Mielofibroza

Co to jest mielofibroza?

Mielofibroza to przewlekła choroba szpiku kostnego, która prowadzi do nieprawidłowego wytwarzania tkanki łącznej w szpiku. W wyniku tego procesu następuje zastąpienie normalnej tkanki hematopoetycznej tkanką włóknistą, co hamuje produkcję krwinek czerwonych, białych oraz płytek krwi. Mielofibroza jest klasyfikowana jako jedna z chorób mieloproliferacyjnych, co oznacza, że jest związana z nadmiernym wzrostem komórek krwiotwórczych.

Choroba ta często rozwija się stopniowo i może być trudna do zdiagnozowania, ponieważ objawy mogą być niespecyficzne i przypominać inne schorzenia. Pacjenci mogą doświadczać zmęczenia, osłabienia, bólów kości oraz powiększenia śledziony i wątroby. W zaawansowanych stadiach może dochodzić do powikłań, takich jak anemia, infekcje czy krwawienia.

Mielofibroza może występować jako pierwotna choroba, ale również jako wtórna, rozwijająca się na skutek innych schorzeń, takich jak przewlekła białaczka szpikowa czy inne choroby hematologiczne. Często występuje u osób w średnim i starszym wieku, a jej przyczyny nie są do końca poznane, choć czynniki genetyczne mogą odgrywać rolę w jej rozwoju.

Leczenie mielofibrozy jest złożone i zależy od stanu pacjenta oraz zaawansowania choroby. W niektórych przypadkach stosuje się leki, które mają na celu złagodzenie objawów oraz kontrolowanie produkcji krwinek. W sytuacjach ciężkich, kiedy choroba ma poważny wpływ na jakość życia pacjenta, rozważa się przeszczep szpiku kostnego jako opcję terapeutyczną.

Mielofibroza nie jest chorobą w pełni uleczalną, ale w zależności od indywidualnego przypadku oraz odpowiedzi na leczenie, pacjenci mogą doświadczać długotrwałych remisji. Szanse na wyleczenie są zróżnicowane i zależą od wielu czynników, takich jak wiek pacjenta, ogólny stan zdrowia oraz odpowiedź na terapię. Wczesna diagnoza i odpowiednie leczenie mogą znacząco poprawić jakość życia pacjenta oraz wpłynąć na rokowanie.

Mielofibroza według naukowych faktów medycznych. Opieramy się tylko na źródłach medycznych, poniższe dane pochodzą ze sprawdzonych baz medycznych. Gorąco odradzamy powierzanie swojego zdrowia szarlatanom i niesprawdzonym źródłom.

Klasyfikacja mielofibrozy

ICD-10-CM: D47.4
ICD-10-CM: D75.81

Możliwe objawy mielofibrozy

• Ból kostny

  Ból kostny to subiektywne odczucie dyskomfortu, które występuje w obrębie kości. Może być wynikiem różnych przyczyn, takich jak urazy, stany zapalne, nowotwory, infekcje lub choroby degeneracyjne, takie jak osteoporoza. Ból kostny może mieć różny charakter – od ostrego i pulsującego po przewlekły i tępy. Z medycznego punktu widzenia, ból kostny często jest wynikiem podrażnienia receptorów bólowych w kościach lub otaczających tkankach. Często towarzyszą mu inne objawy, takie jak obrzęk, zaczerwienienie czy ograniczenie ruchomości. Diagnoza przyczyn bólu kostnego wymaga dokładnego wywiadu medycznego, badań obrazowych, takich jak rentgen czy tomografia komputerowa, oraz ewentualnych badań laboratoryjnych. Leczenie bólu kostnego zależy od jego przyczyny i może obejmować farmakoterapię, rehabilitację, a w niektórych przypadkach interwencje chirurgiczne. Ważne jest, aby zidentyfikować źródło bólu, aby skutecznie go leczyć i poprawić jakość życia pacjenta. >>>

  Ból kostny to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: ostra białaczka limfoblastyczna, szpiczak mnogi, rak kości, zespół mielodysplastyczny.

