Szpiczak mnogi

Co to jest szpiczak mnogi?

Szpiczak mnogi to nowotwór złośliwy, który wywodzi się z komórek plazmatycznych, będących kluczowym elementem układu odpornościowego. Komórki te znajdują się w szpikach kostnych i są odpowiedzialne za produkcję przeciwciał, które pomagają organizmowi w walce z infekcjami. W przypadku szpiczaka mnogiego, komórki plazmatyczne zaczynają się niekontrolowanie mnożyć, co prowadzi do powstania guzów w szpiku kostnym oraz w innych częściach ciała.

Choroba ta charakteryzuje się różnorodnymi objawami, które mogą obejmować bóle kości, osłabienie, anemię, problemy z nerkami oraz zwiększone ryzyko infekcji. Zmiany te wynikają z nieprawidłowego działania komórek plazmatycznych, które produkują nadmiar białka, a także mogą prowadzić do uszkodzenia szpiku kostnego, co z kolei wpływa na produkcję zdrowych komórek krwi.

Szpiczak mnogi jest schorzeniem przewlekłym, co oznacza, że jego przebieg może być długotrwały i złożony. W zależności od indywidualnych cech pacjenta, choroba ta może mieć różny przebieg, a także różne reakcje na leczenie. Współczesna medycyna oferuje różne metody terapeutyczne, które mogą znacznie poprawić jakość życia pacjentów oraz wydłużyć czas przeżycia.

Jeśli chodzi o kwestie wyleczenia, szpiczak mnogi jest uznawany za chorobę nieuleczalną, jednakże dzięki postępom w terapii, wiele osób z tą diagnozą może żyć przez wiele lat, a niektórzy pacjenci osiągają trwałą remisję. Szanse na wyleczenie są uzależnione od wielu czynników, takich jak wiek pacjenta, ogólny stan zdrowia, typ szpiczaka oraz odpowiedź na leczenie. Właściwe podejście terapeutyczne oraz regularne monitorowanie stanu zdrowia mogą przyczynić się do poprawy rokowania i jakości życia osób z szpiczakiem mnogim.

Szpiczak mnogi według naukowych faktów medycznych. Opieramy się tylko na źródłach medycznych, poniższe dane pochodzą ze sprawdzonych baz medycznych. Gorąco odradzamy powierzanie swojego zdrowia szarlatanom i niesprawdzonym źródłom.

Klasyfikacja szpiczaka mnogiego

ICD-10-CM: C90.00
ICD-10-CM: C90.0

Możliwe objawy szpiczaka mnogiego

• Ból kostny

  Ból kostny to subiektywne odczucie dyskomfortu, które występuje w obrębie kości. Może być wynikiem różnych przyczyn, takich jak urazy, stany zapalne, nowotwory, infekcje lub choroby degeneracyjne, takie jak osteoporoza. Ból kostny może mieć różny charakter – od ostrego i pulsującego po przewlekły i tępy. Z medycznego punktu widzenia, ból kostny często jest wynikiem podrażnienia receptorów bólowych w kościach lub otaczających tkankach. Często towarzyszą mu inne objawy, takie jak obrzęk, zaczerwienienie czy ograniczenie ruchomości. Diagnoza przyczyn bólu kostnego wymaga dokładnego wywiadu medycznego, badań obrazowych, takich jak rentgen czy tomografia komputerowa, oraz ewentualnych badań laboratoryjnych. Leczenie bólu kostnego zależy od jego przyczyny i może obejmować farmakoterapię, rehabilitację, a w niektórych przypadkach interwencje chirurgiczne. Ważne jest, aby zidentyfikować źródło bólu, aby skutecznie go leczyć i poprawić jakość życia pacjenta. >>>

  Ból kostny to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: ostra białaczka limfoblastyczna, rak kości, zespół mielodysplastyczny, mielofibroza.

