zastrzyków. Działania niepożądane mogą obejmować bóle kości, reakcje w miejscu wstrzyknięcia oraz rzadziej inne objawy, takie jak podwyższenie poziomu enzymów wątrobowych. Istotne jest monitorowanie pacjentów podczas terapii, aby ocenić skuteczność leczenia i ewentualne skutki uboczne. >>>

  Filgrastym stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: agranulocytoza.

• Ipilimumab

  Ipilimumab to lek stosowany w immunoterapii nowotworowej, głównie w leczeniu czerniaka. Działa jako inhibitor punktu kontrolnego immunologicznego, blokując białko CTLA-4, co prowadzi do zwiększenia aktywności komórek T i wzmocnienia odpowiedzi immunologicznej organizmu na komórki nowotworowe. Został zatwierdzony do użytku klinicznego w celu poprawy przeżywalności pacjentów z zaawansowanym czerniakiem, a także w innych nowotworach, takich jak rak płuca czy rak pęcherza moczowego, w połączeniu z innymi terapiami. Jak każdy lek, ipilimumab wiąże się z ryzykiem działań niepożądanych, które mogą obejmować reakcje autoimmunologiczne, co wymaga starannego monitorowania pacjentów podczas leczenia. >>>

  Ipilimumab stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: czerniak.

• Nivolumab

  Niwolumab to lek przeciwnowotworowy należący do klasy inhibitorów punktów kontrolnych immunologicznych. Jest przeciwciałem monoklonalnym, które blokuje białko PD-1 (programmed death-1) na powierzchni komórek T, co pozwala układowi odpornościowemu na skuteczniejsze rozpoznawanie i niszczenie komórek nowotworowych. Niwolumab jest stosowany w leczeniu różnych rodzajów nowotworów, w tym czerniaka, raka płuc, raka nerkowokomórkowego i chłoniaka Hodgkina. >>>

  Nivolumab stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: ostra białaczka szpikowa, rak nerki, rak pęcherza moczowego, czerniak.

• Romiplostym

  >>>

• Ruksolitynib

  Ruksolitynib to lek stosowany w leczeniu niektórych rodzajów nowotworów krwi, w szczególności mielofibrozy i policytemii prawdziwej. Jest inhibitorem kinazy JAK (Janus kinase), działającym poprzez blokowanie sygnałów, które powodują nadmierny wzrost i podział komórek krwi oraz włóknienie szpiku kostnego. >>>

  Ruksolitynib stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: ostra białaczka szpikowa, nadkrwistość, czerwienica prawdziwa, mielofibroza, nadpłytkowość samoistna.

• Talidomid

  Talidomid to lek, który pierwotnie był stosowany jako środek uspokajający i przeciwbólowy, ale został wycofany z rynku z powodu poważnych skutków ubocznych. Jest znany głównie z tragicznego związku z wadami wrodzonymi u dzieci, które urodziły się z deformacjami kończyn. Obecnie talidomid jest stosowany w kontrolowany sposób w leczeniu niektórych chorób, takich jak międzyinnymi szpiczak mnogi oraz trąd, pod kontrolą specjalistów medycznych i z rygorystycznymi zabezpieczeniami przeciwdziałającymi wadom wrodzonym. >>>

  Talidomid stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: rumień guzowaty, choroba Crohna, amyloidoza, szpiczak mnogi, mielofibroza.

• Wenetoklaks

  Wenetoklaks (venetoclax) to lek przeciwnowotworowy stosowany głównie w leczeniu niektórych rodzajów białaczek, takich jak przewlekła białaczka limfocytowa (CLL) i ostra białaczka szpikowa (AML). >>>

  Wenetoklaks stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: ostra białaczka szpikowa.

• Worinostat

  Worinostat to lek stosowany w terapii nowotworowej, zwłaszcza w leczeniu szpiczaka plazmocytowego oraz innych rodzajów chłoniaków. Działa jako inhibitor deacetylazy histonowej, co wpływa na regulację ekspresji genów związanych z cyklem komórkowym, różnicowaniem i apoptozą. Dzięki temu może hamować wzrost komórek nowotworowych oraz ich przeżywalność. Worinostat jest podawany doustnie i może być stosowany w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami chemioterapeutycznymi. Jak każdy lek, może powodować działania niepożądane, takie jak zmęczenie, problemy z układem pokarmowym czy zmiany w morfologii krwi. Ważne jest monitorowanie pacjentów podczas leczenia oraz dostosowywanie dawek w zależności od reakcji organizmu. >>>

  Worinostat stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: ziarniniak grzybiasty.


* Nie stosuj żadnego z wymienionych lekarstw lub terapii bez konsultacji z lekarzem.

Zespół mielodysplastyczny - do jakiego lekarza się udać?

• Hematologia

  Hematologia jest dziedziną medycyny zajmującą się badaniem przyczyn, rokowania, leczenia i zapobiegania chorobom związanym z krwią. Obejmuje ona leczenie chorób, które wpływają na produkcję krwi i jej składników, takich jak komórki krwi, hemoglobina, białka krwi, szpik kostny, płytki krwi, naczynia krwionośne, śledziona i mechanizm krzepnięcia. >>>

  Hematologia to dział medycyny zajmujący się również szeregiem innych chorób, takich jak np.: zespół Felty’ego, zatorowość płucna, amyloidoza, krioglobulinemia, choroba von Gierkego, ostra białaczka limfoblastyczna, zespół Wiskotta-Aldricha, chłoniak grudkowy, sarkoidoza, szpiczak mnogi, chłoniak Burkitta, ziarniniak grzybiasty, ostra białaczka szpikowa, przewlekła białaczka szpikowa, niedokrwistość, zespół Plummera-Vinsona, zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego, hemofilia, choroba von Willebranda, skaza krwotoczna, agranulocytoza, methemoglobinemia, chłoniak Hodgkina, nadkrwistość, talasemia, grasiczak, rak serca, czerwienica prawdziwa, mielofibroza, gammapatia monoklonalna, nadpłytkowość samoistna, mononukleoza zakaźna, eozynofilia, bartoneloza, sepsa, niedokrwistość aplastyczna.