• Gorączka

  Gorączka jest definiowana jako temperatura powyżej normalnego zakresu z powodu wzrostu temperatury ustalonej przez organizm. Nie ma jednej uzgodnionej górnej granicy dla normalnej temperatury, przy czym źródła używają wartości pomiędzy 37,2 a 38,3 °C u ludzi. Wzrost temperatury ustalonej wyzwala zwiększone skurcze mięśni i powoduje uczucie zimna lub dreszcze. Powoduje to większą produkcję ciepła i wysiłki w celu zachowania ciepła Rzadko gorączka może wywołać drgawki gorączkowe, przy czym jest to bardziej powszechne u małych dzieci. Gorączki zazwyczaj nie przekraczają 41 do 42 °C. >>>

  Gorączka to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: zapalenie pęcherzyka żółciowego, ostre zapalenie trzustki, rumień guzowaty, reaktywne zapalenie stawów, choroba Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba uchyłkowa jelit, biegunka, przetoka okołoodbytnicza, zapalenie zatok przynosowych, ostre zapalenie gardła, angina, ostre zapalenie krtani, grypa, zapalenie płuc, ostre zapalenie oskrzeli, przeziębienie, gorączka reumatyczna, zapalenie osierdzia, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, chłoniak Hodgkina, ostra białaczka limfoblastyczna, chłoniak grudkowy, chłoniak Burkitta, rak nerki, mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy, rak kości, mięsak Kaposiego, anisakioza, toksokaroza, malaria, leiszmanioza, klonorchoza, fascjoloza, Świnka, mononukleoza zakaźna, histoplazmoza, aspergiloza, choroba lasu Kyasanur, choroba marburska, gorączka krwotoczna Ebola, ospa wietrzna, półpasiec, rumień nagły, wirusowe zapalenie wątroby typu E, aIDS, pappataci, Żółta gorączka.

• Nocne poty

  Nocne poty to zjawisko polegające na nadmiernym poceniu się podczas snu, które może prowadzić do mokrego odzienia lub pościeli. Z medycznego punktu widzenia są one objawem, a nie samodzielną jednostką chorobową. Mogą być spowodowane różnymi czynnikami, takimi jak infekcje (np. gruźlica), choroby nowotworowe (np. chłoniaki), zaburzenia hormonalne (np. menopauza, nadczynność tarczycy), a także skutkami ubocznymi niektórych leków. Inne czynniki, które mogą przyczyniać się do nocnych potów, to stres, depresja, otyłość oraz spożycie alkoholu lub pikantnych potraw przed snem. W przypadku wystąpienia nocnych potów, które są uporczywe lub towarzyszą im inne objawy, zaleca się konsultację z lekarzem w celu ustalenia przyczyny oraz ewentualnego wdrożenia odpowiedniego leczenia. Nocne poty mogą znacząco wpływać na jakość snu i ogólne samopoczucie, dlatego ich diagnostyka i zarządzanie są istotne dla zdrowia pacjenta. >>>

  Nocne poty to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: chłoniak Hodgkina, chłoniak grudkowy, chłoniak Burkitta, blastomykoza.

• Powiększenie wątroby

  Powiększenie wątroby, znane jako hepatomegalia, jest stanem, w którym wątroba zwiększa swoją objętość. Może być spowodowane różnorodnymi czynnikami, takimi jak choroby wątroby, infekcje, stany zapalne, nowotwory, a także czynniki metaboliczne czy toksyczne. Hepatomegalia często towarzyszy innym objawom, takim jak ból brzucha, żółtaczka, zmęczenie oraz obrzęki. W diagnostyce hepatomegalii istotne są badania obrazowe, takie jak ultrasonografia, tomografia komputerowa czy rezonans magnetyczny, które mogą pomóc określić przyczynę powiększenia wątroby. Dodatkowo, badania laboratoryjne krwi mogą ujawnić obecność markerów chorób wątroby, a także ocenić funkcję tego narządu. Leczenie powiększenia wątroby zależy od jego przyczyny. W przypadku chorób wirusowych może być konieczne leczenie farmakologiczne, natomiast w sytuacjach związanych z nadużywaniem alkoholu lub otyłością, zmiany w stylu życia, takie jak dieta i aktywność fizyczna, mogą przynieść poprawę. W niektórych przypadkach, szczególnie gdy pojawiają się poważne powikłania, konieczna może być interwencja chirurgiczna. Ważne jest, aby monitorować stan wątroby i podejmować odpowiednie kroki w celu zapobiegania dalszemu uszkodzeniu tego kluczowego narządu. >>>

  Powiększenie wątroby to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: choroba Pompego, kwashiorkor, choroba von Gierkego.