• Niedokrwistość

  Anemia (niedokrwistość) jest zaburzeniem krwi, w którym krew ma zmniejszoną zdolność do przenoszenia tlenu ze względu na niższą niż normalna liczbę czerwonych krwinek lub zmniejszenie ilości hemoglobiny. Kiedy anemia pojawia się powoli, objawy są często niejasne, takie jak zmęczenie, osłabienie, duszność, bóle głowy i zmniejszona zdolność do wysiłku. Kiedy anemia jest ostra, objawy mogą obejmować dezorientację, uczucie mdlenia, utratę przytomności i zwiększone pragnienie. Anemia musi być znaczna, zanim osoba stanie się zauważalnie blada. Dodatkowe objawy mogą wystąpić w zależności od przyczyny. Anemia może być tymczasowa lub długotrwała i może mieć zakres od łagodnego do ciężkiego. >>>

  Niedokrwistość to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: ostra białaczka szpikowa, mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy, rak żołądka, nowotwór jelita cienkiego, talasemia, malaria, leiszmanioza, Śpiączka afrykańska, fascjoloza, hymenolepidoza, dyfilobotrioza.

• Obniżona odporność

  >>>

  Obniżona odporność to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: choroba Menkesa, zespół mielodysplastyczny, zespół Cushinga, niedokrwistość aplastyczna.

• Osłabienie

  >>>

  Osłabienie to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: marskość wątroby, pęcherzyca, hipotensja, zapalenie zatok przynosowych, angina, kardiomiopatia restrykcyjna, częstoskurcz nadkomorowy, krwotok śródmózgowy, zapalenie osierdzia, amyloidoza, kwashiorkor, chłoniak Burkitta, rak szyjki macicy, mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy, glejak wielopostaciowy, rak odbytu, rak pęcherzyka żółciowego, zespół mielodysplastyczny, aspergiloza, dur powrotny, tasiemczyca, niedokrwistość aplastyczna.

• Podwyższone stężenie wapnia we krwi

  >>>

• Problemy z nerkami

  >>>

  Problemy z nerkami to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: amyloidoza.

• Trudności w oddychaniu

  Trudności w oddychaniu, znane także jako duszność, to subiektywne odczucie niewystarczającej ilości powietrza lub trudności w jego wdychaniu i wydychaniu. Z medycznego punktu widzenia, duszność może być spowodowana różnorodnymi czynnikami, takimi jak choroby płuc, choroby serca, alergie, infekcje, a także problemy z układem nerwowym. W przypadku chorób płuc, takich jak astma, przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) czy zapalenie płuc, dochodzi do zwężenia dróg oddechowych lub upośledzenia wymiany gazowej, co prowadzi do uczucia duszności. Choroby serca, jak niewydolność serca, mogą powodować gromadzenie się płynów w płucach, co również utrudnia oddychanie. Duszność może występować w różnych sytuacjach, w tym podczas wysiłku fizycznego, w spoczynku lub w nocy. Jej nasilenie oraz towarzyszące objawy, takie jak ból w klatce piersiowej, kaszel czy sinica, mogą wskazywać na poważne stany wymagające natychmiastowej interwencji medycznej. Leczenie trudności w oddychaniu zależy od przyczyny jej wystąpienia i może obejmować farmakoterapię, rehabilitację oddechową, a w niektórych przypadkach interwencje chirurgiczne. Ważne jest, aby każda osoba doświadczająca duszności skonsultowała się z lekarzem w celu ustalenia przyczyny i odpowiedniego leczenia. >>>

  Trudności w oddychaniu to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: polip nosa, stwardnienie zanikowe boczne, choroba Refsuma, choroba Pompego, amyloidoza, otyłość, czerwienica prawdziwa.

• Zmęczenie

  Zmęczenie to termin używany do opisania ogólnego uczucia zmęczenia lub braku energii. Nie jest to to samo, co zwykła senność. >>>

  Zmęczenie to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: reaktywne zapalenie stawów, pęcherzyca, rumień guzowaty, pylica płuc, choroba Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, tętniak, hipotensja, ostre zapalenie gardła, grypa, ostre zapalenie oskrzeli, rozedma płuc, niedomykalność zastawki aortalnej, zapalenie mięśnia sercowego, kardiomiopatia rozstrzeniowa, kardiomiopatia przerostowa, kardiomiopatia restrykcyjna, gorączka reumatyczna, nadciśnienie tętnicze, wypadanie płatka zastawki mitralnej, bezdech senny, choroba Pompego, amyloidoza, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, zaburzenia depresyjne, niedoczynność tarczycy, choroba Hashimoto, niedoczynność przytarczyc, otyłość, ostra białaczka szpikowa, niedokrwistość, methemoglobinemia, nadkrwistość, chłoniak Hodgkina, ostra białaczka limfoblastyczna, chłoniak grudkowy, rak jajnika, rak nerki, gruczolak przysadki, rak tarczycy, rak żołądka, rak odbytu, talasemia, rak dróg żółciowych, rak płuc, zespół mielodysplastyczny, mielofibroza, nadpłytkowość samoistna, czerwienica prawdziwa.