• Medycyna wewnętrzna

  Medycyna wewnętrzna jest jedną z głównych specjalizacji medycznych, której głównym celem jest diagnostyka, leczenie oraz profilaktyka chorób dorosłych. Lekarz specjalizujący się w medycynie wewnętrznej nazywany jest internistą lub lekarzem internistą. Specjalizacja ta obejmuje szeroki zakres chorób i schorzeń, które dotyczą różnych narządów i układów wewnętrznych organizmu. Interniści zajmują się m.in. chorobami układu sercowo-naczyniowego, układu oddechowego, układu pokarmowego, nerek, endokrynologii, hematologii, reumatologii oraz chorobami zakaźnymi. Interniści często pracują jako pierwsi konsultanci przy kompleksowych przypadkach medycznych, gdzie wymagane jest koordynowanie opieki nad pacjentem i diagnozowanie chorób o niejasnej etiologii. Specjaliści od medycyny wewnętrznej stosują różne metody diagnostyczne, w tym badania laboratoryjne, obrazowe, jak również przeprowadzają różne procedury diagnostyczne. >>>

  Medycyna wewnętrzna to dział medycyny zajmujący się również szeregiem innych chorób, takich jak np.: toczeń rumieniowaty, dna moczanowa, choroba refluksowa przełyku, choroba wrzodowa, zapalenie wyrostka robaczkowego, zapalenie otrzewnej, hipotensja, zapalenie płuc, zapalenie mięśnia sercowego, częstoskurcz nadkomorowy, zespół chorego węzła zatokowo-przedsionkowego, zapalenie osierdzia, migrena, niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, niedoczynność przytarczyc, niedokrwistość, zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego, skaza krwotoczna, methemoglobinemia, akantocefaloza, zespół Cushinga, niedokrwistość aplastyczna, choroba niedokrwienna serca.

• Onkologia

  Onkologia to dziedzina medycyny zajmująca się badaniem, leczeniem, diagnozowaniem i zapobieganiem chorobom nowotworowym. Medyk praktykujący onkologię to onkolog. Etymologicznym pochodzeniem nazwy jest greckie słowo ὄγκος (ónkos), oznaczające "guz", "objętość" lub "masę". Prowadzone są ogromne ilości badań na wszystkich frontach onkologii, począwszy od biologii komórek nowotworowych, radioterapii do schematów leczenia chemioterapią i optymalnej opieki paliatywnej i uśmierzania bólu. W ostatniej dekadzie pojawienie się sekwencjonowania następnej generacji i sekwencjonowania całego genomu całkowicie zmieniło nasze rozumienie nowotworów. Identyfikacja nowych markerów genetycznych/molekularnych radykalnie zmieni sposób diagnozowania i leczenia nowotworów, co utoruje drogę medycynie spersonalizowanej. >>>

  Onkologia to dział medycyny zajmujący się również szeregiem innych chorób, takich jak np.: rogowacenie ciemne, pylica płuc, choroba wrzodowa, tętniak Rasmussena, perlak, nadczynność przysadki, chłoniak Hodgkina, ostra białaczka limfoblastyczna, chłoniak grudkowy, szpiczak mnogi, chłoniak Burkitta, ziarniniak grzybiasty, ostra białaczka szpikowa, przewlekła białaczka szpikowa, zespół Plummera-Vinsona, agranulocytoza, nadkrwistość, rak szyjki macicy, glejak wielopostaciowy, rak jajnika, rak tarczycy, rak prącia, rak nadnercza, rak prostaty, rak nerki, rak pęcherza moczowego, siatkówczak, gwiaździak anaplastyczny, gruczolak przysadki, mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy, szyszyniak zarodkowy, rak splotu naczyniastego, wyściółczak, tłuszczakonerwiak komórkowy móżdżku, nerwiak komórkowy ośrodkowy, zwojakoglejak, rak odbytu, rak wątrobowokomórkowy, rak dróg żółciowych, rak pęcherzyka żółciowego, rak trzustki, rak jamy nosowo-gardłowej, rak krtani, rak płuc, grasiczak, rak serca, rak kości, czerniak, międzybłoniak, rak żołądka.

Bibliografia:

• Identyfikator z baz danych dotyczących genomów, ścieżek enzymatycznych i biologicznych substancji chemicznych (ENG)
• Zespół mielodysplastyczny w bazie U.S. National Library of Medicine (ENG)
• Zespół mielodysplastyczny na stronach brytyjskiego NHS (ENG)
• Zespół mielodysplastyczny na stronach Medscape (ENG)
• Zespół mielodysplastyczny w bazie danych amerykańskiego National Cancer Institute (ENG)
• Zespół mielodysplastyczny w bazie schorzeń Diseases Database (ENG)
• Zespół mielodysplastyczny w bazie rzadkich i genetycznych chorób GARD amerykańskiego Narodowego Instytutu Zdrowia (ENG)