• Świąd

  Swędzenie (znane również jako świąd) jest doznaniem, które powoduje chęć lub odruch drapania się. Swędzenie ma wiele podobieństw do bólu, i choć oba są nieprzyjemnymi doznaniami sensorycznymi, ich wzorce reakcji behawioralnej są różne. Ból wywołuje odruch wycofania, natomiast świąd prowadzi do odruchu drapania. >>>

  Świąd to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: liszajec, Łojotokowe zapalenie skóry, rogowacenie ciemne, polip nosa, nadkrwistość, rak sromu, fasciolopsoza, grzybica skóry, ospa wietrzna, mięczak zakaźny, pinta, kłykciny kończyste, rzęsistkowica, kandydoza, ospa małpia, owsica, wszawica, Świerzb, drakunkuloza, węgorczyca.

• Utrata apetytu

  Utrata apetytu, znana również jako anoreksja, to stan, w którym osoba doświadcza zmniejszonego lub całkowitego braku zainteresowania jedzeniem. Z medycznego punktu widzenia może być objawem różnych schorzeń, w tym zaburzeń psychicznych, takich jak depresja czy lęk, a także chorób somatycznych, takich jak nowotwory, choroby wątroby, czy infekcje. Utrata apetytu może prowadzić do niedożywienia, osłabienia organizmu oraz poważnych problemów zdrowotnych, jeśli nie zostanie odpowiednio zdiagnozowana i leczona. Przyczyny utraty apetytu są zróżnicowane i mogą obejmować zmiany hormonalne, ból, stres czy skutki uboczne leków. W przypadku długotrwałej utraty apetytu istotne jest zidentyfikowanie źródła problemu przez lekarza, który może zalecić odpowiednie badania diagnostyczne. Leczenie zależy od przyczyny i może obejmować terapie psychologiczne, zmiany w diecie, a także leczenie farmakologiczne. Właściwe podejście do tego zagadnienia jest kluczowe dla poprawy jakości życia pacjenta oraz jego stanu zdrowia. >>>

  Utrata apetytu to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: marskość wątroby, zapalenie pęcherzyka żółciowego, ostre zapalenie trzustki, pylica płuc, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, rak szyjki macicy, rak jajnika, rak nerki, rak pęcherza moczowego, mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy, rak dróg żółciowych, rak pęcherzyka żółciowego, rak kości, rak żołądka, nowotwór jelita cienkiego, aspergiloza, blastomykoza, rak jądra, tasiemczyca.

• Utrata masy ciała

  Utrata masy ciała z medycznego punktu widzenia to proces, w którym organizm traci tkankę tłuszczową, mięśniową lub wodę, co prowadzi do obniżenia całkowitej wagi ciała. Może być wynikiem różnych czynników, takich jak zmniejszenie spożycia kalorii, zwiększenie aktywności fizycznej, choroby, zaburzenia metaboliczne czy stres. W kontekście zdrowia, umiarkowana utrata masy ciała może być korzystna, zwłaszcza w przypadku osób z nadwagą lub otyłością, gdyż pomaga w redukcji ryzyka wystąpienia chorób przewlekłych, takich jak cukrzyca typu 2, choroby serca czy nadciśnienie. Jednakże, nagła lub znaczna utrata masy ciała może być niebezpieczna i wskazywać na problemy zdrowotne, takie jak choroby nowotworowe, zaburzenia odżywiania, infekcje czy problemy z układem hormonalnym. Ważne jest, aby podejście do utraty masy ciała było zrównoważone i oparte na zdrowych nawykach żywieniowych oraz regularnej aktywności fizycznej. Monitorowanie wagi oraz konsultacje z lekarzem lub dietetykiem mogą pomóc w ocenie postępów oraz zapobieganiu potencjalnym zagrożeniom zdrowotnym związanym z niekontrolowanym spadkiem masy ciała. >>>

  Utrata masy ciała to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: pylica płuc, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, rozedma płuc, anoreksja, amyloidoza, nadczynność tarczycy, chłoniak Hodgkina, chłoniak grudkowy, chłoniak Burkitta, rak szyjki macicy, rak jajnika, rak nerki, rak pęcherza moczowego, mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy, rak tarczycy, rak dróg żółciowych, rak pęcherzyka żółciowego, rak kości, rak żołądka, nowotwór jelita cienkiego, rak odbytu, histoplazmoza, tasiemczyca, idiopatyczne włóknienie płuc.