• Zmiany w widzeniu

  >>>

Stosowane leczenie*

• (RS)-cyklofosfamid

  Cyklofosfamid (łac. Cyclophosphamidum) – organiczny związek chemiczny z grupy cyklicznych diamidofosforanów (diamidów kwasu fosforowego), zawierający pierścień 1,3,2-oksazafosfinanowy i fragment iperytu azotowego (−N(CH2CH2Cl)2) jako amidowy ligand egzocykliczny. Stosowany jako lek cytostatyczny z grupy leków alkilujących. >>>

  (RS)-cyklofosfamid stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: stwardnienie rozsiane, miastenia, chłoniak Burkitta, ziarniniak grzybiasty, ostra białaczka szpikowa, przewlekła białaczka szpikowa, rak jajnika, siatkówczak, mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy, rak piersi, rak jądra.

• (RS)-lenalidomid

  (RS)-lenalidomid to syntetyczny związek chemiczny, który należy do grupy leków immunomodulujących. Jest stosowany głównie w terapii szpiczaka plazmocytowego oraz niektórych rodzajów chłoniaków. Działa poprzez modyfikację odpowiedzi immunologicznej organizmu, hamując proliferację komórek nowotworowych oraz stymulując apoptozę, czyli naturalny proces śmierci komórek. Lenalidomid wykazuje także działanie angiogenne, co oznacza, że może hamować tworzenie nowych naczyń krwionośnych, które są niezbędne do wzrostu guzów. Lek ten jest często stosowany w połączeniu z innymi terapiami, co zwiększa jego skuteczność. Ze względu na ryzyko działań niepożądanych, takich jak uszkodzenie szpiku kostnego czy ryzyko zakrzepów, pacjenci przyjmujący lenalidomid są monitorowani pod kątem potencjalnych komplikacji. >>>

  (RS)-lenalidomid stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: amyloidoza, ziarniniak grzybiasty, niedokrwistość, zespół mielodysplastyczny, mielofibroza.

• (S)-talidomid

  (S)-talidomid to związek chemiczny, który jest izomerem talidomidu, znanym lekiem, który był stosowany w latach 50. i 60. XX wieku jako środek uspokajający i przeciwwymiotny. Jego zastosowanie w ciąży doprowadziło do poważnych wad wrodzonych u noworodków, co spowodowało wycofanie leku z rynku. W ostatnich latach (S)-talidomid zyskał nową uwagę w kontekście leczenia niektórych chorób, takich jak nowotwory i choroby autoimmunologiczne, ze względu na swoje właściwości immunomodulujące i przeciwnowotworowe. Działa poprzez hamowanie angiogenezy oraz wpływ na odpowiedź immunologiczną organizmu. Pomimo kontrowersji związanych z jego przeszłością, (S)-talidomid jest obecnie badany i stosowany w terapii niektórych schorzeń, a jego zastosowanie jest ściśle kontrolowane. >>>

• Aldesleukina

  Aldesleukina, znana również jako rekombinantna interleukina-2 (IL-2), to białko stosowane w terapii immunologicznej, które wspomaga rozwój i aktywację limfocytów T. Jest to czynnik wzrostu, który odgrywa kluczową rolę w odpowiedzi immunologicznej organizmu, szczególnie w walce z nowotworami. Aldesleukina jest stosowana w leczeniu niektórych typów nowotworów, takich jak czerniak oraz rak nerki, gdzie może przyczyniać się do zwiększenia liczby i aktywności komórek odpornościowych. Lek ten może być podawany w formie wlewów dożylnych i wymaga starannego monitorowania pacjentów z uwagi na potencjalne działania niepożądane, w tym ciężkie reakcje immunologiczne. Terapia aldesleukiną może prowadzić do poprawy przeżywalności u niektórych pacjentów, jednak jej skuteczność zależy od wielu czynników, takich jak stan zdrowia pacjenta oraz zaawansowanie choroby. >>>

  Aldesleukina stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: czerniak.

