MEDWIKI.PL BAZUJE NA ŹRÓDŁACH NAUKOWYCH.
NIE UDZIELA JEDNAK PORAD MEDYCZNYCH I NIE ZALECA LECZENIA NA WŁASNĄ RĘKĘ.
JEŚLI NIEPOKOI CIĘ TWÓJ STAN ZDROWIA, ZGŁOŚ SIĘ DO LEKARZA PIERWSZEGO KONTAKTU.
Irynotekan to substancja czynna stosowana w leczeniu niektórych nowotworów, przede wszystkim w terapii raka piersi i jajników. Jest to lek stosowany w chemioterapii, który działa na poziomie komórkowym, hamując wzrost i rozmnażanie komórek nowotworowych. Irynotekan jest pochodną kamptotecyny, naturalnego alkaloidu, który został odkryty w chińskim drzewie Camptotheca acuminata.
Mechanizm działania irynotekanu polega na inhibicji enzymu topoizomerazy I, co prowadzi do uszkodzenia DNA komórek nowotworowych i ich śmierci. Lek jest zazwyczaj podawany dożylnie i może być stosowany w różnych schematach terapeutycznych, często w połączeniu z innymi lekami chemioterapeutycznymi.
Jak każdy lek, irynotekan może powodować działania niepożądane, takie jak nudności, wymioty, biegunka czy zmiany w obrazie krwi. Dlatego leczenie nim wymaga starannego monitorowania przez specjalistów.
Pod żadnym pozorem nie stosuj leczenia na własną rękę. Każde leczenie powinno być skonsultowane z lekarzem, a lista poniższych chorób traktowana jako przykłady. Korzystamy wyłącznie ze sprawdzonych baz wiedzy medycznej, jednak absolutnie odradzamy leczenie na własną rękę.
Rodzaj leku: inhibitor syntezy kwasów nukleinowych, inhibitor topoizomerazy, fitogeniczne środki antyneoplastyczne, wzmocnienie czułości na radioterapię, inhibitor topoizomerazy I, lek podstawowy
Przykładowe nazwy handlowe: camptosar
Oddziaływuje z lekami: amiodaron, amprenawir, aprepitant, atazanawir, cymetydyna, klarytromycyna, darunawir, diltiazem, erytromycyna, flukonazol, fosamprenavir, indynawir, itrakonazol, ketokonazol, lopinawir, nefazodon, nelfinavir, rytonawir, sakwinawir, telitromycyna, typranawir, werapamil, worykonazol, idelalisib
Stosowane także jako: lek
Wzór chemiczny: C₃₃H₃₈N₄O₆
Przyjmowanie w ciąży (według FDA): Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (na przykład w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być stosowane lub są nieskuteczne).