• Zmęczenie

  Zmęczenie to termin używany do opisania ogólnego uczucia zmęczenia lub braku energii. Nie jest to to samo, co zwykła senność. >>>

  Zmęczenie to również możliwy objaw innych chorób, takich jak np.: pęcherzyca, rumień guzowaty, reaktywne zapalenie stawów, pylica płuc, choroba Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, ostre zapalenie gardła, grypa, ostre zapalenie oskrzeli, rozedma płuc, tętniak, hipotensja, gorączka reumatyczna, nadciśnienie tętnicze, wypadanie płatka zastawki mitralnej, niedomykalność zastawki aortalnej, zapalenie mięśnia sercowego, kardiomiopatia rozstrzeniowa, kardiomiopatia przerostowa, kardiomiopatia restrykcyjna, bezdech senny, choroba Pompego, amyloidoza, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, zaburzenia depresyjne, otyłość, niedoczynność tarczycy, choroba Hashimoto, niedoczynność przytarczyc, chłoniak Hodgkina, ostra białaczka limfoblastyczna, chłoniak grudkowy, szpiczak mnogi, ostra białaczka szpikowa, niedokrwistość, methemoglobinemia, nadkrwistość, rak jajnika, rak nerki, gruczolak przysadki, rak tarczycy, rak płuc, rak żołądka, rak odbytu, talasemia, rak dróg żółciowych, czerwienica prawdziwa, zespół mielodysplastyczny, nadpłytkowość samoistna.

Stosowane leczenie*

• (RS)-lenalidomid

  (RS)-lenalidomid to syntetyczny związek chemiczny, który należy do grupy leków immunomodulujących. Jest stosowany głównie w terapii szpiczaka plazmocytowego oraz niektórych rodzajów chłoniaków. Działa poprzez modyfikację odpowiedzi immunologicznej organizmu, hamując proliferację komórek nowotworowych oraz stymulując apoptozę, czyli naturalny proces śmierci komórek. Lenalidomid wykazuje także działanie angiogenne, co oznacza, że może hamować tworzenie nowych naczyń krwionośnych, które są niezbędne do wzrostu guzów. Lek ten jest często stosowany w połączeniu z innymi terapiami, co zwiększa jego skuteczność. Ze względu na ryzyko działań niepożądanych, takich jak uszkodzenie szpiku kostnego czy ryzyko zakrzepów, pacjenci przyjmujący lenalidomid są monitorowani pod kątem potencjalnych komplikacji. >>>

  (RS)-lenalidomid stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: amyloidoza, szpiczak mnogi, ziarniniak grzybiasty, niedokrwistość, zespół mielodysplastyczny.

• Azacytydyna

  Azacytydyna to lek stosowany głównie w leczeniu pacjentów z zespołem mielodysplastycznym (MDS) oraz w niektórych przypadkach ostrej białaczki szpikowej (AML). Jest to analog nukleozydu cytydyny, który działa poprzez hamowanie metylacji DNA, co może prowadzić do reaktywacji genów supresorowych nowotworów i zahamowania wzrostu komórek nowotworowych. Azacytydyna jest także badana jako potencjalny lek w leczeniu innych schorzeń hematologicznych. >>>

  Azacytydyna stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: ostra białaczka szpikowa, zespół mielodysplastyczny.

• Busulfan

  Busulfan to lek stosowany głównie w leczeniu schorzeń hematologicznych, takich jak przewlekła białaczka szpikowa (CML) oraz przed przeszczepieniem szpiku kostnego. Jest alkilującym środkiem przeciwnowotworowym, który działa poprzez wiązanie się z DNA komórek nowotworowych i hamowanie ich zdolności do replikacji. Busulfan jest również stosowany w leczeniu niektórych rzadkich chorób genetycznych, takich jak mukowiscydoza. >>>

  Busulfan stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: ostra białaczka szpikowa, przewlekła białaczka szpikowa, czerwienica prawdziwa.