• Bortezomib

  Bortezomib to lek stosowany w terapii nowotworowej, szczególnie w leczeniu szpiczaka mnogiego oraz niektórych rodzajów chłoniaków. Działa jako inhibitor proteasomów, co oznacza, że hamuje proces rozkładu białek w komórkach. W wyniku tego działania dochodzi do akumulacji białek, które regulują cykl komórkowy i apoptozę, co prowadzi do zahamowania wzrostu komórek nowotworowych. Bortezomib podawany jest zazwyczaj w formie iniekcji, a jego działanie może być wspomagane przez inne leki chemioterapeutyczne. Terapia bortezomibem może wiązać się z różnymi skutkami ubocznymi, takimi jak zmęczenie, nudności, neuropatia obwodowa czy ryzyko infekcji. Leczenie jest zazwyczaj dostosowywane do indywidualnych potrzeb pacjenta, a jego skuteczność monitorowana jest przez lekarzy. Bortezomib zrewolucjonizował podejście do leczenia szpiczaka mnogiego, znacznie poprawiając wyniki terapii i jakość życia pacjentów. >>>

  Bortezomib stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: amyloidoza.

• Chlorowodorek doksorubicyny

  Doksorubicyna, sprzedawana między innymi pod nazwą handlową Adriamycin, jest lekiem z grupy chemioterapii stosowanym w leczeniu nowotworów. Obejmuje to raka piersi, raka pęcherza moczowego, mięsaka Kaposiego, chłoniaka i ostrą białaczkę limfocytową. Często jest stosowana razem z innymi środkami chemioterapii. Doksorubicynę podaje się we wstrzyknięciu do żyły. >>>

  Chlorowodorek doksorubicyny stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: rak prostaty, rak trzustki, rak jądra.

• Cisplatyna

  Cisplatyna jest lekiem z grupy chemioterapii stosowanym w leczeniu wielu nowotworów. Należą do nich: rak jądra, rak jajnika, rak szyjki macicy, rak piersi, rak pęcherza moczowego, rak głowy i szyi, rak przełyku, rak płuc, międzybłoniak, guzy mózgu i neuroblastoma. Podaje się ją we wstrzyknięciu do żyły. >>>

  Cisplatyna stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: rak jajnika, rak prostaty, rak pęcherza moczowego, rak krtani, rak piersi, rak przełyku, rak jądra.

• Iksazomib

  Iksazomib to lek stosowany w terapii niektórych rodzajów szpiczaka plazmocyterycznego, czyli nowotworu krwi. Należy do grupy inhibitorów proteasomów, które działają poprzez blokowanie enzymów odpowiedzialnych za rozkład białek w komórkach nowotworowych. Dzięki temu, iksazomib prowadzi do akumulacji białek proapoptotycznych, co z kolei indukuje apoptozę, czyli programowaną śmierć komórek nowotworowych. Lek jest podawany doustnie, co stanowi jego istotną zaletę w porównaniu do innych terapii, które wymagają infuzji dożylnej. Iksazomib jest często stosowany w skojarzeniu z innymi lekami, takimi jak lenalidomid i deksametazon, co zwiększa jego skuteczność. Jak każdy lek, może powodować działania niepożądane, w tym zmiany w morfologii krwi, problemy żołądkowo-jelitowe oraz reakcje skórne. W związku z tym, pacjenci wymagają regularnej kontroli medycznej podczas leczenia. >>>

  Iksazomib stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: amyloidoza.

• Melfalan

  Melfalan to lek chemioterapeutyczny stosowany w leczeniu nowotworów, zwłaszcza szpiczaka mnogiego i niektórych typów raka jajnika. Należy do grupy alkaloidów roślinnych i działa poprzez hamowanie podziału komórek nowotworowych, co prowadzi do ich śmierci. Melfalan jest podawany najczęściej w formie doustnej lub dożylnie, a jego działanie polega na uszkadzaniu DNA komórek, co utrudnia im reprodukcję. Pomimo skuteczności, melfalan może powodować działania niepożądane, w tym osłabienie układu odpornościowego, co zwiększa ryzyko infekcji, a także problemy z układem pokarmowym, takie jak nudności i wymioty. Z tego powodu jego stosowanie wymaga starannego monitorowania pacjentów oraz dostosowania dawki w zależności od indywidualnej reakcji organizmu. Melfalan jest również czasami stosowany w terapii przed przeszczepem komórek macierzystych, aby zredukować liczbę komórek nowotworowych w organizmie pacjenta przed wykonaniem zabiegu. Jego zastosowanie w onkologii jest szerokie, ale zawsze powinno być prowadzone pod ścisłą kontrolą lekarza specjalisty. >>>

  Melfalan stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: amyloidoza, rak jajnika, mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy, rak piersi.