• Deferasiroks

  Deferasiroks to lek stosowany głównie w leczeniu przewlekłego nadmiaru żelaza u pacjentów z chorobą przewlekłą, którzy otrzymują regularne transfuzje krwi. Działa poprzez wiązanie nadmiaru żelaza i ułatwia jego wydalanie z organizmu przez mocz. Deferasiroks jest inhibitorem chelatującym, który pomaga zmniejszyć toksyczne skutki długotrwałej terapii transfuzjami krwi, takie jak nadmiar żelaza w organizmie. >>>

  Deferasiroks stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: ostra białaczka szpikowa, niedokrwistość, talasemia, zespół mielodysplastyczny.

• Peginterferon alfa-2a

  Peginterferon alfa-2a to lek stosowany w leczeniu przewlekłej infekcji wirusem zapalenia wątroby typu B (HBV) oraz wirusem zapalenia wątroby typu C (HCV). Jest to modyfikowana forma interferonu alfa-2a, która została połączona z cząsteczką polietylenoglikolu (PEG), co wydłuża jej czas działania w organizmie. Mechanizm działania polega na stymulowaniu układu immunologicznego do zwalczania wirusa oraz zmniejszania jego replikacji. Peginterferon alfa-2a jest podawany w formie zastrzyków podskórnych i jest często stosowany w połączeniu z innymi lekami przeciwwirusowymi. >>>

  Peginterferon alfa-2a stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: marskość wątroby, czerwienica prawdziwa, nadpłytkowość samoistna, wirusowe zapalenie wątroby typu B, wirusowe zapalenie wątroby typu C.

• Pomalidomid

  Pomalidomid to lek stosowany w terapii nowotworów, szczególnie w leczeniu szpiczaka mnogiego, który jest rodzajem raka krwi. Należy do grupy leków znanych jako immunomodulatory, które działają poprzez modyfikację odpowiedzi immunologicznej organizmu oraz hamowanie wzrostu komórek nowotworowych. Pomalidomid jest zazwyczaj stosowany u pacjentów, którzy nie odpowiedzieli na wcześniejsze terapie, w tym na inne leki z tej samej grupy, takie jak talidomid czy lenalidomid. Działa poprzez hamowanie angiogenezy, czyli procesu tworzenia nowych naczyń krwionośnych, które wspierają wzrost nowotworów, a także wpływa na różne mechanizmy immunologiczne. Lek podawany jest doustnie i może powodować działania niepożądane, takie jak zmęczenie, neutropenia, czyli obniżenie liczby białych krwinek, oraz ryzyko zakrzepów. Ze względu na potencjalne ryzyko poważnych działań niepożądanych, pacjenci stosujący pomalidomid są pod ścisłą kontrolą medyczną. >>>

  Pomalidomid stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: amyloidoza.

• Ruksolitynib

  Ruksolitynib to lek stosowany w leczeniu niektórych rodzajów nowotworów krwi, w szczególności mielofibrozy i policytemii prawdziwej. Jest inhibitorem kinazy JAK (Janus kinase), działającym poprzez blokowanie sygnałów, które powodują nadmierny wzrost i podział komórek krwi oraz włóknienie szpiku kostnego. >>>

  Ruksolitynib stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: ostra białaczka szpikowa, nadkrwistość, czerwienica prawdziwa, zespół mielodysplastyczny, nadpłytkowość samoistna.

• Talidomid

  Talidomid to lek, który pierwotnie był stosowany jako środek uspokajający i przeciwbólowy, ale został wycofany z rynku z powodu poważnych skutków ubocznych. Jest znany głównie z tragicznego związku z wadami wrodzonymi u dzieci, które urodziły się z deformacjami kończyn. Obecnie talidomid jest stosowany w kontrolowany sposób w leczeniu niektórych chorób, takich jak międzyinnymi szpiczak mnogi oraz trąd, pod kontrolą specjalistów medycznych i z rygorystycznymi zabezpieczeniami przeciwdziałającymi wadom wrodzonym. >>>

  Talidomid stosuje się również w leczeniu innych chorób, takich jak np.: rumień guzowaty, choroba Crohna, amyloidoza, szpiczak mnogi, zespół mielodysplastyczny.


* Nie stosuj żadnego z wymienionych lekarstw lub terapii bez konsultacji z lekarzem.

Mielofibroza - do jakiego lekarza się udać?