• Octan deksametazonu

  Octan deksametazonu to syntetyczny glikokortykosteroid, który wykazuje silne działanie przeciwzapalne i immunosupresyjne. Jest stosowany w leczeniu różnych schorzeń, takich jak alergie, choroby autoimmunologiczne, stany zapalne oraz w terapii nowotworowej. Działa poprzez hamowanie odpowiedzi immunologicznej organizmu oraz zmniejszanie produkcji substancji prozapalnych. Lek ten jest dostępny w różnych formach, w tym w postaci zastrzyków, tabletek oraz maści. Dawkowanie oraz czas trwania terapii zależą od rodzaju schorzenia oraz indywidualnych potrzeb pacjenta. Jak każdy lek, octan deksametazonu może powodować działania niepożądane, dlatego jego stosowanie powinno odbywać się pod kontrolą lekarza. Wskazania do jego użycia oraz ewentualne ryzyko są dokładnie oceniane przed rozpoczęciem terapii. >>>

• Pleryksafor

  Pleryksafor to substancja czynna stosowana w medycynie, która działa jako antagonista receptora CXCR4. Jest wykorzystywana w terapii nowotworowej, w szczególności w leczeniu niektórych typów białaczek i chłoniaków. Pleryksafor ma na celu mobilizację komórek macierzystych z szpiku kostnego do krwi obwodowej, co ułatwia ich zbieranie do dalszych terapii, takich jak przeszczep komórek macierzystych. Działa poprzez blokowanie interakcji między komórkami nowotworowymi a mikrośrodowiskiem szpiku kostnego, co może również wpływać na zahamowanie wzrostu nowotworów. Lek jest podawany w formie iniekcji i zazwyczaj stosowany w połączeniu z innymi terapiami. Jak każdy lek, pleryksafor może powodować działania niepożądane, dlatego jego stosowanie powinno być dokładnie monitorowane przez specjalistów. >>>

• Prokarbazyna

  Prokarbazyna to lek stosowany głównie w onkologii, zwłaszcza w terapii nowotworów takich jak chłoniak Hodgkina oraz inne rodzaje chłoniaków. Należy do grupy leków cytotoksycznych oraz inhibitorów monoaminooksydazy, co oznacza, że może wpływać na metabolizm neuroprzekaźników w organizmie. Prokarbazyna działa poprzez hamowanie syntezy DNA, co prowadzi do zahamowania wzrostu komórek nowotworowych. Lek jest podawany doustnie i często stosowany w schematach chemioterapeutycznych, zazwyczaj w połączeniu z innymi lekami. Działania niepożądane mogą obejmować nudności, wymioty, zmiany w obrazie morfologicznym krwi oraz ryzyko wystąpienia reakcji alergicznych. Ze względu na swoje działanie, prokarbazyna wymaga ostrożności w stosowaniu, a pacjenci są często monitorowani pod kątem ewentualnych skutków ubocznych. >>>

  Prokarbazyna stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: czerniak.

• Talidomid

  Talidomid to lek, który pierwotnie był stosowany jako środek uspokajający i przeciwbólowy, ale został wycofany z rynku z powodu poważnych skutków ubocznych. Jest znany głównie z tragicznego związku z wadami wrodzonymi u dzieci, które urodziły się z deformacjami kończyn. Obecnie talidomid jest stosowany w kontrolowany sposób w leczeniu niektórych chorób, takich jak międzyinnymi szpiczak mnogi oraz trąd, pod kontrolą specjalistów medycznych i z rygorystycznymi zabezpieczeniami przeciwdziałającymi wadom wrodzonym. >>>

  Talidomid stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: rumień guzowaty, choroba Crohna, amyloidoza, zespół mielodysplastyczny, mielofibroza.


* Nie stosuj żadnego z wymienionych lekarstw lub terapii bez konsultacji z lekarzem.

Szpiczak mnogi - do jakiego lekarza się udać?