• Hematologia

  Hematologia jest dziedziną medycyny zajmującą się badaniem przyczyn, rokowania, leczenia i zapobiegania chorobom związanym z krwią. Obejmuje ona leczenie chorób, które wpływają na produkcję krwi i jej składników, takich jak komórki krwi, hemoglobina, białka krwi, szpik kostny, płytki krwi, naczynia krwionośne, śledziona i mechanizm krzepnięcia. >>>

  Hematologia to dział medycyny zajmujący się również szeregiem innych chorób, takich jak np.: zespół Felty’ego, zatorowość płucna, amyloidoza, krioglobulinemia, choroba von Gierkego, zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego, hemofilia, choroba von Willebranda, skaza krwotoczna, agranulocytoza, methemoglobinemia, chłoniak Hodgkina, nadkrwistość, ostra białaczka limfoblastyczna, zespół Wiskotta-Aldricha, chłoniak grudkowy, sarkoidoza, szpiczak mnogi, chłoniak Burkitta, ziarniniak grzybiasty, ostra białaczka szpikowa, przewlekła białaczka szpikowa, niedokrwistość, zespół Plummera-Vinsona, talasemia, grasiczak, rak serca, gammapatia monoklonalna, nadpłytkowość samoistna, czerwienica prawdziwa, zespół mielodysplastyczny, mononukleoza zakaźna, eozynofilia, bartoneloza, sepsa, niedokrwistość aplastyczna.

• Onkologia

  Onkologia to dziedzina medycyny zajmująca się badaniem, leczeniem, diagnozowaniem i zapobieganiem chorobom nowotworowym. Medyk praktykujący onkologię to onkolog. Etymologicznym pochodzeniem nazwy jest greckie słowo ὄγκος (ónkos), oznaczające "guz", "objętość" lub "masę". Prowadzone są ogromne ilości badań na wszystkich frontach onkologii, począwszy od biologii komórek nowotworowych, radioterapii do schematów leczenia chemioterapią i optymalnej opieki paliatywnej i uśmierzania bólu. W ostatniej dekadzie pojawienie się sekwencjonowania następnej generacji i sekwencjonowania całego genomu całkowicie zmieniło nasze rozumienie nowotworów. Identyfikacja nowych markerów genetycznych/molekularnych radykalnie zmieni sposób diagnozowania i leczenia nowotworów, co utoruje drogę medycynie spersonalizowanej. >>>

  Onkologia to dział medycyny zajmujący się również szeregiem innych chorób, takich jak np.: rogowacenie ciemne, pylica płuc, choroba wrzodowa, tętniak Rasmussena, perlak, nadczynność przysadki, chłoniak Hodgkina, ostra białaczka limfoblastyczna, chłoniak grudkowy, szpiczak mnogi, chłoniak Burkitta, ziarniniak grzybiasty, ostra białaczka szpikowa, przewlekła białaczka szpikowa, zespół Plummera-Vinsona, agranulocytoza, nadkrwistość, rak szyjki macicy, glejak wielopostaciowy, rak jajnika, rak tarczycy, rak prącia, rak nadnercza, rak prostaty, rak nerki, rak pęcherza moczowego, siatkówczak, gwiaździak anaplastyczny, gruczolak przysadki, mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy, szyszyniak zarodkowy, rak splotu naczyniastego, wyściółczak, tłuszczakonerwiak komórkowy móżdżku, nerwiak komórkowy ośrodkowy, zwojakoglejak, rak odbytu, rak wątrobowokomórkowy, rak dróg żółciowych, rak pęcherzyka żółciowego, rak trzustki, rak jamy nosowo-gardłowej, rak krtani, rak płuc, grasiczak, rak serca, rak kości, czerniak, międzybłoniak, rak żołądka.

Bibliografia:

• Identyfikator z baz danych dotyczących genomów, ścieżek enzymatycznych i biologicznych substancji chemicznych (ENG)
• Mielofibroza w bazie U.S. National Library of Medicine (ENG)
• Artykuły w brytyjskim serwisie medycznym Patient.info (ENG)
• Mielofibroza w bazie danych amerykańskiego National Cancer Institute (ENG)
• Mielofibroza w bazie schorzeń Diseases Database (ENG)
• Mielofibroza w bazie rzadkich i genetycznych chorób GARD amerykańskiego Narodowego Instytutu Zdrowia (ENG)