• Hematologia

  Hematologia jest dziedziną medycyny zajmującą się badaniem przyczyn, rokowania, leczenia i zapobiegania chorobom związanym z krwią. Obejmuje ona leczenie chorób, które wpływają na produkcję krwi i jej składników, takich jak komórki krwi, hemoglobina, białka krwi, szpik kostny, płytki krwi, naczynia krwionośne, śledziona i mechanizm krzepnięcia. >>>

  Hematologia to dział medycyny zajmujący się również szeregiem innych chorób, takich jak np.: zespół Felty’ego, zatorowość płucna, amyloidoza, krioglobulinemia, choroba von Gierkego, skaza krwotoczna, agranulocytoza, methemoglobinemia, chłoniak Hodgkina, nadkrwistość, ostra białaczka limfoblastyczna, zespół Wiskotta-Aldricha, chłoniak grudkowy, sarkoidoza, chłoniak Burkitta, ziarniniak grzybiasty, ostra białaczka szpikowa, przewlekła białaczka szpikowa, niedokrwistość, zespół Plummera-Vinsona, zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego, hemofilia, choroba von Willebranda, talasemia, grasiczak, rak serca, czerwienica prawdziwa, zespół mielodysplastyczny, mielofibroza, gammapatia monoklonalna, nadpłytkowość samoistna, mononukleoza zakaźna, eozynofilia, bartoneloza, sepsa, niedokrwistość aplastyczna.

• Onkologia

  Onkologia to dziedzina medycyny zajmująca się badaniem, leczeniem, diagnozowaniem i zapobieganiem chorobom nowotworowym. Medyk praktykujący onkologię to onkolog. Etymologicznym pochodzeniem nazwy jest greckie słowo ὄγκος (ónkos), oznaczające "guz", "objętość" lub "masę". Prowadzone są ogromne ilości badań na wszystkich frontach onkologii, począwszy od biologii komórek nowotworowych, radioterapii do schematów leczenia chemioterapią i optymalnej opieki paliatywnej i uśmierzania bólu. W ostatniej dekadzie pojawienie się sekwencjonowania następnej generacji i sekwencjonowania całego genomu całkowicie zmieniło nasze rozumienie nowotworów. Identyfikacja nowych markerów genetycznych/molekularnych radykalnie zmieni sposób diagnozowania i leczenia nowotworów, co utoruje drogę medycynie spersonalizowanej. >>>

  Onkologia to dział medycyny zajmujący się również szeregiem innych chorób, takich jak np.: rogowacenie ciemne, choroba wrzodowa, pylica płuc, tętniak Rasmussena, perlak, nadczynność przysadki, chłoniak Hodgkina, ostra białaczka limfoblastyczna, chłoniak grudkowy, chłoniak Burkitta, ziarniniak grzybiasty, ostra białaczka szpikowa, przewlekła białaczka szpikowa, zespół Plummera-Vinsona, agranulocytoza, nadkrwistość, rak prącia, rak nadnercza, rak prostaty, rak nerki, rak pęcherza moczowego, siatkówczak, gwiaździak anaplastyczny, gruczolak przysadki, mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy, szyszyniak zarodkowy, rak splotu naczyniastego, wyściółczak, tłuszczakonerwiak komórkowy móżdżku, nerwiak komórkowy ośrodkowy, zwojakoglejak, rak szyjki macicy, glejak wielopostaciowy, rak jajnika, rak tarczycy, rak dróg żółciowych, rak pęcherzyka żółciowego, rak trzustki, rak jamy nosowo-gardłowej, rak krtani, rak płuc, grasiczak, rak serca, rak kości, czerniak, międzybłoniak, rak żołądka, mięsak Kaposiego, nowotwór jelita cienkiego.

Bibliografia:

• Identyfikator z baz danych dotyczących genomów, ścieżek enzymatycznych i biologicznych substancji chemicznych (ENG)
• Szpiczak mnogi w bazie U.S. National Library of Medicine (ENG)
• Szpiczak mnogi na stronach brytyjskiego NHS (ENG)
• Szpiczak mnogi na stronach Medscape (ENG)
• Artykuły w brytyjskim serwisie medycznym Patient.info (ENG)
• Szpiczak mnogi w bazie danych amerykańskiego National Cancer Institute (ENG)
• Szpiczak mnogi w bazie schorzeń Diseases Database (ENG)
• Szpiczak mnogi w bazie rzadkich i genetycznych chorób GARD amerykańskiego Narodowego Instytutu Zdrowia (ENG)